Ρεπορτάζ από το ΕΘΝΟΣ
Τον περασμένο Απρίλιο η ζωή του Χαμάντ άλλαξε. Με καταγωγή από τη Συρία, επισκέφθηκε την πλατεία Βικτωρίας για να βοηθήσει συμπατριώτες του που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα λόγω της φρίκης του πολέμου.
Ο ίδιος μένει στην Ελλάδα εδώ και 15 χρόνια και το τελευταίο διάστημα επισκέπτεται τους καταυλισμούς αλλά και άτυπες δομές προσφύγων για να τους συνδράμει.
Εκεί συνάντησε τη Ναρίν και τα τρία της παιδιά, ηλικίας 8, 9 και 16 ετών. Τις τελευταίες ημέρες έμεναν στον δρόμο. «Κατάλαβα ότι δεν είχαν πού να πάνε. Τους πρότεινα να έρθουν σπίτι μου, να φάνε και να κάνουν ένα μπάνιο» θυμάται ο Χαμάντ. Η Ναρίν δέχθηκε την πρόταση του συμπατριώτη της, έχοντας όμως ενδοιασμούς. «Μέναμε στον δρόμο. Ωστόσο, όταν μας είπε να πάμε σπίτι του, ντράπηκα και φοβήθηκα. Μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, αλλά δεν τον ήξερα. Επιπλέον ήμουν σε μια ξένη χώρα» παραδέχεται.
Αρνητική η πρώτη απάντηση
Ο Χαμάντ προσπάθησε να διασκεδάσει τους δισταγμούς των συμπατριωτών του. «Τους έδωσα τα κλειδιά. Για να μη νιώθουν άβολα, έφυγα για να κάνουν μπάνιο. Είχα ήδη μαγειρέψει και τους είπα να μου τηλεφωνήσουν όταν είναι έτοιμοι για φαγητό» λέει. Μόλις επέστρεψε, τους πρότεινε να τους φιλοξενήσει, εάν το επιθυμούσαν, μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο. Η πρώτη απάντηση ήταν αρνητική. Την επόμενη μέρα αγόρασε τρόφιμα και τους επισκέφθηκε εκ νέου. Τους βρήκε να κοιμούνται στο ίδιο σημείο. «Βρήκα κάποιον και του ζήτησα να τους δώσει τη σακούλα μόλις ξυπνήσουν. Το απόγευμα που γύρισα σπίτι, μου χτύπησαν το παράθυρο. Χάρηκα όταν τους είδα, ένιωσα ότι ήρθε κάποιος από τη γειτονιά μου στη Συρία. Εκτοτε τους φιλοξενώ μέχρι να μετεγκατασταθούν από την Ελλάδα» λέει. Οι ενδοιασμοί της Ναρίν κάμφθηκαν όταν το συζήτησε με τον σύζυγό της, που δεν μπορεί να φύγει από την Τουρκία.
Πλέον, μερικούς μήνες μετά, έχουν δεθεί, ενώ ο Χαμάντ είδε σε αυτούς το πρόσωπο της δικής του οικογένειας. «Είναι σαν να μένω μαζί με την αδελφή μου και τα παιδιά μου που είναι στη Συρία» λέει ο Χαμάντ.
Το πρώτο διάστημα, ο Χαμάντ είχε αναλάβει όλα τα έξοδα της οικογένειας. Ομως μετά απευθύνθηκε στο SolidarityNow και εντάχθηκαν στο πρόγραμμα «Hope for Hope», μέσω του οποίου λαμβάνουν κάθε μήνα κουπόνια, που εξαργυρώνουν σε σούπερ μάρκετ, για να καλύψουν τις ανάγκες τους. Μέσω του προγράμματος, που υλοποιείται με τη στήριξη της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ και τη χρηματοδότηση της ΕΕ, από τον Απρίλιο ωφελήθηκαν 460 περίπου πρόσφυγες, που φιλοξενούνται σε σπίτια οικογενειών που ζουν στην Ελλάδα. Παράλληλα, πάνω από 1.400 έχουν φιλοξενηθεί σε δομές του ευρύτερου προγράμματος «Στέγασης και Φιλοξενίας».
WeAreFamily
Η οργάνωση το επόμενο διάστημα θα πραγματοποιήσει πανελλαδική καμπάνια, μέρος της οποίας είναι η ιστορία συγκατοίκησης του Χαμάντ με την οικογένεια της Ναρίν. «Πρόκειται για ένα project με τίτλο #WeAreFamily, σε συνεργασία με τον φωτορεπόρτερ Γιώργο Μουτάφη, με στόχο την προβολή των αληθινών ιστοριών συγκατοίκησης προσφύγων και ανθρώπων που άνοιξαν το σπίτι τους για να τους φιλοξενήσουν» αναφέρει η διευθύντρια επικοινωνίας του SolidarityNow, Σοφία Ιωάννου.
Στόχος της εκστρατείας είναι «να ευαισθητοποιήσουμε και να ενθαρρύνουμε τους πολίτες να φιλοξενήσουν πρόσφυγες. Ας δώσουμε σε ανθρώπους που στερούνται και τα στοιχειώδη, τουλάχιστον ένα αξιοπρεπές και ασφαλές κατάλυμα» σημειώνει.
ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
«Εχουμε αγωνία για το πού θα μας στείλουν»
Αν βλέπατε έναν Ελληνα να υποφέρει στο εξωτερικό, δεν θα κάνατε ό,τι περνάει από το χέρι σας για να τον βοηθήσετε;» μας ρωτάει ο Χαμάντ, που εξηγεί τους λόγους για τους οποίους πρότεινε στην οικογένεια να συγκατοικήσουν. «Μιλάμε για μια χώρα που είναι σε πόλεμο. Δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει πέσει θύμα απαγωγής, που να μην έχει θρηνήσει κάποιον δικό της, που να μην έχει νιώσει τον πόνο» λέει. Ο ίδιος έχασε τον αδελφό του και τον ανιψιό του, όταν στην προσπάθειά τους να έρθουν στην Ελλάδα έπεσαν θύματα απαγωγής το 2014. «Μας ζήτησαν λύτρα για να τους αφήσουν. Κάναμε παζάρια για να καταφέρουμε να μειώσουμε το ποσό. Μας είπαν να στείλουμε τα χρήματα για να τους ελευθερώσουν. Οταν τους πληρώσαμε, μας τους έστειλαν σε μαύρες σακούλες» περιγράφει.
Δεύτερο σπίτι
Ο ίδιος νιώθει την Ελλάδα σαν το δεύτερο σπίτι του και νιώθει χαρά για την αλληλεγγύη που έχουν δείξει οι πολίτες απέναντι στους πρόσφυγες. «Κι άλλοι λαοί βοηθούν τους πρόσφυγες, ενώ κάποια κράτη δίνουν οικονομική βοήθεια, που εδώ δεν υπάρχει. Ομως οι πολίτες έτρεξαν να τους καλωσορίσουν, να τους δώσουν φαγητό, κουβέρτες, χωρίς να ρωτήσουν τίποτα. Μίλησα με φίλους μου, μόνο στην Ελλάδα έγινε αυτό» σημειώνει.
Ο ίδιος θα πρότεινε σε όσους μπορούν να μετάσχουν στο πρόγραμμα φιλοξενίας. «Δεν είναι υποχρεωτικό, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι πρόκειται για ανθρώπους που χρειάζονται τη βοήθειά μας. Ερχονται από έναν πόλεμο, αντιμετωπίζουν πείνα, δεν έχουν πού να κοιμηθούν. Εάν κάποιος έχει τη δυνατότητα, ακόμη κι ένα μικρό δωμάτιο, μόνο καλό θα κάνει» λέει. «Οι περισσότεροι πρόσφυγες ζούσαμε με αξιοπρέπεια και τώρα ξεμείναμε στον δρόμο. Κάθε βοήθεια, από την πιο μικρή μέχρι την πιο μεγάλη, είναι σημαντική για εμάς» αναφέρει από την πλευρά της η Ναρίν. Το επόμενο διάστημα, μαζί με την οικογένειά της, περιμένει να φύγει από την Ελλάδα με το πρόγραμμα μετεγκατάστασης. «Εχουμε αγωνία για το πού θα μας στείλουν. Υπάρχουν χώρες που δίνουν βοηθήματα στους πρόσφυγες και τους στηρίζουν στη νέα τους ζωή. Μακάρι να μας στείλουν εκεί» αναφέρει. Τι θα συμβεί όμως αν η θέση της ανοίξει σε χώρα που δεν έχει τέτοια προνόμια; «Δεν έχουμε επιλογή. Αναγκαστικά θα πάμε όπου μας πουν» απαντά.
Η οικογένειά της, όπως εξηγεί, αντιμετωπίζει δύο βασικά προβλήματα. «Πρέπει τα παιδιά μου να πάνε σχολείο. Λόγω του πολέμου, τα μικρά μου παιδιά δεν έχουν πάει ποτέ, ενώ ο μεγάλος διέκοψε το λύκειο. Ηταν καλός μαθητής, ήθελε να μπει στην Ιατρική. Πρώτα θα μάθουμε όλοι μαζί τη γλώσσα, αλλά πρέπει να γίνει άμεσα» εξηγεί. Το δεύτερο πρόβλημα αφορά στην επανένωση της οικογένειας. «Τα παιδιά θέλουν τον πατέρα τους. Δεν διαμαρτύρονται, γιατί τους εξηγήσαμε για ποιο λόγο έμεινε στην Τουρκία. Αλλά τον χρειάζονται και θέλουν να τον δουν».
Οσο για τον Χαμάντ, θα συνεχίσει να προσπαθεί να στέκεται στο πλευρό των προσφύγων. «Για όσο διαρκεί αυτό το σκηνικό, το σπίτι μου είναι ανοιχτό για όποιον χρειαστεί τη βοήθειά μου. Μακάρι να υπάρξουν κι άλλοι που θα θέλουν να τους φιλοξενήσουν» λέει.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΟΥΜΕΡΚΙΩΤΗ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΘΑΛΕΙΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ