Λευτέρης Παπαγιαννάκης, Επικεφαλής Συνηγορίας – SolidarityNow
“Τόλμησε” ο Γιάννης Αντετονκουμπο να εκφέρει άποψη για τη χώρα του, στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε και οι αντιδράσεις δεν άργησαν. Όπως ήταν μάλλον αναμενόμενο γράφτηκαν και ακούστηκαν απόψεις όπως “Έλληνας δεν γίνεσαι, γεννιέσαι”, και φυσικά (διότι δεν είμαστε και τίποτα ρατσιστές) το πολύ γνωστό “ναι μεν αλλά”.
Στο “αλλά” χώρεσαν πολλές παρατηρήσεις, ερωτήσεις αλλά κυρίως ανακρίβειες, προκειμένου να απαντηθούν κάποιες από τις τοποθετήσεις του Γιάννη Αντετονκουμπο.
Δεν έχει νόημα να κάνουμε λίστα, έχει όμως σημασία να αναρωτηθούμε γιατί η ελληνική κοινωνία έχει δυσανεξία στην κριτική ειδικά από κάποιον που δεν είναι “δικός” της , δηλαδή έχει γεννηθεί, μεγαλώσει και ζήσει όπως οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες.
Άμα δεν είσαι δηλαδή “δικός μας”, είσαι “άλλος”. Όμως τι είναι αυτό που κάνει τον Γιάννη Αντετονκούμπο “άλλο”; Μήπως επειδή “δεν έχει ελληνικό αίμα”, αφού οι γονείς του πράγματι ήρθαν από αλλού; Μήπως επειδή έχει άλλο χρώμα αφού η καταγωγή του είναι από την Αφρική; Μήπως επειδή πλέον δεν ζει στην Ελλάδα και έχει μια εξαιρετικά επιτυχημένη καριέρα στις ΗΠΑ;
Αυτοί που έσπευσαν να αντιδράσουν, μιλούν στο όνομα μιας “κυριαρχίας” η οποία βασίζεται στην ψευδαίσθηση της απευθείας σύνδεσής τους (μέσω αίματος κιόλας) με το αρχαιοελληνικό ένδοξο παρελθόν και επομένως δεν αναγνωρίζουν στον Γιάννη Αντετονκούμπο το δικαίωμα να εκφράσει άποψη, ακόμα και αν έχει αποθεωθεί στις συνειδήσεις των Ελλήνων για το ταλέντο του και τη σκληρή εργασία που έχει κάνει για να φτάσει εκεί που έχει φτάσει. Για όλους αυτούς που αντιδρούν, ο Γιάννης Αντετονκούμπο πάντα θα χρωστάει στην χώρα που τον “δέχθηκε” ή μήπως τον “ανέχθηκε”;
Λόγω των αντιδράσεων αυτών ξεκίνησε άλλη μία συζήτηση για το εάν οι Έλληνες είμαστε ρατσιστές και προφανώς δεν μπορεί να δοθεί μία και μόνη απάντηση για όλους. Ο ρατσισμός έχει πολλές μορφές. Άλλες φορές είναι ορατός, άμεσος και επιθετικός και άλλες φορές είναι υφέρπων που κρύβεται στο “αλλά” και εκφράζεται με φθόνο, απογοήτευση και συγκατάβαση, επομένως υποτίμηση για τον “άλλο”. Άρα ο Γιάννης δεν “αναγνώρισε πόσο τυχερός είναι που γεννήθηκε στην Ελλάδα”, την κακολογεί και δεν μιλάει για τη “μεγαλοψυχία” της που τον “αποδέχτηκε”, πού θα ήταν άραγε εάν δεν τον είχε βοηθήσει η Ελλάδα. Θα χρωστάει πάντα.
Εκτός από τον Γιάννη Αντετονκούμπο, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που ενώ δεν έχει το εξαιρετικό ταλέντο του, αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει παγκόσμια, προσδοκά πάντως και περιμένει την ευκαιρία του να ζήσει, να “επενδύσει” και να πετύχει στην Ελλάδα, άνθρωποι που μας προσφέρουν πολλά και σημαντικά.
Και για να τελειώνουμε, μήπως ο Γιάννης Αντετονκούμπο δεν είπε την αλήθεια; Μήπως η Ελλάδα δεν καταδικάστηκε για εμπορία ανθρώπων και καταναγκαστική εργασία για την Μανωλάδα;
Σε μια χώρα που η πλειοψηφία θεωρεί ότι Έλληνας είσαι μόνο λόγω αίματος και θρησκείας και όπου αποκλείονται από την ελληνικότητα ολόκληρες ομάδες συμπολιτών μας (Έλληνες ρομά, Έλληνες μουσουλμάνοι), ο Αντετονκούμπο, είπε το προφανές.