«Η ζωγραφική είναι μέσα στο αίμα μου. Δε χρειάζεται να καταβάλω προσπάθεια,

μου βγαίνει τελείως φυσικά»

Ο Ρισάρντ είναι ψιλόλιγνος, φοράει ένα καρό μαντίλι στο λαιμό και ένα μπλου-τζιν, που το έχει ζωγραφίσει ο ίδιος. Είναι μόλις 24 χρονών, αλλά μιλάει με το ύφος και τη σοβαρότητα ενός μεγαλύτερου άνδρα. Ο αναγκαστικός ξενιτεμός, η μοναξιά ενός δύσκολου ταξιδιού που εμπεριέχει την αλλαγή ηπείρων και μοιάζει περισσότερο με κρυφοκυνηγητό μεγαλώνουν τον άνθρωπο απότομα, αν όχι, σίγουρα τον σκληραίνουν. Ο Ρισάρντ έχει μια έμφυτη ευγένεια. Έχει ακουμπήσει στωικά τα χέρια του πάνω στο τραπέζι και μιλάει στα γαλλικά για τη ζωγραφική, το τραγούδι και το Κονγκό, την ιδιαίτερη πατρίδα του.

Ο Ρισάρντ έφτασε στην Ελλάδα μέσω Τουρκίας. Πρώτος σταθμός, η Σάμος όπου έμεινε 3,5 μήνες. Στη Βόλβη μεταφέρθηκε το Μάιο του 2017. Τους τελευταίους όμως μήνες ζει στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Τον ρωτάμε για το Κονγκό και την κατάσταση εκεί. «Δε θέλω να μιλάω για το παρελθόν», μας λέει και αλλάζουμε αμέσως θέμα συζήτησης.

Ο Ρισάρντ έχει σπουδάσει κι έχει ασχοληθεί επαγγελματικά με τη ζωγραφική. Έχει συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις στη χώρα του, αλλά και στη Γαλλία, όπου εκεί ανάμεσα σε 53 συμμετέχοντες κέρδισε το 2o βραβείο. Μάλιστα, στην Κινσάσα είχε το δικό του ατελιέ. «Η ζωγραφική είναι μέσα στο αίμα μου. Δε χρειάζεται να καταβάλω προσπάθεια, μου βγαίνει τελείως φυσικά», μας τονίζει. Είναι ζωγράφος. Γνήσιος καλλιτέχνης με τη βούλα, το λέει και το DNA του. «Είμαι γιός ενός μεγάλου καλλιτέχνη. Ο πατέρας μου έχει κάνει πολλά πράγματα στο Κονγκό. Το όνομά του είναι Emmanuelle» μας λέει γεμάτος περηφάνια και συνεχίζει: «ο πατέρας μου ήταν ο μέντοράς μου και τον θαυμάζω πάρα πολύ».

Ο Ρισάρντ θυμάται τον εαυτό του σε ηλικία 3 χρονών, να παρατηρεί τον πατέρα του να ζωγραφίζει έναν από τους τοίχους του σπιτιού τους. Όπως μας εξιστορεί έπαιρνε τα πινέλα του και προσπαθούσε να κάνει το ίδιο. Στα 7 του χρόνια συνέχισε την προσπάθεια, αλλά ανεπιτυχώς καθώς αντί να βοηθήσει τον πατέρα του, κατέστρεφε τα έργα του, με αποτέλεσμα εκείνος να τον διώχνει. Ο Ρισάρντ το μόνο που ήθελε ήταν να ζωγραφίζει μαζί του. Στα 15 του, μια μέρα που έλειπε ο πατέρας του, πήρε την απόφαση να αναπαράγει ένα δικό του πίνακα, ο οποίος απεικόνιζε το κεφάλι ενός λιονταριού. Όταν ολοκλήρωσε τον πίνακά του, τον τοποθέτησε στη θέση του αυθεντικού. Γυρίζοντας ο πατέρας του στο σπίτι, δεν κατάλαβε τη διαφορά και όταν ο Ρισάρντ του αποκάλυψε την αλήθεια, ο Εμανουέλ αποφάσισε να τον βοηθήσει και να του δείξει τα μυστικά της τέχνης του. «Ο πατέρας μου είναι πολύ περήφανος για εμένα», μας επισημαίνει. Ο ίδιος είναι πλέον ένας εικαστικός καλλιτέχνης. Όταν ζωγραφίζει εμπνέεται από την κοινωνία, από το πώς ζουν οι άνθρωποι, τις δυσκολίες που περνάνε, αλλά και από την ίδια του τη ζωή.

Το ταλέντο όμως του Ρισάρντ δε σταματάει στη ζωγραφική. Λόγω των σπουδών του έχει ασχοληθεί και με την υποκριτική. Όταν ζούσε στην Κινσάσα είχε παίξει ως ηθοποιός σε θεατρικά έργα. Πέρα από αυτά, γράφει κινηματογραφικά και θεατρικά σενάρια, αλλά και τραγουδάει. Μάλιστα, εμπνεύστηκε και δημιούργησε μαζί με το συμπατριώτη του το Μόρια, την πρώτη μουσική μπάντα γκόσπελ στο χώρο φιλοξενίας της Βόλβης. «Δε δημιούργησα εγώ την μπάντα, όλοι μαζί τη δημιουργήσαμε», επισημαίνει. Η ιδέα για την μπάντα γεννήθηκε, ύστερα από μια πρόσκληση που έλαβε ο Ρισάρντ για να παρακολουθήσει αλλά και να συμμετέχει σε μια μουσική παιδική παράσταση που είχε οργανώσει ο ΙΑΤΑΠ στη Βόλβη. «Στην αρχή δεν ήταν εύκολα τα πράγματα. Ο καθένας από εμάς έπρεπε να παλέψει με τις δικές του δυσκολίες και ανησυχίες, αλλά το πάθος μας για τη μουσική μάς οδήγησε στο να δημιουργήσουμε το γκρουπ. Αρχικά τραγουδάγαμε για το Θεό στην εκκλησία. Είπα στα παιδιά, ότι αν θέλουν να αρπάξουν την ευκαιρία και να δείξουν το ταλέντο τους, πρέπει να δουλέψουν πιο πολύ. Είδαμε ότι κάναμε πρόοδο με τον Αντώνη, -ο οποίος είναι στα πλήκτρα, και από τότε όλοι μαζί τραγουδάμε γκόσπελ», μας εξηγεί. Πώς είναι άραγε η αίσθηση να έχεις το δικό σου γκρουπ και να τραγουδάς; «Είναι υπέροχα. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Είναι πολύ ωραία, πολύ ωραία», μας απαντάει. Μάλιστα έχουν ήδη γράψει και το πρώτο τους τραγούδι, και περιμένουν να τους δοθεί η ευκαιρία να το ηχογραφήσουν. Το τραγούδι τους μιλάει για την αποφασιστικότητα. «Όταν είσαι σε μια δύσκολη φάση ζωής, πρέπει να έχεις ελπίδα και πίστη ότι όλα θα πάνε καλά» τονίζει.

Όταν έφτασε στη Βόλβη ο Ρισάρντ, η προσαρμογή του στην αρχή ήταν πολύ δύσκολη. Παρά την περίπλοκη πολιτική κατάσταση στον Κονγκό, εκείνος άφησε πίσω του μια καλή ζωή στην Κινσάσα. Στη Βόλβη έμεινε σχεδόν ένα χρόνο. Αποφάσισε να μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη καθώς οι ευκαιρίες είναι πολύ περισσότερες. Στόχος του είναι να συνεχίσει τα μαθήματα ελληνικών που είχε ξεκινήσει παλιότερα.

Τον ρωτάμε αν φαντάζεται τη ζωή του στην Ελλάδα, μας απαντάει «ναι, γιατί όχι; Θέλω να συνεχίσω να ασχολούμαι με τη ζωγραφική, αλλά θα ήθελα να γυρίσω ταινίες εδώ στην Ελλάδα».

*Ο Ρισάρντ είναι ωφελούμενος του προγράμματος «Κέντρα Υποστήριξης Παιδιού και Οικογένειας» το οποίο υλοποιείται από το SolidarityNow με την υποστήριξη της UNICEF και τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τμήμα Ανθρωπιστικής Βοήθειας.

**Ο Διεθνής Οργανισμός Γαλλοφωνίας χρηματοδοτεί την εκμάθηση της γαλλικής γλώσσας σε αιτούντες άσυλο, στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη

***Η Ηλιακτίδα ΑΜΚΕ με χρηματοδότηση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες διαχειρίζεται τη Δομή Φιλοξενίας της Βόλβης μέσω του Ι.Α.Τ.Α.Π.