«Κανένας γιατρός δεν έχει δει τη γυναίκα μου απ’ όταν ήρθαμε εδώ. Είναι έξι μηνών έγκυος. Περιμένουμε το τέταρτο παιδί μας. Στη Συρία όταν αρρωσταίνει κάποιος δεν υπάρχουν πια γιατροί. Έχουν φύγει όλοι λόγω του πολέμου. Δεν περίμενα ότι τα πράγματα θα ήταν ακόμα πιο δύσκολα για εμάς εδώ. Να ζούμε σε αυτή τη θλιβερή κατάσταση. Να μένουμε σε μια σκηνή, μέσα στις λάσπες. Για να πάρω λίγο φαγητό περιμένω δύο και τρεις ώρες στην ουρά. Κι αν γίνουν φασαρίες στην ουρά όσο περιμένουμε, τότε μένουμε νηστικοί. Φεύγουμε με άδεια χέρια.

Το μόνο που θέλω είναι τα παιδιά μου να πάνε σχολείο και να ζούμε σε ένα μέρος με ασφάλεια. Θέλω η γυναίκα μου που είναι έγκυος και πονάει να μη ζει σε αυτή την άσχημη κατάσταση. Στη σκηνή είναι λες και ζούμε σε μια πλαστική σακούλα το χειμώνα. Ανοίγεις, κρυώνεις. Κλείνεις, πάλι κρυώνεις. Θα μπορούσε κάποιος από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις να βάλει την οικογένειά του να ζήσει μέσα σε μια σκηνή;

Τί σημαίνουν για μένα οι γιορτές; Σπίτι. Ασφάλεια. Αξιοπρέπεια. Εδώ χάνεις την αξιοπρέπειά σου ως άνθρωπος. Έχουμε ξεχάσει τη λέξη γιορτή. Ποια γιορτή όταν δεν μπορείς να προσφέρεις στα παιδιά σου που σε κοιτούν στα μάτια, ακόμα και το ελάχιστον που σου ζητούν: ένα γλυκό».

Ο Αχμέντ, 37 ετών, κατάγεται από τη Ντέιρ αλ-Ζορ της Συρίας όπου εργαζόταν ως τεχνίτης παπουτσιών. Βρίσκεται στη Λέσβο εδώ και ένα μήνα με τη γυναίκα του Ρασιντά, 34 ετών, έξι μηνών έγκυος, και τα τρία του παιδιά: τον Μπασάρ, 11 ετών, την Ουσάρ, 9 ετών και την Ασμά, 2 ετών.