#opentheislands

Δήλωση της Αντιγόνης Λυμπεράκη, Γεν. Διευθύντριας του SolidarityNow για την καταστροφή στην Μόρια

Δημοσιεύτηκε στις 09/09/20

Giorgos Moutafis for SolidarityNow

💬 Η κλεψύδρα της απελπισίας

“Η σημερινή καταστροφή υφαίνεται χρόνια. Διαχρονικά, στη Μόρια οι ελληνικές κυβερνήσεις επιλέγουν να κλείσουν τα μάτια σε κάθε έννοια χρηστής διαχείρισης, ανθρωπισμού, προστασίας της αξιοπρέπειας.
Τους τελευταίους μήνες, η έλευση της πανδημίας, αντί να λειτουργήσει σαν εγερτήριο σάλπισμα, εργαλειοποιήθηκε με σκοπό να περιφρουρηθεί ακόμη πιο σφιχτά η βλαπτική αυταπάτη του “δεν υπάρχουν εάν δεν τους βλέπω”.
Είναι υποεκτίμηση να πει κανείς ότι μια υγειονομική βόμβα, με δεκατρείς χιλιάδες ανθρώπους χωρίς πρόσβαση στα απαραίτητα για την προστασία όχι απλά της υγιεινής, αλλά της υγείας και της ζωής τους, δεν μπορεί να μπει σε πλήρη υγειονομικό αποκλεισμό.
Εδώ και χρόνια, ο γυάλινος περιέκτης της κλεψύδρας γεμίζει σιγά σιγά με ροή σχεδόν ρυθμιζόμενη, από την αξιοσημείωτη έλλειψη πρωτοβουλιών για βιώσιμες λύσεις για την επόμενη μέρα αλλά και αξιοπρεπείς συνθήκες για το σήμερα.
Η κλεψύδρα άδειασε. Δεν μπορούμε πλέον ως κοινωνία να κατοικούμε στη χώρα της άρνησης”.

Ελλάδα: Η Κυβέρνηση Αψηφά το ΣτΕ αναφορικά με τους Αιτούντες Άσυλο

Δημοσιεύτηκε στις 25/04/18

Giorgos Moutafis for SolidarityNow

Επαναφέρει την πολιτική γεωγραφικού περιορισμού που εγκλωβίζει ανθρώπους στα νησιά

(Αθήνα, 25 Απριλίου 2018) – Η κίνηση της ελληνικής κυβέρνησης να ανατρέψει τη δεσμευτική απόφαση του δικαστηρίου για τον τερματισμό της καταχρηστικής πολιτικής εγκλωβισμού των αιτούντων άσυλο στα ελληνικά νησιά εγείρει προβληματισμούς αναφορικά με το κράτος δικαίου, ανέφεραν σήμερα 21 οργανώσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων, καθώς και ανθρωπιστικές οργανώσεις.

Αντί να εκτελέσει την απόφαση της 17^ης Απριλίου του Συμβουλίου της Επικρατείας, του ανώτατου διοικητικού δικαστηρίου της χώρας, η κυβέρνηση εξέδωσε διοικητική απόφαση που επαναφέρει την πολιτική – γνωστή ως «πολιτική γεωγραφικού περιορισμού». Επίσης, στις 19 Απριλίου εισήγαγε νομοσχέδιο προκειμένου να προλειάνει το έδαφος για την επαναφορά της εν λόγω πολιτικής στο ελληνικό δίκαιο. Οι βουλευτές πρέπει να αντιταχθούν σε αυτές τις αλλαγές και να ασκήσουν πίεση προς την κυβέρνηση ώστε να σεβαστεί την απόφαση.

Η Βουλή ξεκίνησε τη συζήτηση επί του νομοσχεδίου στις 24 Απριλίου. Αλλά η κυβέρνηση έσπευσε να επαναφέρει την πολιτική πριν από τη συζήτηση επί του νομοσχεδίου. Στις 20 Απριλίου ο νέος διευθυντής της υπηρεσίας ασύλου εξέδωσε εκ νέου τη διοικητική εντολή καταγράφοντας τους λόγους για την πολιτική γεωγραφικού περιορισμού. Μεταξύ των λόγων που δόθηκαν για να δικαιολογηθούν οι περιορισμοί που επιβάλλονται από τη συγκεκριμένη πολιτική αναφέρεται η ανάγκη υλοποίησης της συμφωνίας ΕΕ – Τουρκίας επί της μετανάστευσης καθώς και ο ισχυρισμός περί ευρύτερου δημοσίου συμφέροντος. Αλλά η απόφαση αυτή αντιβαίνει στην απόφαση του ΣτΕ και στις ευθύνες της Ελλάδας δυνάμει της διεθνούς, ενωσιακής και ελληνικής νομοθεσίας, καθώς παρέχει ανεπαρκή αιτιολόγηση για τους περιορισμούς, δήλωσαν οι ομάδες.

Η απόφαση της 17^ης Απριλίου του ΣτΕ ανέφερε ότι δεν υπήρχε νομική πρόβλεψη για την πολιτική περιορισμού και ότι δεν συντρέχουν επιτακτικοί λόγοι δυνάμει της ενωσιακής και της ελληνικής νομοθεσίας που να δικαιολογούν τον περιορισμό της ελευθερίας κινήσεων των αιτούντων άσυλο. Διέταξε την ακύρωση της διοικητικής απόφασης που επιβάλλει περιορισμούς και επέτρεψε την ελεύθερη μετακίνηση των αιτούντων άσυλο που καταφθάνουν στα νησιά μετά τη δημοσίευση της απόφασης. Στην απόφαση επίσης τονίστηκε ότι η δυσανάλογη κατανομή των αιτούντων άσυλο έχει επιβαρύνει υπερβολικά τα νησιά. Ωστόσο, η απόφαση αφορά μόνο στις νέες αφίξεις.

Τo νομοσχέδιο συζητείται επί του παρόντος ενώπιον της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης και τις επόμενες εβδομάδες θα συζητηθεί στην Ολομέλεια. Μέσω του νομοσχεδίου επιδιώκεται η παροχή νομικής βάσης για την πολιτική γεωγραφικού περιορισμού. Πρόκειται να ενσωματώσει στην εγχώρια νομοθεσία την Οδηγία 2013/33 της ΕΕ, που θεσπίζει τα πρότυπα για την υποδοχή των αιτούντων άσυλο. Ενώ το νομοσχέδιο θα μπορούσε να επιφέρει κάποιες βελτιώσεις στο ελληνικό σύστημα υποδοχής, η οδηγία επιτρέπει τον περιορισμό της μετακίνησης των αιτούντων άσυλο όταν η κυβέρνηση κρίνει ότι απαιτείται η ταχεία επεξεργασία και η αποτελεσματική παρακολούθηση των αιτήσεων ασύλου. Η ελληνική κυβέρνηση προφανώς πιστεύει ότι η νομοθεσία θα της δώσει ισχυρότερο νομικό έρεισμα για τη διατήρηση της πολιτικής περιορισμού.

Η καταχρηστική πολιτική γεωγραφικού περιορισμού θεσπίστηκε τον Μάρτιο του 2016, με τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κρατών μελών. Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της κυβέρνησης, περισσότεροι από 15.400 αιτούντες άσυλο βρίσκονται στα ελληνικά νησιά. Πολλοί ζουν σε συνθήκες συνωστισμού μέσα σε εξαθλιωμένα κέντρα υποδοχής και πολλοί πέρασαν τον χειμώνα σε θερινά αντίσκηνα ή ακόμα και έξω στην ύπαιθρο. Η ελληνική κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η πολιτική περιορισμού είναι απαραίτητη ώστε η ίδια να είναι σε θέση να τηρήσει τη δέσμευσή της, δυνάμει της από τον Μάρτιο του 2016 συμφωνίας ΕΕ – Τουρκίας για τη μετανάστευση, στο πλαίσιο της οποίας οι αιτούντες άσυλο πρέπει να επιστρέφονται στην Τουρκία για τη διεκπεραίωση της αίτησης ασύλου τους, αν και στο κείμενο της Συμφωνίας δεν γίνεται μνεία σε τέτοιου είδους πολιτική.

Κατόπιν αίτησης του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες, μίας μη κυβερνητικής οργάνωσης που παρέχει νομική στήριξη σε αιτούντες άσυλο, το ΣτΕ επιλήφθηκε της υπόθεσης. Μη κυβερνητικές ομάδες ξεκίνησαν την εκστρατεία #OpenTheIslands τον Δεκέμβριο του 2017, ζητώντας από την Ελλάδα και τους εταίρους της ΕΕ να μετακινήσουν αιτούντες άσυλο στην ηπειρωτική Ελλάδα και να βάλουν τέλος στην πολιτική γεωγραφικού περιορισμού.

Επιδιώκοντας να δικαιολογήσουν την πολιτική γεωγραφικού περιορισμού η ελληνική κυβέρνηση, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και οι κυβερνήσεις στρέφουν το δάκτυλο στους αυξανόμενους αριθμούς των μεταναστών και των αιτούντων άσυλο που διασχίζουν το Αιγαίο, με ορισμένους από αυτούς να εγκαταλείπουν την πατρίδα τους λόγω των πιο εντατικών συρράξεων στην Συρία. Ωστόσο, δεν τεκμαίρεται ότι η άρση της πολιτικής γεωγραφικού περιορισμού θα οδηγήσει στην προσέλκυση περισσότερων ατόμων, όπως ισχυρίζονται η Ελλάδα και άλλοι, ειδικά δεδομένων των κλειστών, κατά κύριο λόγο, συνόρων στη διαδρομή των Δυτικών Βαλκανίων προς τη Δυτική Ευρώπη.

Είναι σαφές ότι οι ελληνικές αρχές δεν δύνανται να ικανοποιήσουν τις βασικές ανάγκες και να προστατεύσουν τα δικαιώματα των αιτούντων άσυλο, ενώ αυτοί παραμένουν στα νησιά, αναφέρουν οι οργανώσεις. Η πολιτική γεωγραφικού περιορισμού εγκλωβίζει τους ανθρώπους σε συνθήκες υποδεέστερες από τα ελάχιστα πρότυπα της ΕΕ, παρακωλύοντας την πρόσβασή τους στις απαραίτητες υπηρεσίες, και τους στερεί την πρόσβαση σε δίκαιες και αποτελεσματικές διαδικασίες ασύλου, λόγω του συνωστισμού στα νησιά και της έλλειψης βασικών υπηρεσιών.

Αντί να επαναφέρει την καταχρηστική πολιτική γεωγραφικού περιορισμού, η ελληνική κυβέρνηση θα όφειλε να σεβαστεί το κράτος δικαίου και να εκτελέσει άμεσα την απόφαση του ΣτΕ προκειμένου να επιτρέψει τη μετακίνηση των αιτούντων άσυλο στην Ελλάδα, δήλωσαν οι ομάδες.

Η κυβέρνηση οφείλει να σπεύσει να επεκτείνει την ασφαλή στέγαση και την πρόσβαση σε υπηρεσίες στην ενδοχώρα και να δημιουργήσει ένα σύστημα γρήγορης μετακίνησης ατόμων σε καταλύματα στην ηπειρωτική Ελλάδα με πρόνοια για τις ανάγκες της σωματικής και της ψυχικής υγείας τους, κατά τη διεκπεραίωση της αίτησης ασύλου τους. Η ΕΕ πρέπει να εξετάσει τον επιμερισμό της ευθύνης μεταξύ των κρατών μελών, και την αύξηση των διαθέσιμων ασφαλών και νόμιμων καναλιών εισόδου στην ΕΕ.

Ο γεωγραφικός περιορισμός αιτούντων άσυλο στα ελληνικά νησιά σε υποβαθμισμένες και άθλιες συνθήκες, που παραβιάζουν τα δικαιώματά τους και τις διεθνείς υποχρεώσεις της Ελλάδας, δεν μπορεί να δικαιολογείται στον βωμό του ελέγχου της μετανάστευσης, δήλωσαν οι ομάδες.

Οργανώσεις που υπογράφουν το Δελτίο Τύπου:

Advocates Abroad

Διεθνής Αμνηστία

AEDH (Association Européenne pour la Défense des Droits de l’Homme)

Κάριτας Ελλάς

European Council on Refugees and Exiles (ECRE)

EuroMed Rights

FIDH (International Federation for Human Rights)

Gisti (Groupe d’information et de soutien des immigrés)

Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες

Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων

Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι

Human Rights Watch

HumanRights360

Jesuit Refugee Service

Lesbos Legal Center

Oxfam

PRAKSIS

Refugees International

Refugee Rights Europe

SolidarityNow

Terre des Hommes

Το SolidarityNow για την Άρση του Γεωγραφικού Περιορισμού των Αιτούντων Άσυλο στα Νησιά: Τι Αλλάζει με την Απόφαση του ΣτΕ;

Δημοσιεύτηκε στις 19/04/18

Giorgos Moutafis for SolidarityNow

Αθήνα, 19 Απριλίου, 2018

Το SolidarityNow χαιρετίζει την απόφαση 805/2018 του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ), η οποία ακύρωσε την υπ’ αριθμό 10464/31.5.2016 απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου που έθετε περιορισμούς στην κυκλοφορία των αιτούντων διεθνή προστασία σε έξι νησιά του ανατολικού Αιγαίου (Λέσβος, Σάμος, Χίος, Λέρος, Ρόδος και Κως), κατόπιν προσφυγής του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες.

Σύμφωνα με την απόφαση του ΣτΕ, οι εν λόγω περιορισμοί δεν ισχύουν από τη δημοσίευση της απόφασης και εφεξής, καθώς η επίμαχη απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου δε δικαιολογούσε επαρκώς τον περιορισμό και την υποχρεωτική παραμονή των αιτούντων άσυλο στα νησιά και τα ειδικά Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης (hotspots). Επιπλέον, η απόφαση αναφέρει ότι η επιβολή του γεωγραφικού περιορισμού στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου έχει ως συνέπεια τον μη-επιμερισμό των προσώπων αυτών σε ολόκληρη την Ελληνική επικράτεια, αλλά αντιθέτως, την άνιση συγκέντρωσή τους σε ορισμένες μόνο περιφέρειες, κάτι που επιφέρει σημαντική επιβάρυνση και υποβάθμισή τους σε σχέση με άλλες περιοχές της χώρας.

Επομένως, εφόσον δεν προκύπτουν οι σοβαροί και επιτακτικοί λόγοι δημοσίου συμφέροντος και μεταναστευτικής πολιτικής, οι οποίοι θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την επιβολή του περιορισμού κυκλοφορίας των αιτούντων διεθνή προστασία στα νησιά, το ΣτΕ αποφάσισε την άρση του γεωγραφικού περιορισμού και την ελεύθερη μετακίνηση όσων θα φθάσουν στα νησιά μετά τη δημοσίευση της δικαστικής απόφασης. Ωστόσο, η απόφαση του ΣτΕ δεν έχει αναδρομική ισχύ, δηλαδή ο γεωγραφικός περιορισμός εξακολουθεί να ισχύει για τους αιτούντες άσυλο που ήδη διαμένουν στα νησιά – ο αριθμός των οποίων ξεπερνά τους 13.000.

Το SolidarityNow θεωρεί ότι η απόφαση του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου αποτελεί μια νίκη για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το δίκαιο ασύλου στην Ελλάδα, καθώς έχουμε επανειλημμένα ασκήσει πιέσεις για την άρση του γεωγραφικού περιορισμού στα νησιά με κοινές επιστολές προς τους συναρμόδιους φορείς (βλ. εδώ και εδώ), καθώς και με την εκστρατεία ευαισθητοποίησης #OpenTheIslands που πραγματοποιήσαμε μαζί με άλλες οργανώσεις το 2017.

Εκφράζουμε, ωστόσο τις επιφυλάξεις μας σχετικά με την εφαρμογή της εν λόγω δικαστικής απόφασης από την Ελληνική Κυβέρνηση και τη Διοίκηση:

Αφενός η απόφαση δεν έχει αναδρομική ισχύ, δημιουργώντας έτσι συνθήκες άνισης μεταχείρισης μεταξύ των αιτούντων άσυλο που ήδη βρίσκονται στα νησιά με γεωγραφικό περιορισμό και των νεοεισερχόμενων που θα μπορούν να μετακινηθούν ελεύθερα. Η δυσκολία άμεσης αποσυμφόρησης των νησιών με παράλληλη στέγαση στην ενδοχώρα μπορεί να εξηγήσει αυτήν τη διάκριση, η οποία μπορεί να διευθετηθεί μόνο με κυβερνητική απόφαση σταδιακής αποσυμφόρησης των νησιών από τους ήδη διαμένοντες αιτούντες άσυλο, στο πλαίσιο ενός καλά οργανωμένου σχεδίου σε εθνικό επίπεδο.

Αφετέρου, διαφαίνεται ότι το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής προτίθεται να επιβάλει εκ νέου το γεωγραφικό περιορισμό στα νησιά, στη βάση νομοσχεδίου που έχει ήδη κατατεθεί στη Βουλή προς ψήφιση (βλ. την πρόσφατη ανακοίνωσή του σε απάντηση της απόφασης του ΣτΕ).

Ως συνέχεια των παραπάνω, αναμένουμε να δούμε πώς θα εφαρμοστεί η απόφαση του ΣτΕ, η οποία θα επιτρέψει την ελεύθερη κυκλοφορία των νέο-εισερχόμενων αιτούντων διεθνή προστασία στα νησιά, μέχρι να ψηφιστεί το προταθέν νομοσχέδιο και να ληφθεί η διοικητική απόφαση που ενδεχομένως θα επιβάλλει εκ νέου γεωγραφικούς περιορισμούς στα νησιά.

Το SolidarityNow τάσσεται κατά της δημιουργίας «πολλαπλών ταχυτήτων» στις διαδικασίες ασύλου, που τυχαία ευνοούν ορισμένους δικαιούχους διεθνούς προστασίας ενώ καταπατούν τα δικαιώματα άλλων αλλά και κατά της μετατροπής των νησιών του Αιγαίου σε «ζώνες αποκλεισμού». Ταυτόχρονα, επιμένουμε στην ανάγκη συνολικής και οριστικής άρσης του γεωγραφικού περιορισμού στα νησιά, παράλληλα με την υιοθέτηση ενός στρατηγικού, μακροπρόθεσμου σχεδίου – σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο – για την αναλογική, δίκαιη κατανομή των προσφύγων και αιτούντων άσυλο ανά την ελληνική και ευρωπαϊκή επικράτεια, σύμφωνα με τις αρχές του προσφυγικού δικαίου και με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.

ΧΡΟΝΟΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ Ε.Ε.-ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Δημοσιεύτηκε στις 22/03/18

Από τον Ιανουάριο του 2015, περισσότεροι από 1 εκατομμύριο άνθρωποι που διέφυγαν από τον πόλεμο, τις διώξεις και τη φτώχεια μπήκαν ή πέρασαν από την Ελλάδα αναζητώντας ασφάλεια και καλύτερη ζωή και
1.200 αναφέρθηκαν νεκροί ή αγνοούμενοι.

Κατά το τελευταίο διάστημα του 2015 και στις αρχές του 2016, διάφορες ευρωπαϊκές χώρες θέσπισαν επιλεκτικές και αυθαίρετες πολιτικές εισδοχής που τελικά έκλεισαν τα σύνορά τους σε όλους τους μετανάστες. Στις 20 Μαρτίου 2016 τέθηκε σε ισχύ η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας . Παρακάτω θα βρείτε ένα χρονοδιάγραμμα των σημαντικών γεγονότων μετά την εφαρμογή της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, που απεικονίζει πολιτικές και προσπάθειες που θέτουν εν κινδύνω τα δικαιώματα και την προστασία των αιτούντων άσυλο που φθάνουν στην ΕΕ.

Timeline on EU Turkey deal

#STRANDED | Ο ΤΖΑΜΑΛ

Δημοσιεύτηκε στις

Giorgos Moutafis for SolidarityNow

Τζαμάλ Νταούντ, 39 χρονών, 2 μήνες στη Λέσβο

«Αν δεν έχω καμία ελπίδα, θα πεθάνω»

«Με λένε Τζαμάλ Νταούντ και είμαι 39 χρονών και κατάγομαι από το Αλέπο της Συρίας. Στη Συρία δούλευα ως οδηγός ταξί. Το σπίτι μας καταστράφηκε λόγω του πολέμου. Στον Ελαιώνα ζω μαζί με τη γυναίκα μου τη Φεϊρούζ, 35 χρονών και τα παιδιά μας. Έχουμε δύο αγόρια, 14 και 15 χρονών και μία κόρη 12 χρονών. Μαζί μας μένει και ο 19χρονος ξάδελφος της γυναίκας μου, ο Φέρσε. Η μητέρα του βρίσκεται στην Τουρκία. Θέλει να έρθει στη Μυτιλήνη αλλά δεν έχει τα χρήματα. Στο νησί, ήρθαμε πριν δύο μήνες. Πρώτα ζούσαμε σε μια μικρή σκηνή, τώρα ζούμε όλοι μαζί σε μια μεγαλύτερη.

Ξέρετε πώς είναι η ζωή εδώ στον Ελαιώνα. Μπορείτε να τη δείτε. Δεν υπάρχει ζωή, αλλά είναι καλύτερα από την Τουρκία. Έφτιαξα και μια μικρή σκηνή για το σκυλί μας και της έδωσα και αριθμό, το νούμερο 1. Τον Πούπι, έτσι τον ονομάσαμε, τον βρήκαμε εδώ στη Μόρια. Νιώθουμε πολύ κουρασμένοι καθώς όλα εδώ είναι πολύ δύσκολα, αλλά προτιμούμε να μείνουμε εδώ ένα και δύο χρόνια παρά να πάμε στην Τουρκία. Στην Τουρκία δεν αγαπάνε τους Κούρδους.

Η ζωή στη Μόρια περνάει. Μαζεύουμε ξύλα από το βουνό, ανάβουμε φωτιά και καθόμαστε γύρω από αυτήν. Παίζουμε με τον Πούπι και τον πηγαίνουμε μακρινές βόλτες στη θάλασσα. Εδώ υπάρχουν 2 τουαλέτες, οι οποίες είναι αρκετά μακριά από τη σκηνή μας.

Αν δεν έχω καμία ελπίδα, θα πεθάνω. Θέλω μόνο τα παιδιά μου να πάνε σχολείο και η κόρη μου να είναι χαρούμενη. Θέλω και ένα ζεστό σπίτι για να ζήσουμε. Δε θέλουμε τίποτε άλλο».

STRANDED | Ο ΙΝΟΣΕΝΤ

Δημοσιεύτηκε στις

Giorgos Moutafis for SolidarityNow

Ίνοσεντ Νιέμπα, 32 χρονών, 6 μήνες στη Λέσβο

«Ξέρω ότι μια μέρα θα φύγω από αυτό το νησί»

Κατάγομαι από το Καμερούν και είμαι 32 χρονών. Στη Λέσβο βρίσκομαι εδώ και δύο μήνες. Έφυγα λόγω της πολιτικής αστάθειας που επικρατεί στη χώρα μου. Χτυπήθηκα βάναυσα από την αστυνομία, επειδή ανήκω στην Αγγλική πλευρά του Καμερούν, η οποία βρίσκεται σε διαμάχη με την Γαλλική πλευρά.

Είναι πολύ δύσκολο για όσους κατάγονται από την Αγγλική πλευρά να βρούνε δουλειά στη Γαλλική πλευρά της χώρας. Υπάρχει μεγάλη περιθωριοποίηση και γίνονται πολλές διακρίσεις σε βάρος μας. Τον Οκτώβριο του 2016 υψώσαμε το ανάστημά μας και διεκδικήσαμε την ανεξαρτησία μας, γιατί δεν αντέχαμε άλλο. Εμείς έχουμε τα πάντα, έχουμε πετρέλαιο, και πρώτες ύλες. Μας έκλεψαν το πετρέλαιο και ό,τι άλλο είχαμε. Μας εκμεταλλεύτηκαν και εμείς δεν έχουμε ούτε καν δρόμους. Ξεκινήσαμε μια διαμαρτυρία με σκοπό να ανοίξουμε διάλογο και να λυθούν τα προβλήματα. Η αστυνομία όμως άρχισε να πυροβολεί τους πολίτες που διαδήλωναν ειρηνικά.

Έφυγα επειδή κακοποιήθηκα, και επειδή δεν αισθανόμουν ασφαλής. Η αστυνομία με χτύπησε, μπορείτε να δείτε τα δάχτυλά μου που είναι σπασμένα. Έμεινα στο νοσοκομείο για δύο εβδομάδες. Δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω τη θεραπεία μου γιατί με πληροφόρησαν ότι η αστυνομία με έψαχνε, για αυτό τον λόγο και έφυγα.

Στο Καμερούν εργαζόμουν. Είχα ένα μικρό γραφείο· και ασχολούμουν με την κατασκευή κτιρίων, έχτιζα σπίτια. Στη Μόρια ήρθα στις 21 Νοεμβρίου. Από το Καμερούν πήγα στην Τουρκία. Εκεί έμεινα για δύο μήνες και πλήρωσα ένα διακινητή για να έρθω στην Ελλάδα.

Η ζωή στην Ελλάδα δεν είναι εύκολη. Δεν είμαστε ασφαλείς εδώ και το φαγητό που τρώμε δεν είναι καλό. Είναι πολύ δύσκολο να ζεις στη σκηνή. Κάνει κρύο και δεν έχουμε θέρμανση, δεν έχουμε τίποτα. Επίσης, συμβιώνουμε μαζί με ανθρώπους, οι οποίοι έχουν απρόβλεπτο χαρακτήρα. Η ζωή μας δεν είναι ασφαλής στον ελαιώνα της Μόρια.

Ζω σε μια σκηνή με εφτά ανθρώπους.

Ήρθα στην Ελλάδα επειδή ήθελα να είμαι ασφαλής. Κατά καιρούς ρωτώ τους ανθρώπους πώς θα μπορούσα να ζήσω εδώ, γιατί θα ήθελα πάρα πολύ να μείνω στην Ελλάδα. Αλλά οι Έλληνες λένε ότι δεν υπάρχουν δουλειές, υποφέρουν από την κρίση, και το να ζήσω εδώ και να μην έχω τίποτα θα ήταν τρομερό. Θέλω να κάνω οικογένεια, αλλά δε γίνεται να είσαι σε μια χώρα χωρίς να κάνεις τίποτα, ασχέτως με το αν νιώθεις ασφαλής.

Ξέρω ότι μια μέρα θα φύγω από αυτό το νησί. Είμαι αισιόδοξος ότι θα πάω στην Αθήνα».

#STRANDED | Ο ΧΑΡΙΚΑΓΙΕΝ

Δημοσιεύτηκε στις 21/03/18

Giorgos Moutafis for SolidarityNow

Χαρικάγιεν Σατκουναράγια, 23 χρονών, 3 μήνες στη Λέσβο

«Το όνειρό μου είναι πάω στην Αθήνα»

«Με λένε Χαρικάγιεν και είμαι 23 χρονών. Κατάγομαι από τη Σρι Λάνκα. Ο πατέρας μου ήταν μέλος της ομάδας «Τίγρεις για την Απελευθέρωση του Ταμίλ Ιλάμ». Στη Σρι Λάνκα μας θεωρούν τρομοκράτες, μας συλλαμβάνουν και μας βασανίζουν. Εμένα με είχαν δέσει σε ένα ποδήλατο και με έσερναν σε όλο το δρόμο. Πέταγαν πέτρες στο σπίτι μου και οι εργοδότες μου -δούλευα στο τμήμα μάρκετιγνκ μιας εταιρείας-, λόγω της καταγωγής μου, μου ζήτησαν να παραιτηθώ. Φοβόμουν. Αναγκάστηκα να εγκαταλείψω την πατρίδα μου γιατί με κυνηγούσε η αστυνομία. Ήθελα να σωθώ.

Το φθινόπωρο ξεκίνησα το ταξίδι μου. Στον Ελαιώνα βρίσκομαι τους τελευταίους 3 μήνες. Είναι δύσκολο να επικοινωνήσουμε με τους άλλους ανθρώπους εδώ. Μόνο τέσσερα άτομα είμαστε από τη Σρι Λάνκα. Ο ένας υποστηρίζει τον άλλον. Επειδή μιλάω καλύτερα αγγλικά από τους υπόλοιπους, πολλές φορές τους βοηθάω με τη μετάφραση. Εδώ κάθε μέρα επικρατεί πανικός. Όλοι μας φοβόμαστε. Οι άνθρωποι πεινάνε και τσακώνονται όταν περιμένουν στην ουρά για το φαγητό.

Έχω άσθμα και πόνους στην καρδιά. Μου έδωσαν παρακεταμόλη αλλά δε με έχει βοηθήσει. Δεν μπορώ άλλο να μένω εδώ, είναι σα φυλακή. Κάνει πολύ κρύο. Τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ. Ξυπνάω μέσα στη νύχτα από τους εφιάλτες που βλέπω. Σκέφτομαι όσα έχω περάσει στο παρελθόν. Έχω περάσει πολλά. Κλαίω. Σκέφτομαι τη μητέρα μου και την αδερφή μου, που είναι μόνες πίσω στην πατρίδα. Έχω πολλά προβλήματα, αλλά χαμογελάω. Το χαμόγελο είναι φυσιολογικό και οι άνθρωποι θέλουν να χαμογελάς. Το όνειρό μου είναι πάω στην Αθήνα. Πολλοί άνθρωποι από τη Σρι Λάνκα βρίσκονται εκεί. Το μόνο που κάνουμε είναι να περιμένουμε και να περιμένουμε. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να σωθώ».

Κοινή Συνέντευξη Τύπου Δύο χρόνια μετά τη Συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης – Τουρκίας

Δημοσιεύτηκε στις

Με αφορμή τη συμπλήρωση δύο χρόνων από την Κοινή Δήλωση (στην ουσία, Συμφωνία) Ευρωπαϊκής Ένωσης-Τουρκίας, πραγματοποιήθηκε χτες κοινή Συνέντευξη Τύπου μη κυβερνητικών οργανώσεων με τίτλο: «Δύο χρόνια μετά τη Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας: μια ανθρωπιστική τραγωδία για τους πρόσφυγες και τους αιτούντες άσυλο».

Στη Συνέντευξη Τύπου που διοργανώθηκε στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ με συμμετέχοντες εκπροσώπους Πρεσβειών, δημοσιογράφων, εκπροσώπων θεσμικών φορέων και φορέων της Κοινωνίας των Πολιτών, τοποθετήθηκαν σχετικά με τις τρεις βασικές πτυχές του προσφυγικού ζητήματος -ανθρωπιστική, νομική, πολιτική- εκπρόσωποι και των διοργανωτριών οργανώσεων*.

Την απουσία στρατηγικού σχεδιασμού και συντονισμένης ολιστικής προσέγγισης του ζητήματος σε εθνικό αλλά και ευρωπαϊκό επίπεδο υπογράμμισε η Τζένη Καβουνίδη, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του SolidarityNow. Η Τζένη Καβουνίδη μετέφερε την εμπειρία της οργάνωσης σχετικά με τα προβλήματα που γέννησε αλλά και τις επιπτώσεις που συνεχίζει να έχει η εφαρμογή της Συμφωνίας ΕΕ – Τουρκίας στη συνολικότερη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος στην Ελλάδα.

«Αδήριτη είναι η ανάγκη για μια ολιστική αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκύπτουν από το προσφυγικό, με κεντρικό, προ-ορατικό, και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό για όλη τη χώρα», όπως υπογράμμισε η Τζένη Καβουνίδη, μέλος Διοικητικού Συμβουλίου SolidarityNow.

«Και φέτος το χειμώνα διαπιστώσαμε την απουσία κεντρικού μηχανισμού διαχείρισης των προσφυγικών πληθυσμών που βρίσκονται στα νησιά. Ενώ στους καταυλισμούς των νησιών επικρατούσαν άθλιες συνθήκες από το καλοκαίρι, με τους διαμένοντες να είναι πολλαπλάσιοι των θέσεων που προβλέπονται για κάθε δομή, η αποσυμφόρηση των νησιών άρχισε να γίνεται συστηματικά μόνο όταν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο με την επιδείνωση των καιρικών συνθηκών. Τότε, μέσα στο Νοέμβρη, η κυβέρνηση ξεκίνησε να μετακινεί εσπευσμένα ανθρώπους στην ενδοχώρα, σε δομές φιλοξενίας που δημιουργήθηκαν ή αναπροσαρμόστηκαν εκτάκτως, χωρίς κατάλληλο σχεδιασμό», τόνισε η κα Καβουνίδη.

Ο Διευθυντής της Διεθνούς Αμνηστίας, Γαβριήλ Σακελλαρίδης και η Εύα Κοσσέ, Ερευνήτρια για την Ελλάδα της οργάνωσης Human Rights Watch, ανέλυσαν την υφιστάμενη κατάσταση στα νησιά για τους εγκλωβισμένους πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο δύο χρόνια μετά τη Συμφωνία, υπογραμμίζοντας την ανάγκη άρσης της πολιτικής γεωγραφικού περιορισμού.

Από την πλευρά της ιατρικής παρέμβασης, ο Αγάπιος Τερζίδης, Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΚΕΕΛΠΝΟ παρουσίασε το πρόγραμμα Philos (Ολοκληρωμένη Επείγουσα Παρέμβαση Υγείας για την Προσφυγική Κρίση) και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο φορέας κατά την υλοποίησή του.

Οι νομικές προεκτάσεις της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας εκτέθηκαν από τον Βασίλη Παπαδόπουλο, Συντονιστή της Νομικής Υπηρεσίας του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες, ο οποίος αναφέρθηκε στην ανάγκη απεγκλωβισμού των προσφύγων και μεταναστών που βρίσκονται στα νησιά, ενώ παράλληλα υπογράμμισε ότι ο χαρακτηρισμός της Τουρκίας ως ασφαλούς τρίτης χώρας είναι βαθιά προβληματικός, από νομική και πολιτική σκοπιά.

Για το Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων, ο Πρόεδρος και Συντονιστής του, Γιουνούς Μοχαμεντί και η διαπολιτισμική μεσολαβήτρια, Yasaman Heidarpour από την οργάνωση Melissa Network, μας μετέφεραν τις εμπειρίες των προσφύγων και αιτούντων άσυλο στα νησιά. Η κα Heidarpour μάλιστα, μίλησε βιωματικά, διηγούμενη το προσφυγικό της ταξίδι από το Ιράν προς την Ευρώπη.

* SolidarityNow

Διεθνής Αμνηστίας – Ελληνικό Τμήμα

Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες

Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων

Δίκτυο Melissa

Human Rights Watch

#STRANDED | Ο AXMENT

Δημοσιεύτηκε στις 19/03/18

Giorgos Moutafis for SolidarityNow

Άχμεντ Έσα, 30 χρονών, 2 μήνες στη Λέσβο

«Την αγαπώ και περιμένει να πάω κοντά της»

«Με λένε Άχμεντ Έσα και είμαι 30 χρονών. Είμαι πολιτικός μηχανικός. Στη Συρία έμαθα να μιλάω αγγλικά. Τους τελευταίους 2 μήνες βρίσκομαι στον Ελαιώνα. Έφτασα στην Ελλάδα από την Τουρκία με μία βάρκα γεμάτη ανθρώπους, δίνοντας 500 δολάρια σε ένα διακινητή.

Τα έχω δει όλα στη ζωή μου. Έχω χάσει δυο αδερφούς. Δεν ξέρω αν έχουν πεθάνει, αλλά ψάχνοντας στο ίντερνετ είδα γραμμένα τα ονόματά τους στις λίστες με τα θύματα του ISIS. Πριν από δύο χρόνια τα παιδιά του αδερφού μου, με ρωτούσαν πού είναι ο πατέρας τους. Μετά τις συλλήψεις συγγενών μου, τρομοκρατήθηκα –άρχισαν να κυνηγούν και μένα αφού μου πήραν όλα τα χαρτιά. Αναγκάστηκα να εγκαταλείψω το σπίτι μου και να ψάξω αλλού καταφύγιο. Για περίπου 100 μέρες έζησα στα βουνά, κοιμόμουν κάτω από τα δένδρα. Είναι πολύ δύσκολο να ξέρεις ότι κάπου εκεί είναι το σπίτι σου και να μην μπορείς να πας. Όλα αυτά με έχουν επηρεάσει -δεν μπορώ να κοιμηθώ, να φάω, θυμάμαι τα πάντα ξανά και ξανά.

Η ζωή στη Μόρια είναι πάρα πολύ δύσκολη. Δεν έχουμε τίποτα εδώ. Δεν έχουμε ηλεκτρισμό, ζεστό νερό, το φαγητό είναι κακό, δεν μπορούμε να κάνουμε μπάνιο. Κάθε μέρα κάτι συμβαίνει. Μένω σε μια σκηνή με άλλα επτά άτομα που τα γνώρισα εδώ. Δε με πειράζει που μοιράζομαι τη σκηνή με άλλους, όσο το γεγονός ότι η σκηνή είναι καλοκαιρινή και τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ από το κρύο. Ζητήσαμε να μας δώσουν κάποιο θερμαινόμενο σώμα αλλά δε λάβαμε απάντηση. Τα ρούχα που φοράω τα πήρα όταν ήμουν στην Τουρκία.

Κάθε μέρα κάνουμε τα ίδια πράγματα. Η ίδια ρουτίνα. Ξυπνάμε στις 7:30 και πάμε να πάρουμε το πρωινό μας. Ύστερα, κοιμόμαστε πάλι. Το μεσημέρι στηνόμαστε στην ουρά για να πάρουμε φαγητό και πηγαίνουμε στο καφέ όπου εκεί θα χρησιμοποιήσουμε το ίντερνετ για να μιλήσουμε με τις οικογένειές μας. Στις 5:00 θα πάρουμε το βραδινό μας φαγητό και θα επιστρέψουμε στις σκηνές μας. Κάθε λεπτό που περνάει αισθανόμαστε λυπημένοι. Κάθε λεπτό θυμόμαστε τις οικογένειές μας, το Πανεπιστήμιο μας, το σπίτι μας, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πίσω. Χάσαμε τα πάντα, αλλά ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον.

Οι γονείς μου και τα αδέρφια μου είναι στη Συρία. Μιλάμε καθημερινά. Ελπίζω όταν τελειώσει ο πόλεμος να επιστρέψω στη χώρα μου. Δε θέλαμε να κάνουμε αυτό το ταξίδι, αλλά δεν είχαμε επιλογή.

Ελπίζω να πάω στην Ολλανδία ή στη Γερμανία. Στη Γερμανία ζει το κορίτσι μου, η Άσμα. Την αγαπώ και εκείνη με αγαπά και περιμένει να πάω κοντά της. Τη γνώρισα πριν δύο χρόνια στη Δαμασκό. Εκείνη πήγε στην Τουρκία, εγώ όμως τότε δεν είχα χρήματα να φύγω γιατί το ISIS είχε συλλάβει τα αδέλφια μου. Και όταν πια κατάφερα να φύγω, τα σύνορα είχαν κλείσει. Την αγαπώ πάρα πολύ. Είναι πολύ όμορφο κορίτσι. Δε μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου για εκείνη. Όταν μιλάω μαζί της είμαι χαρούμενος. Εδώ στη Μόρια, είναι το μόνο πράγμα που με κάνει χαρούμενο».

#Stranded | Ο ΑΪΜΕΝ

Δημοσιεύτηκε στις 14/03/18

Giorgos Moutafis for SolidarityNow

Αϊμέν Ραφί, 39 χρονών, 6 μήνες στη Λέσβο

«Χρειάζομαι να αισθανθώ ξανά άνθρωπος»

«Με λένε Αϊμέν Ραφί, είμαι 39 χρονών και κατάγομαι από το Ιράκ. Έχω σπουδάσει χημικός. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών μου, παρακολούθησα σεμινάρια σχεδίασης λογισμικού σε υπολογιστή. Έχοντας αυτό το πτυχίο στα χέρια μου, είχα την ευκαιρία να εργαστώ σε μεγάλες εταιρείες τηλεπικοινωνιών. Είχα εξασφαλίσει έναν καλό μισθό και είχα το δικό μου εταιρικό αυτοκίνητο και κινητό. Έχω χαρτιά που αποδεικνύουν όλα αυτά που λέω. Είχα μια πολύ όμορφη ζωή στο Ιράκ. Μετά η κυβέρνηση με τοποθέτησε σε ένα νοσοκομείο στη Βαγδάτη. Μου είπαν ότι έπρεπε να δουλέψω εκεί για 5 χρόνια για να πάρω το πτυχίο του χημικού αναλυτή. Τα δυο πρώτα χρόνια εργαζόμουν ως νοσοκόμος και τα υπόλοιπα δυο ως βοηθός χειρούργου. Δεν πρόλαβα να πάρω το πτυχίο μου, γιατί έπρεπε να φύγω από τη χώρα μου για να σωθώ.

Είμαι Σουνίτης. Λόγω των θρησκευτικών μου πεποιθήσεων έχω κυνηγηθεί από την Ιρακινή αστυνομία και κυβέρνηση. Με συνέλαβαν και πέρασα 4 μέρες στη φυλακή. Εκεί με βασάνισαν είτε κάνοντάς μου ηλεκτροσόκ, είτε χτυπώντας με δυνατά στο κεφάλι. Ο πατέρας μου αναγκάστηκε να χρηματίσει την αστυνομία για να με αφήσουν ελεύθερο. Ο πατέρας μου με συμβούλεψε ότι είναι καλύτερο να φύγω από τη χώρα. Έτσι τα παράτησα όλα και ήρθα εδώ.

Στη Λέσβο ήρθα τον Οκτώβριο του 2017. Ζω μέσα στο χώρο φιλοξενίας της Μόρια, στο τρίτο επίπεδο όπου διαμένουν οι «μόνοι άνδρες», Ιρακινοί και λίγοι Σύροι. Είναι πολύ άσχημα εδώ. Στην αρχή με έβαλαν να μείνω σε μια μικρή σκηνή, την οποία θα μοιραζόμουν μαζί με άλλους 4 άνδρες. Αποφάσισα με δικά μου χρήματα να αγοράσω μια δική μου σκηνή, γιατί δεν μπορώ να κοιμάμαι. Μέχρι στιγμής έχω μετακομίσει τη σκηνή μου τέσσερις φορές. Είπα στους υπεύθυνος ότι δεν πρόκειται να μετακινηθώ ξανά. Δε δίνουν κοντέινερ στους «μόνους άνδρες», παρά μόνο στις οικογένειες.

Αντιμετωπίζουμε πολλά προβλήματα. Δεν υπάρχει ζεστό νερό για να κάνουμε μπάνιο και να πλυθούμε, και οι τουαλέτες είναι βρώμικες. Το θέμα με την καθαριότητα το αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Χθες δεν κοιμηθήκαμε λόγω του κρύου και του δυνατού αέρα. Τρεις σκηνές έχουν καταστραφεί λόγω του αέρα. Δεν έχουμε θέρμανση, ούτε φως. Φορτίζουμε τα κινητά μας σε ένα κοντέινερ και πρέπει να είμαστε εκεί για να μη μας τα κλέψουν.

Είναι πολλά τα προβλήματα στη Μόρια. Συχνά ξεσπούν τσακωμοί μεταξύ των ανδρών. Πέφτει ξύλο και είναι επικίνδυνα.

Καταστραφήκαμε στις χώρες μας και καταστρεφόμαστε και εδώ. Πιστεύαμε ότι θα ερχόμασταν σε ένα ασφαλές μέρος. Μπορεί να αισθανόμαστε πιο ασφαλείς, μπορεί οι άνθρωποι εδώ να είναι καλοί, αλλά δεν έχουμε ό,τι χρειαζόμαστε. Ζητήσαμε σόμπες και να μεταφερθούμε σε κοντέινερ, αλλά ποτέ δεν πήραμε κάποια απάντηση.

Χρειάζομαι ειρήνη και να αισθανθώ ξανά άνθρωπος. Χρειάζομαι καλό φαγητό και να είμαι υγιής. Θέλω να νιώσω ασφαλής. Θέλω να χαμογελάω. Θέλω να φύγω από εδώ, αλλά δεν έχω χαρτιά. Μένω εγκλωβισμένος εδώ».