«Η αποστολή που έχω στη ζωή μου είναι να νοηματοδοτήσω την ύπαρξή μου»

 «Είμαι από τη Γουινέα», μας λέει ο Αμπντούλ και εμείς ψάχνουμε στην υδρόγειο να εντοπίσουμε πού ακριβώς βρίσκεται η χώρα. Η Δημοκρατία της Γουινέας βρίσκεται στη Δυτική Αφρική, βρέχεται από τον Ατλαντικό ωκεανό και συνορεύει με τη Γουινέα-Μπισσάου, τη Σενεγάλη, το Μάλι, την Ακτή Ελεφαντοστού, τη Λιβερία και τη Σιέρα Λεόνε. Η Γουινέα φαντάζει τόσο μακρινή στα δικά μας μάτια, όχι όμως στα μάτια του Αμπντούλ, ο οποίος ονειρεύεται το ταξίδι του νόστου. Νόστος σημαίνει την επιστροφή στην πατρίδα.

Ο Αμπντούλ, 21 χρονών, ήρθε στην Ελλάδα τον Μάιο του 2017. Είναι ψηλός και γεροδεμένος και έχει ένα ευγενές παρουσιαστικό. Μας μιλάει στα γαλλικά για τη ζωή του και τη σημασία και την αξία της εκπαίδευσης για τους νέους της χώρας του, και όχι μόνο. Οι λέξεις που χρησιμοποιεί είναι όλες προσεκτικά διαλεγμένες και συναισθηματικά φορτισμένες. Ο Αμπντούλ, τέλειωσε το Λύκειο στη Γουινέα και πέρασε στο Πανεπιστήμιο, και συγκεκριμένα στη σχολή Ασφαλιστικών και Τραπεζικών Σπουδών. Ήταν άριστος μαθητής και του άρεσε πολύ το διάβασμα. Έχει δυο αγαπημένους συγγραφείς, τον Γάλλο Βίκτωρα Ουγκώ και τον συμπατριώτη του Καμαρά Λαγιέ. «Μου αρέσει πολύ ο συγκεκριμένος συγγραφέας, γιατί έχει γράψει πολύ ωραία έργα. Αν βρείτε χρόνο, αξίζει να διαβάσετε βιβλία του. Είναι ένας συγγραφέας του οποίου τα έργα διδάσκονται στο σχολείο και μιλούν για τη Γουινέα και για πιο οικουμενικά και εκπαιδευτικά θέματα», μας πληροφορεί.

Οι σπουδές του Αμπντούλ διακόπηκαν βίαια καθώς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει εσπευσμένα την πατρίδα του. «Ο κόσμος μας είναι πολύπλοκος, υπάρχει μια τρέλα γενικότερα», σημειώνει. Είχε την πεποίθηση, ότι όλα θα πήγαιναν όπως τα είχε φανταστεί. Ήταν πάντα το καλό παιδί, ο καλός μαθητής, η ζωή του είχε ήδη προκαθοριστεί. Ξαφνικά όμως όλα ανατράπηκαν. «Από εκεί που νόμιζα ότι θα είχα μια φυσιολογική ζωή, όλα άλλαξαν. Αναρωτήθηκα γιατί μου συνέβησαν όλα αυτά. Διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι που νόμιζα ότι θα με βοηθούσαν ήταν αυτοί που μου έκοψαν τα φτερά» συμπληρώνει ο Αμπντούλ.

Ο δρόμος τον έφερε πρώτα στη Σάμο. Εκεί ανακάλυψε ότι είχε έφεση στο γράψιμο. Και στο παρελθόν είχε αποπειραθεί να γράψει, αλλά τότε τον απασχολούσαν άλλα πράγματα. Στο νησί υπήρχαν διαστήματα που δεν ήξερε τί να κάνει. Έτσι η μοναδική του διέξοδος ήταν να αποτυπώνει στο χαρτί τις σκέψεις του, να εκφράζει τις πικρίες του, όπως μας λέει χαρακτηριστικά. Όλη αυτή η διαδικασία μέχρι και σήμερα τον βοηθάει να χαλαρώνει. «Υπάρχουν φορές που ο άνθρωπος νιώθει ότι κανείς δε θα τον ακούσει, όσο και αν φωνάξει. Πιστεύω ότι μπορείς να τραβήξεις περισσότερο την προσοχή, αν αποτυπώσεις τη σκέψη σου στο χαρτί για να μπορέσει να φτάσει το μήνυμά σου και να εκφράσεις την οργή που μπορεί να έχεις. Εδώ πλέον περνάω δύσκολες στιγμές, τα συναισθήματα είναι πολλά και ανάμικτα. Είναι δυνατή μέσα μου η ανάγκη μου να αποτυπώσω τις σκέψεις μου, δε θέλω να έχω ένα τετράδιο κενό από σκέψεις, παρθένο, θέλω να εκφράσω την οργή μου», μας επισημαίνει.

Τον ρωτάμε για τη δημιουργική διαδικασία και μας εξηγεί ότι όταν πιάνει το μολύβι και το χαρτί κατακλύζεται από συναισθήματα και σκέψεις, τα οποία πρώτα τα καταγράφει. Στη συνέχεια όμως, επανέρχεται στα γραπτά του. Τα διαβάζει ξανά και προσπαθεί να τα βάλει σε μια τάξη, να δει ποια μπορούν να συνδεθούν, πώς μπορεί να κάνει ρίμες και έτσι νέες ιδέες του έρχονται στο μυαλό. Του ζητάμε να μας πει μια πρόταση από όλα όσα έχει γράψει. Αβίαστα πιάνει το σημειωματάριο μας και σημειώνει μια φράση στα γαλλικά, που σε ελεύθερη μετάφραση, μπορεί να αποδοθεί ως εξής: «η ηχώ της κραυγής μου, δυναμώνει την οργή μου».

Η εκπαίδευση είναι ένα από τα βασικότερα θέματα που τον απασχολούν και αυτό εκφράζεται και μέσα από τα γραπτά του. Η εκπαίδευση στη Γουινέα προσπαθεί ακόμα να καλύψει τα κενά που έχει αφήσει πίσω της η δεινή πολιτική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα. Δεν υπάρχουν κονδύλια, τα βιβλία είναι δυσεύρετα, το ακαδημαϊκό έτος λόγω των απεργιών των εκπαιδευτικών έχει μειωθεί στους έξι μήνες, ενώ κανονικά είναι εννέα. «Οι καλοί καθηγητές που έχουν ευγενείς προθέσεις και είναι σωστά καταρτισμένοι απορροφώνται από τα ιδιωτικά σχολεία και όσοι εργάζονται στα δημόσια δε δείχνουν την προσοχή που απαιτείται με αποτέλεσμα οι μαθητές να στερούνται πολλά πράγματα. Εγώ πήγαινα σε δημόσιο σχολείο», μας αναφέρει ο Αμπντούλ, ο οποίος ήταν ο μοναδικός από την οικογένειά του που είχε περάσει στο Πανεπιστήμιο. Μια εικόνα τού έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη από το Πανεπιστήμιο. Θυμάται ότι 200 φοιτητές προσπαθούσαν να χωρέσουν σε μια μικρή αίθουσα που με τη βία χωρούσε 80 άτομα. Όλοι στρυμωγμένοι, κάποιοι κρέμονταν από τις πόρτες και τα παράθυρα κρατώντας ένα τετράδιο, προσπαθούσαν να ακούσουν τη διάλεξη του καθηγητή. «Ήταν κάτι που βίωσα. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι οι νέοι στη Γουινέα θέλουν να σπουδάσουν, αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα», μας λέει ο Αμπντούλ. «Δε ξέρω αν γνωρίζετε το ρητό του Νέλσον Μαντέλα ο οποίος είπε ότι η απελευθέρωση ενός έθνους είναι συνώνυμη με την παιδεία του. Χωρίς παιδεία δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα στη ζωή. Είναι η βάση για όλα τα πράγματα. Όλα τα παιδιά είναι αθώα, επομένως αν τους στερήσουμε την εκπαιδευτική διαδικασία αυτομάτως τους στερούμε πολλά πράγματα, ενώ μακροπρόθεσμα δεν θα υπάρχει θετικός αντίκτυπος. Αν όλος ο κόσμος είχε πρόσβαση στην παιδεία, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, ο κόσμος μας θα ήταν διαφορετικός, δε θα είχαμε φτάσει στο σημείο που είμαστε σήμερα», συμπληρώνει ο Αμπντούλ.

Ο Αμπντούλ έχει υποβάλλει αίτημα για άσυλο στην Ελλάδα. Πρώτο μέλημά του είναι να συνεχίσει τις σπουδές του στις Πολιτικές Επιστήμες. Ερχόμενος στην Ελλάδα, αποφάσισε να αλλάξει προσανατολισμό. Αρχικά, προσπάθησε με κάθε τρόπο να ενημερωθεί, για το πώς θα μπορέσει να υλοποιήσει το στόχο του. Στην πορεία βέβαια, ανακάλυψε ότι για να σπουδάσει στην Ελλάδα χρειάζεται να περάσει από κάποιες διαδικασίες που απαιτούν χρόνο και υπομονή. Αυτό όμως δεν του έκαμψε το ηθικό, αντίθετα μάλιστα η κατάσταση τον πείσμωσε ακόμα περισσότερο, για να κυνηγήσει το στόχο του. Επέλεξε τη συγκεκριμένη κατεύθυνση σπουδών γιατί όπως μας λέει «έχω όραμα για τη χώρα μου». Ο Αμπντούλ θέλει κάποια στιγμή να επιστρέψει στη Γουινέα και να βοηθήσει στο να αλλάξει η κατάσταση εκεί. Τον ρωτάμε αν του αρέσει η Ελλάδα και αν φαντάζεται το μέλλον του εδώ. «Δε μπορώ να πω κάτι το οποίο δε βγαίνει από την καρδιά μου. Δεν καταλαβαίνω τη γλώσσα και έχω μια δυσκολία ως προς την ένταξη, γιατί υπάρχουν κάποια εμπόδια. Όταν ήμουν στο σχολείο μάς δίδασκαν το Πυθαγόρειο θεώρημα. Επομένως, είχα κι εγώ την εντύπωση ότι θα έρθω στην Ελλάδα και θα βρω ανθρώπους πολύ σκεπτόμενους. Βλέπω όμως ότι εδώ υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν καν τον Πυθαγόρα, επομένως έχω μια σχετική απογοήτευση», μας λέει με ειλικρίνεια.

Προς το παρόν βρίσκεται σε μια διαρκή αναμονή. Όλο αυτό το διάστημα προσπαθεί να σταχυολογήσει τις σκέψεις του. Επαναφέρει στο μυαλό του όλη αυτή τη διαδρομή που ακολούθησε για να φτάσει στην Ελλάδα. Παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια, ο Αμπντούλ δεν έχει χάσει την αισιοδοξία του. «Βλέπω τα πράγματα από μια θετική σκοπιά γιατί δεν ξέρω τί μπορεί να επιφυλάσσει το μέλλον, μπορεί να μου επιφυλάσσει κάτι θετικό. Έχω το εξής μότο, εφόσον αναπνέω σημαίνει ότι ελπίζω. Δεν είναι η στιγμή να βάλουμε τα χέρια μας κάτω και να αφεθούμε στην τύχη μας. Απεναντίας πιστεύω ότι το μέλλον είναι μπροστά μας. Εμείς θα το διεκδικήσουμε», λέει.

Το όνειρό του είναι να γράψει ένα βιβλίο, για να εμψυχώσει όλους όσοι έχουν τα ίδια βιώματα με εκείνον. «Θέλω να αφήσω τα ίχνη μου, για να μπορέσουν να τα εντοπίσουν όσοι θα συνεχίσουν μετά από εμένα. Θέλω να γράψω ιστορία. Όπως ο Καμαρά Λαγιέ αποτέλεσε ένα είδωλο και σημείο αναφοράς για εμένα, έτσι και εγώ θέλω να αφήσω κάτι αξιόλογο πίσω μου. Η αποστολή που έχω στη ζωή μου είναι να νοηματοδοτήσω την ύπαρξή μου».

*O Αμπντούλ είναι ωφελούμενος του προγράμματος «Κέντρα Υποστήριξης Παιδιού και Οικογένειας» το οποίο υλοποιείται από το SolidarityNow με την υποστήριξη της UNICEF και τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τμήμα Ανθρωπιστικής Βοήθειας.

**Ο Διεθνής Οργανισμός Γαλλοφωνίας χρηματοδοτεί την εκμάθηση της γαλλικής γλώσσας σε αιτούντες άσυλο, στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη

***Η Ηλιακτίδα ΑΜΚΕ με χρηματοδότηση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες διαχειρίζεται τη Δομή Φιλοξενίας της Βόλβης μέσω του Ι.Α.Τ.Α.Π.