του Δημήτρη Μπάκα*,
δικηγόρος, SolidarityNow, ανοιχτή Δομή Φιλοξενίας Θήβας
Σε λίγες μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από την ένταξή μου στην οικογένεια του SolidarityNow. Είμαι δικηγόρος και μέλος της ομάδας που εργάζεται στην ανοιχτή Δομή Φιλοξενίας στη Θήβα. Μέσα σε αυτό το χρόνο είχα την τύχη να γνωρίσω εξαιρετικούς συναδέλφους, αλλά και ωφελούμενους με τους οποίους περάσαμε μαζί τις περισσότερες ώρες κάθε ημέρας. Με όλους αναπτύχθηκε μια ιδιαίτερη σχέση. Αυτός ο χρόνος ήταν διαφορετικός για εμένα, προσέθεσε υπεράξια τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο.
Μετά από 15 χρόνια στο δικηγορικό λειτούργημα και δουλεύοντας πλέον στο ανθρωπιστικό χώρο μαζί με ανθρώπους που εγκατέλειψαν τις πατρίδες τους, συνειδητοποίησα ότι ακόμα και μια πληροφορία, ένα τηλεφώνημα ή η συμπλήρωση μιας αίτησης είναι χρησιμότερη από οτιδήποτε άλλο. Και στο παρελθόν είχα πάρει ηθική ικανοποίηση από τη δουλειά μου, όμως μέσα από αυτή την εμπειρία ένιωσα πρώτα ικανοποίηση γιατί βοήθησα, έστω και στο ελάχιστο για εμένα, τους ανθρώπους που είχαν περισσότερη ανάγκη. Ίσως οι άνθρωποι αυτοί κάποια στιγμή στο μέλλον θα μας αναφέρουν στις διηγήσεις τους, σαν κάποιους που τους βοήθησαν να αποκτήσουν μια καλύτερη ζωή.
Ζώντας μια ζωή που ίσως τα θεωρούμε όλα δεδομένα, είναι δύσκολο να καταλάβουμε πώς βιώνει ένας άνθρωπος την καθημερινότητά του σε μια Δομή Φιλοξενίας με περιορισμούς, που αφορούν όλους τους τομείς της ζωής του. Όμως ξαφνικά εμφανίζεται ο COVID-19, ως απειλή για τη ζωή του, και όλα αλλάζουν. Κλειστά σχολεία, περιορισμοί στην ελευθερία μετακινήσεων, στην εργασία, στην επικοινωνία με συγγενείς, φίλους, αγωνία για τον αν θα έχουμε την κατάλληλη ιατρική φροντίδα και χιλιάδες εργαζόμενοι να περιμένουν τις ανακοινώσεις για το ειδικό επίδομα. Είμαστε σε «πόλεμο» με έναν αόρατο εχθρό.
Εκατοντάδες Έλληνες στο εξωτερικό επιθυμούν να επιστρέψουν στη χώρα τους και στο σπίτι τους, αλλά τα σύνορα είναι κλειστά, ενώ πολλοί παραμένουν εγκλωβισμένοι στα αεροδρόμια ανέστιοι, έστω και για λίγες ημέρες. Πολλοί, εντός Ελλάδας, εγκατέλειψαν ήδη τις μεγάλες πόλεις, προς την επαρχία και ενώ οι φωνές πληθαίνουν για μαζικό εγκλεισμό προσφυγών και μεταναστών, κάποιοι κατακλύζουν τις παραλίες. Πόσο γνώριμα μοιάζουν όλα αυτά.
Ίσως τώρα καταλαβαίνουμε την αγωνία ανθρώπων που η ζωή τους άλλαξε βίαια. Ίσως τώρα συναισθανόμαστε την επιθυμία τους να βρεθούν σε ένα ασφαλές περιβάλλον, να επανενωθούν με μέλη της οικογένειάς τους, να έχουν ιατρική φροντίδα και εκπαίδευση. Με αυτές τις σκέψεις εύχομαι να είμαστε όλοι καλά και να συνεχίσουμε το έργο μας όσο καλύτερα μπορούμε.
* Ο Δημήτρης Μπάκας εργάζεται ως δικηγόρος στο πρόγραμμα «Κέντρα Υποστήριξης Παιδιού & Οικογένειας», το οποίο υλοποιείται από το SolidarityNow με την υποστήριξη της UNICEF, του ΔΟΜ και τη χρηματοδότηση της ΕΕ.