Όταν μας είπαν «μένουμε σπίτι», η σκέψη και η αλληλεγγύη μας βρίσκονταν σε όσους και όσες δεν έχουν σπίτι, στους ανθρώπους που για εμάς δεν είναι αριθμοί υποθέσεων προς απέλαση, αλλά στις γυναίκες και στους άντρες, στα κορίτσια και στα αγόρια με ονόματα, ρίζες και όνειρα για μια ζωή στα μέτρα των ανθρώπων.

Όταν μας ζήτησαν να χειροκροτήσουμε τους «ήρωες», ξέραμε πολύ καλά ότι οι ηρωικές πράξεις των απλών καθημερινών ανθρώπων -εκείνων, ειδικά, που ξεφεύγουν από πολέμους και σύνορα- δε μετριούνται στο χειροκρότημα, αλλά στη δικαίωση των μόχθων τους.

Ως εκπαιδευτικοί στην ανοιχτή δομή προσφύγων και μεταναστών στην Ελευσίνα, εργαζόμαστε σε ένα εξ ορισμού προβληματικό πλαίσιο. Είμαστε δάσκαλοι του «απομονωμένου χωριού» και το σχολείο μας βρίσκεται στο εσωτερικό του. Βασικός μας στόχος είναι η παροχή εκπαίδευσης στα παιδιά και στους γονείς τους, δημιουργώντας όσο το δυνατόν πιο ειλικρινείς και ισότιμες σχέσεις μαζί τους. Προσπαθούμε να μεταφέρουμε γνώση και εμπειρία συγκεκριμένων αξιών, δεξιοτήτων και ικανοτήτων, επιθυμώντας και ελπίζοντας με τις γνώσεις αυτές τα παιδιά να μην συνηθίσουν αυτή την πραγματικότητα που βιώνουν και να μπορέσουν να αναπτύξουν τρόπους υπέρβασής της.

Αυτή την ελπίδα μάς επιβεβαίωσε ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα που λάβαμε από μία μαθήτρια, η οποία, λόγω των μέτρων για τον COVID-19, δεν είχε την ευκαιρία να μας πει αντίο όπως το επιθυμούσε —ούτε και εμείς, φυσικά. Το αίτημα για οικογενειακή επανένωση έγινε δεκτό από το Ηνωμένο Βασίλειο, οπότε μητέρα και παιδιά αναχώρησαν με ειδική πτήση εν μέσω καραντίνας, ενώ το γράμμα της μικρής μάς το παρέδωσαν οι συμμαθήτριές της, όταν πια επιστρέψαμε στη δομή φιλοξενίας.

Τα λόγια της ήταν μια έγγραφη αποτύπωση των αξιών και των σχέσεων που επιθυμούμε να οικοδομήσουμε ανάμεσα σε ντόπιους και μετανάστες. Σχέσεις οι οποίες, ως τελικό στόχο τους, οφείλουν να έχουν τη δικαιοσύνη και την ελευθερία των καταπιεσμένων. Όταν της είπαμε ότι η ιστορία της θα δημοσιευτεί μάς ζήτησε να προσθέσουμε και αυτό: «Θα ήθελα να πω, να μείνουμε άνθρωποι γιατί πιστεύω ότι δεν μπορούμε πια να αντιμετωπίσουμε άλλη αγριότητα».

Μέσα σε ένα πλαίσιο λοιπόν παγκόσμιου φόβου και απομόνωσης, λόγω του κορωνοϊού, το γράμμα μας έδειξε ότι αυτό που απαιτείται είναι η δημιουργία σχέσεων βασισμένες στην αλληλεγγύη, στην ισότητα, την αμοιβαιότητα και την εμπιστοσύνη.

Η Ν. γράφει στην αρχή του γράμματός της: «Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω γιατί είστε Δημιουργοί Ελπίδας». Το όνομά της στη γλώσσα της σημαίνει «φως». Σήμερα η Ν. εξετάζει επιλογές στα Πανεπιστήμια της Αγγλίας και της Αμερικής.

Η πραγματική δημιουργός ελπίδας λοιπόν είσαι εσύ, αγαπημένη μας Ν., και ελπίζουμε ότι μαζί, θα αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο.

• Είμαι η Εύα Ηλιάδη, Καθηγήτρια Αγγλικών, στην Ανοιχτή Δομή Φιλοξενίας Προσφύγων και Μεταναστών στην Ελευσίνα.
• Είμαι ο Κωνσταντίνος Ψιλοπαναγιώτης, Συντονιστής Εκπαιδευτικής Ομάδας και Καθηγητής Μαθηματικών στην Ανοιχτή Δομή Φιλοξενίας Προσφύγων και Μεταναστών στην Ελευσίνα.
• Εργαζόμαστε στο πρόγραμμα «Κέντρα Υποστήριξης Παιδιού και Οικογένειας» του SolidarityNow, το οποίο υλοποιείται με την υποστήριξη της UNICEF, του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης και τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ίσως η λέξη που περιγράφει καλύτερα την κατάσταση που βιώνουμε είναι ο αποκλεισμός. Η καθημερινότητά μας, η κοινωνικότητά μας, άλλαξαν κάτι που μας υπενθύμισε ότι τίποτα στη ζωή μας δεν είναι δεδομένο.

Για τις προσφύγισσες και τους πρόσφυγες όμως, που βίωσαν ήδη την πλήρη αναδιάταξη της ζωής τους, η συνθήκη της πανδημίας δεν ήταν παρά μια υπενθύμιση της ανάγκης για αλληλεγγύη.

Η δράση του SolidarityNow στις ανοιχτές δομές φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών έχει ως στόχο την υποστήριξη μονογονεϊκών οικογενειών και την προστασία των παιδιών.

Η σημαντικότερη συνεισφορά μας είναι να ενισχύσουμε την αλληλεγγύη των ανθρώπων που βοηθάμε, το αίσθημα ασφάλειας και προστασίας και την ίδια στιγμή να καταφέρουμε να απαντήσουμε στις επείγουσες ανάγκες που διαμορφώνονται από την πανδημία.

Τί έχει αλλάξει λοιπόν; Η αίσθηση της ανασφάλειας έχει ενισχυθεί εξαιτίας της μειωμένης πρόσβασης στις υπηρεσίες.

Το πιο δύσκολο είναι η γενικευμένη αίσθηση στασιμότητας και αδιεξόδου που νιώθουν οι άνθρωποι.

Απέναντι σε αυτές τις συνθήκες, επιλέξαμε να ενισχύσουμε ακόμη πιο πολύ τους ίδιους, ώστε μέσα από τη δική τους δράση να καταφέρουν να ξεπεράσουν τον αποκλεισμό.

Θέλω να μεταφέρω τα λόγια της… θα την ονομάσω Λεάντρα, αν και αυτό δεν είναι το πραγματικό της όνομα, μιας γυναίκας από τo Iράν:

«Είμαι επιζήσασα έμφυλης βίας. Ο πρώην φίλος μου με απήγαγε και με κακοποίησε. Δεν με άφηνε να βγω έξω και να μιλάω με τους δικούς μου. Σταδιακά άρχισα να ξεχνάω τι μέρα είναι. Κατάφερα να γλυτώσω και να ξαναβρώ την οικογένειά μου. Ξεκίνησα σιγά σιγά να δημιουργώ σχέσεις με άλλες κοπέλες και γυναίκες από την κοινότητα. Μαζί συζητούσαμε, πλέκαμε, κάναμε βόλτες και ακούγαμε μουσική. Τις τελευταίες μέρες είμαι και εγώ σπίτι μαζί με την οικογένειά μου και προσπαθώ να προσέχω. Πριν από ένα μήνα μάς ανακοίνωσαν τους κινδύνους και τα μέτρα για τον κορωνοϊό. Με ρώτησαν, αν θέλω να γίνω υποστηρικτικό μέλος της γυναικείας κοινότητας. Άρχισα να σκέφτομαι την οικογένειά μου, το σπίτι μου, τους ανθρώπους που με βοήθησαν και ένιωσα ασφαλής. Δέχτηκα την πρόταση και μαζί με το SolidarityNow έγινα κομμάτι ενός ζωντανού δικτύου ενημέρωσης και αλληλεγγύης για όλες τις γυναίκες της δομής. Με αυτό τον τρόπο έγινα ενδιάμεσος κρίκος, μεταφέροντας πληροφορίες και χρήσιμα μηνύματα προς τις γυναίκες, ενισχύοντας έτσι την αίσθηση της κοινότητας, αλλά κυρίως, βοηθώντας η μία την άλλη».

Το SolidarityNow προσπαθεί καθημερινά να κάνει πραγματικότητα τα λόγια της Λέαντρα, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι μόνο μαζί μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το φόβο.

Είμαι η Μυρτώ Προδρομίδου, είμαι Κοινωνική Λειτουργός και Συντονίστρια Ομάδας στην Ανοιχτή Δομή Φιλοξενίας Προσφύγων και Μεταναστών στο Βαγιοχώρι. Εργάζομαι στο πρόγραμμα «Κέντρα Υποστήριξης Παιδιού και Οικογένειας» του SolidarityNow, το οποίο υλοποιείται με την υποστήριξη της UNICEF, του ΔΟΜ και τη χρηματοδότηση της ΕΕ.

Πάντα θεωρούσα δύσκολη την αλλαγή, ιδιαίτερα αυτές τις απότομες μεταβολές που σε βρίσκουν απροετοίμαστο. Γι΄αυτό και όταν μας ανακοινώθηκε ότι προσωρινά αναστέλλονται τα μαθήματα στο πεδίο λόγω του κορωνοϊού, ένιωσα ότι στερούμαι το βασικό αντικείμενο της δουλειάς μου, την επαφή με τα παιδιά. Η παρουσία μας άλλωστε στη δομή ισοδυναμεί με χαρά, θετική ενέργεια και μία σταθερά στην καθημερινότητα των μαθητών μας μέσα από τις εκπαιδευτικές μας δράσεις.

Έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες, όμως, η ομάδα μας βρήκε τον τρόπο να κρατήσουμε την επαφή με τους μικρούς και μεγάλους μαθητές μας μέσω του… Νοκ-Νοκ! Ο νέος μας φίλος επαγγέλλεται ταχυδρόμος στην Κάτω Μηλιά και εμφανίστηκε για να συμπληρώσει το κενό στις καρδιές των παιδιών με το κλείσιμο των σχολείων. Ο Νοκ-Νοκ ετοίμαζε κάθε εβδομάδα δωράκια για κάθε μαθητή και μαθήτρια. Κάθε Παρασκευή νωρίς νωρίς το πρωί, όταν όλοι ακόμα κοιμόντουσαν, ο Νοκ-Νοκ περνούσε από τους οικίσκους των παιδιών κι άφηνε έξω από κάθε πόρτα ένα πακετάκι με υλικό για εκμάθηση ελληνικών, αγγλικών και μαθηματικών, δραστηριότητες αυτοαπασχόλησης, ζωγραφιές, παραμύθια και κόμιξ, τα οποία δεν ήταν αυτοτελή, αλλά η ιστορία σταματούσε στο καλύτερο σημείο, ώστε να ανυπομονούν τα παιδιά για τη συνέχεια. Ο ρόλος όμως του Νοκ-Νοκ δεν σταμάτησε. Μετά από μία εβδομάδα εμφανιζόταν ξανά. Αυτή τη φορά για να σιγουρευτεί ότι οι μικροί μαθητές είχαν ολοκληρώσει τις εργασίες τους και ήταν έτοιμοι να τις παραδώσουν στο νέο τους φίλο. Πώς; Μα στα κρυφά! Οι μαθητές έπρεπε να αφήνουν έξω από την πόρτα το υλικό τους κι ο Νοκ-Νοκ εμφανιζόταν μόνο όταν δεν έβλεπαν, έπαιρνε με ευχαρίστηση τις λυμένες ασκήσεις, άφηνε καινούργια δώρα στα παιδιά και εξαφανιζόταν τόσο ξαφνικά, όπως εμφανίστηκε.

Έχοντας αυτό το πλάνο ξεκινήσαμε να διαμορφώνουμε το απαραίτητο υλικό προσαρμόζοντάς το στο γνωστικό επίπεδο του κάθε μαθητή. Η χρονοβόρα αυτή διαδικασία, σε συνδυασμό με μία υποβόσκουσα ανησυχία ότι οι μαθητές μας δεν θα επιδείξουν τον αναμενόμενο ζήλο, είχε ως αποτέλεσμα η πρώτη εβδομάδα προετοιμασίας να μας αφήσει ανάμεικτα συναισθήματα. Μετά την πρώτη διανομή του υλικού όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Εμείς ετοιμάσαμε αυτή τη μικρή έκπληξη για τα παιδιά, αλλά εκείνα μας επιφύλασσαν μία ακόμη μεγαλύτερη με τον τρόπο που ανταποκρίθηκαν.

Πριν συνεχίσω, οφείλω να εξομολογηθώ ότι τα περισσότερα παιδιά κατάλαβαν αμέσως την πραγματική ταυτότητα του Νοκ-Νοκ κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ζήσουμε στιγμές που μας άφησαν πολλά χαμόγελα. Κάθε Παρασκευή πρωί, οι φίλοι του πρωινού ξυπνήματος μάς περίμεναν με ανυπομονησία για να παραδώσουν τις ασκήσεις τους και να παραλάβουν καινούργιες. Φώναζαν «χαρτιά, χαρτιά!» κι έτρεχαν αμέσως να συμπληρώσουν το καινούργιο υλικό, για να μας το επιστρέψουν την ίδια ακριβώς μέρα. Άλλες φορές περίμεναν υπομονετικά έξω από το γραφείο, άνοιγαν την πόρτα με δισταγμό ρωτώντας «Σήμερα δε θα πάρουμε χαρτιά;» και τα πρόσωπά τους φωτίζονταν όταν έβλεπαν το πλήθος των πακέτων των οποίων η διανομή εκκρεμούσε. Από την άλλη, τα παιδιά που είναι φίλοι με τον πρωινό ύπνο φρόντιζαν να μας στέλνουν ευχαριστήρια σημειώματα και ζωγραφιές κρυμμένα ανάμεσα στα χαρτιά των ασκήσεων που μας επέστρεφαν.

Μάλιστα, μία 13χρονη μαθήτρια έγραψε με πολύχρωμα γράμματα το ακόλουθο σημείωμα: «Χαιρετώ και εγώ εσένα, όμορφε άγγελε. Είμαι τόσο χαρούμενη που έλαβα το μήνυμά σου. Ήταν τέλειο. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που μας σκέφτεσαι! Περιμένω κι άλλο!».

Μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες του εγκλεισμού, τόσο για εμάς τους εκπαιδευτικούς, όσο και για τους μαθητές μας, ο Νοκ-Νοκ αποτέλεσε την πιο ευχάριστη νότα. Βλέποντας τα χαμόγελά τους κάθε φορά που παραλάμβαναν το υλικό, την ανυπομονησία τους, το πώς μαζεύονταν ανά ομάδες σε διάφορα σημεία της Δομής φιλοξενίας και συνεργάζονταν για να λύσουν από κοινού τις ασκήσεις τους, τα δειλά χτυπήματα στην πόρτα για να εκφράσουν τις απορίες τους και να τρέξουν ύστερα σπίτι να συμπληρώσουν τη σωστή απάντηση, μας γέμιζαν με τόση ευχαρίστηση.

Εκείνες τις στιγμές ξεχνούσα τον εγκλεισμό, την κοινωνική αποστασιοποίηση, διότι συνειδητοποιούσα ότι με κάτι τόσο απλό, όσο πέντε σελίδες με προσθέσεις, κρυπτόλεξα και ζωγραφιές απαλύναμε στο μέγιστο βαθμό την ανησυχία, και ίσως τους φόβους των παιδιών που δημιούργησαν οι ιδιαίτερες αυτές συνθήκες. Αυτός άλλωστε ήταν και ο στόχος μας: να περάσει αυτή η περίοδος όσο το δυνατόν πιο εύκολα γίνεται για τα παιδιά. Να μη χάσουν το ρυθμό της καθημερινότητάς τους, να μη στερηθούν την επαφή με την εκπαίδευση και να παραμείνουν ψυχικά υγιή.

Τα χαμόγελα των παιδιών δεν πρέπει να σβήνουν, αλλά να μοιράζουν μόνο φως. Στην ανοιχτή δομή της Κάτω Μηλιάς το είδα να συμβαίνει και την περίοδο της καραντίνας, κι αυτό χάρη στην αφοσιωμένη και μεθοδική δουλειά των συνεργατών μου.

Είμαι η Μαρίκα Γαβριελάτου και είμαι Συντονίστρια Εκπαίδευσης στην Ανοιχτή Δομή Φιλοξενίας Προσφύγων και Μεταναστών στην Κάτω Μηλιά. Εργάζομαι στο πρόγραμμα «Κέντρα Υποστήριξης Παιδιού και Οικογένειας» του SolidarityNow, το οποίο υλοποιείται με την υποστήριξη της UNICEF, του Διεθνή Οργανισμού Μετανάστευσης και τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η περίοδος της καραντίνας ήταν αρκετά δύσκολη για όλους μας. Για εμένα η διακοπή των μαθημάτων και η απόσταση με τους μαθητές μου ήταν μια πρωτόγνωρη συνθήκη, καθώς ήταν η πρώτη φορά που δεν έπρεπε να τους δω για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι σκέψεις μου ήταν συνεχώς σε αυτούς και ανησυχούσα για το πώς μπορεί να βιώνουν οι ίδιοι την καραντίνα και τους περιορισμούς, μέσα αλλά και έξω από τη δομή φιλοξενίας όπου μένουν.

Ανησυχούσα για την αναγκαστική απομάκρυνσή τους από το σχολείο και για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίζουν «Μένοντας Σπίτι» όταν μέσα σε αυτό μένουν τόσοι πολλοί. Η ανάγκη να αισθανθώ και πάλι κοντά τους ερχόταν σε σύγκρουση με την αναγκαιότητα της τήρησης των μέτρων.

Όταν χρειάστηκε να πάω στη δομή, μετά από κάποιες μέρες, και ενώ ίσχυαν τα μέτρα του κοινωνικού αποκλεισμού, ήρθα αντιμέτωπος με ένα δύσκολο για εμένα ζήτημα. Περίπου δέκα μικροί μαθητές έπαιζαν ξέγνοιαστοι, αλλά με το που με είδαν έτρεξαν κατά πάνω μου και όρμηξαν να με αγκαλιάσουν. Συγκινήθηκα. Ένιωσα ότι η σχέση μας δεν άλλαξε, ότι δε με είχαν ξεχάσει. Ήθελα να τρέξω κι εγώ. Ήθελα να γίνουμε μια τεράστια αγκαλιά όλοι μαζί, όπως γινόμασταν και πριν. Ήξερα όμως πως κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί. Γρήγορα θα έπρεπε να σκεφτώ κάτι που θα απέτρεπε την επαφή. Έπρεπε να μην πανικοβληθώ, να μην τους ματαιώσω και να μη σβήσω τη χαρά και τον ενθουσιασμό από τα μάτια τους.

Χωρίς να ξέρω γιατί, θέλοντας υποσυνείδητα να αποφύγω την επαφή μαζί τους – και όπως όφειλα, για την προστασία όλων μας- αλλά ταυτόχρονα, θέλοντας και να εκφράσω τη χαρά μου που τους βλέπω, άρχισα να τραγουδάω και να «χορεύω», περίπου δηλαδή, γιατί ήταν κάτι μεταξύ χορού και πολεμικής τέχνης. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Τα παιδιά ξεκίνησαν να μιμούνται τις κινήσεις μου, διατηρώντας τις απαιτούμενες αποστάσεις ενώ ταυτόχρονα χαιρόμασταν, διασκεδάζαμε και εκφράζαμε τη χαρά μας για αυτή μας τη συνάντηση. Η χαρά ξεχείλιζε από μέσα μας και έστω και με αυτόν τον τρόπο καταφέραμε να έρθουμε κοντά. Καταφέραμε να γίνουμε χορός και τραγούδι μαζί.

Είμαι ο Κωνσταντίνος Κασαμπαλής, Δάσκαλος Μαθηματικών και Επιστημών στην Ανοιχτή Δομή Φιλοξενίας Προσφύγων και Μεταναστών στις Σέρρες. Εργάζομαι στο πρόγραμμα «Κέντρα Υποστήριξης Παιδιού και Οικογένειας» του SolidarityNow, το οποίο υλοποιείται με την υποστήριξη της UNICEF, του Διεθνή Οργανισμού Μετανάστευσης και τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η περίοδος του κορονοϊού και τα μέτρα ασφαλείας που έχουμε υιοθετήσει έχουν αλλάξει τον τρόπο που ζούμε αλλά και τον τρόπο που μέχρι τώρα εργαζόμασταν. Οι συνθήκες γίνονται ακόμα πιο δυσχερείς σε χώρους οι οποίοι τελούν υπό καραντίνα. Ένας τέτοιος χώρος είναι και η ανοιχτή Δομή Φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών στη Μαλακάσα, ένας από τους χώρους όπου το SolidartyNow παρεμβαίνει και που αυτή την περίοδο, τελεί υπό υγειονομικό αποκλεισμό λόγω επιβεβαιωμένων κρουσμάτων.

Δυστυχώς, ένα από τα κρούσματα ήταν και ένας μονογονέας ο οποίος χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο αφήνοντας μόνα τους πίσω στη δομή, τα τρία ανήλικα παιδιά του. Από αυτό το σημείο άρχισε και η δική μας δράση καθώς υπήρχαν τρία παιδιά τα οποία τελούσαν και αυτά υπό καραντίνα, μακριά από τον πατέρα τους και χωρίς να μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί του, να μάθουν τί κάνει και πώς είναι.

Πρώτη μας κίνηση ήταν να ενημερωθούν όλοι οι αρμόδιοι φορείς όπως η Εισαγγελία ανηλίκων. Στη συνέχεια, η ειδικευμένη ομάδα μας στην παιδική προστασία και οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας του SolidarityNow στη Μαλακάσα, ξεκινήσαμε να έχουμε μια καθημερινή επικοινωνία με τα τρία αδελφάκια προσφέροντάς τους υποστήριξη με κάθε δυνατό τρόπο. Θέλαμε να διασφαλίσουμε πρώτα απ’ όλα ότι είναι καλά στην υγεία τους, σωματική και ψυχική, αλλά και να τα ενθαρρύνουμε να είναι αισιόδοξα για το μέλλον. Τα επισκεπτόμαστε τακτικά και διασφαλίζουμε ότι έχουν όλα τα είδη πρώτης ανάγκης που χρειάζονται.

Παράλληλα, είμαστε σε διαρκή επικοινωνία με το νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται ο πατέρας, και κάπως έτσι αποτελούμε για τα παιδιά τον μόνο τρόπο που έχουν για να μαθαίνουν νέα για την υγεία του.

Έτσι, σιγά σιγά, και μέσα από την καθημερινή επικοινωνία μας, χτίσαμε μια σχέση εμπιστοσύνης με τα παιδιά. Καταφέραμε να έχουν απευθείας επικοινωνία με τον μπαμπά τους και σταδιακά, βλέπουμε κι εμείς, πως τα παιδιά καθησυχάζονται γιατί νιώθουν πως υπάρχει ένα περιβάλλον στο οποίο μπορούν να στηριχθούν. Κι αυτό είναι κάτι που, κάτω από αυτές τις συνθήκες, παίρνει χρόνο και απαιτεί δύναμη και από εμάς τους ίδιους.

Και δεν θα ξεχάσω όταν ένα βράδυ χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ένας αριθμός από Γερμανία. Το σήκωσα και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν η μεγαλύτερη αδελφή των παιδιών, που ήθελε να με ευχαριστήσει για ό,τι κάνουμε για την οικογένειά της.

Μοιράζομαι αυτήν την ιστορία γιατί δίνει και σε εμένα μια απάντηση σε πολλά ερωτήματα που θέτω κατά καιρούς κι ο ίδιος στον εαυτό μου. Είναι αρκετό ό,τι κάνουμε; Μήπως είναι όλα αυτά μάταια μπροστά σε μία άκαμπτη πραγματικότητα; Μπορώ να αλλάξω εγώ κάτι;

Με αυτό το τηλεφώνημα κατάλαβα ότι η συγκεκριμένη προσπάθεια όχι μόνο έχει αλλάξει κάτι αλλά ότι και εγώ με κάποιον τρόπο βοηθάω τους ανθρώπους αυτούς να συνεχίσουν να ελπίζουν για μια καλύτερη ζωή. Και για εμένα αυτό είναι αρκετό να με κάνει να συνεχίζω με ακόμα μεγαλύτερη προσήλωση σε αυτό που κάνω.

Είμαι ο Κωνσταντίνος Παπαδάκης και είμαι Εκπαιδευτικός, Συντονιστής Ομάδας στην Ανοιχτή Δομή Φιλοξενίας Προσφύγων και Μεταναστών στη Μαλακάσα. Εργάζομαι στο πρόγραμμα «Κέντρα Υποστήριξης Παιδιού και Οικογένειας» του SolidarityNow, το οποίο υλοποιείται με την υποστήριξη της UNICEF, του ΔΟΜ και τη χρηματοδότηση της ΕΕ.