ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ: Ο ΑΛΙ


«Ο πατέρας μου, μού έμαθε να μην τα παρατάω ποτέ»

«Μου αρέσουν τα αρχαία ελληνικά, γιατί είναι εύκολα και μπορώ να μάθω περισσότερα πράγματα πάνω στη γλώσσα και να μιλάω καλύτερα», μας λέει σε άπταιστα ελληνικά ο 15χρονος Αλί από το Πακιστάν, ο οποίος πηγαίνει στη Γ’ γυμνασίου. Συναντήσαμε τον Αλί και τη δασκάλα του, την Κική, ένα απόγευμα στο Κέντρο Υποστήριξης Προσφύγων του SolidarityNow στη Θεσσαλονίκη, εκεί όπου ο μικρός μας φίλος παρακολουθεί τα εκπαιδευτικά προγράμματα που παρέχονται δωρεάν σε πρόσφυγες και μετανάστες. Ψηλός και σοβαρός, αλλά με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του κάθεται μαζί μας και μας μιλάει για τη ζωή του στη νέα του πόλη, τη Θεσσαλονίκη.

«Μιλάω καλύτερα ελληνικά στην τάξη, τώρα δεν ξέρω τι έχω πάθει», μας λέει ο Αλί, εμφανώς αγχωμένος με τη συνέντευξη. Αδικεί όμως τον εαυτό του, καθώς τα ελληνικά του είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Ο Αλί ζει στην Ελλάδα μαζί με την οικογένειά του τα τελευταία τρία χρόνια. Από το Πακιστάν αναγκάστηκαν να φύγουν όταν εκείνος ήταν οκτώ χρονών. Πριν έρθουν στην Ελλάδα, έζησαν στη Σαουδική Αραβία. Μέσω Τουρκίας έφτασαν στην Κω και μετά στην Αθήνα, όπου εκεί πήγε Α’ και Β’ Γυμνασίου. «Η ζωή στην Αθήνα αρχικά ήταν δύσκολη. Δυσκολεύτηκα πολύ μέχρι να μάθω τη γλώσσα», μας λέει. Τα πράγματα άλλαξαν, όταν ο μπαμπάς του βρήκε δουλειά. Αν και μηχανολόγος στο επάγγελμα, λόγω της καλής γνώσης της αγγλικής γλώσσας βρήκε δουλειά ως διερμηνέας σε μεγάλη διεθνή οργάνωση. «Οι άνθρωποι μας αγκάλιασαν σιγά-σιγά. Έπαιξα ένα παιχνίδι στον υπολογιστή και επειδή ήμουν καλός, άρχισα να κάνω παρέα με τα υπόλοιπα παιδιά», μας εξομολογείται.

Στη Θεσσαλονίκη μετακόμισαν τους τελευταίους πέντε μήνες. «Δεν ήθελα να έρθω εδώ, αλλά έπρεπε λόγω της δουλειάς του μπαμπά μου», επισημαίνει. Πλέον όμως έχει προσαρμοστεί και έχει βρει τους ρυθμούς του. Κάθε μέρα σηκώνεται νωρίς το πρωί, πηγαίνει σχολείο, επιστρέφει σπίτι και το απόγευμα παρακολουθεί μαθήματα ελληνικών, αγγλικών, φυσικής, χημείας και μαθηματικών στο Κέντρο Υποστήριξης Προσφύγων. «Μου αρέσει πάρα πολύ εδώ, γιατί η κυρία Κική είναι πολύ καλή μαζί μου και με βοηθάει, όπως και όλοι άλλοι δάσκαλοι», προσθέτει. Η Κική, εκπαιδευτικός του Κέντρου, και δασκάλα του Αλί, σπεύδει να μιλήσει με τρυφερότητα και θαυμασμό για τον μαθητή της: «Ο Αλί είναι επιμελής, δε θα φύγει από το μάθημα, αν δεν έχει πρώτα κάνει όλες του τις ασκήσεις. Παρακινεί και τον 14χρονο αδερφό του να κάνει το ίδιο. Επίσης, με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο λειτουργεί πολύ προστατευτικά μέσα στην τάξη. Θα ζητήσει από τους συμμαθητές του να κάνουν ησυχία και θα τους βοηθήσει. Είναι ένα παιδί έξω καρδιά, πιο ώριμο από την ηλικία του, είναι ένα βήμα παραπάνω». «Είμαι έτσι εξαιτίας του μπαμπά μου, ο οποίος είναι καλύτερος από εμένα. Τον θαυμάζω και θέλω να γίνω σαν και αυτόν», σημειώνει ο Αλί.

«Τα αγαπημένα μου μαθήματα είναι η φυσική και τα αρχαία», τονίζει. Τον ρωτάμε αν θυμάται κάποια λέξη στα αρχαία ελληνικά και επιλέγει τη λέξη «Σειρήν» (Σειρήνα), γιατί στη χώρα του χρησιμοποιείται και ως κύριο όνομα. Του αρέσει πολύ η ελληνική μυθολογία και μας πληροφορεί ότι τώρα στο σχολείο κάνουν την «Ελένη» του Ευριπίδη. Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει μηχανικός λογισμικού (software engineering), «γιατί μου αρέσει και επειδή είμαι καλός στους υπολογιστές», σημειώνει. Μας λέει περήφανος ότι από τα εννιά του χρόνια είχε μάθει να χρησιμοποιεί το Microsoft Office, ότι γνωρίζει από photoshop και ότι τώρα μαθαίνει AutoCad. Πέρα από τα μαθήματα και την αγάπη του για τους υπολογιστές, ο Αλί έχει καταφέρει να κάνει νέους φίλους: «Ο φίλος μου ο Γιάννης είναι από την Αλβανία και κάθε μέρα βλέπουμε anime (ιαπωνικά κινούμενα σχέδια), ενώ με τον φίλο μου τον Νίκο από την Ελλάδα μιλάμε για ηλεκτρονικά παιχνίδια». Τον ρωτάμε αν κάνει κάποιο άθλημα. Με ειλικρίνεια μας απαντάει ότι του αρέσει πολύ το μπάσκετ αλλά παραδέχεται ότι δεν είναι καλός στα αθλήματα, «είμαι όμως καλός στους υπολογιστές», μας λέει χαμογελώντας.

Ο Αλί είναι ένας πολύ ιδιαίτερος έφηβος, αγαπητός από τους φίλους του και τους δασκάλους του. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι σε κερδίζει αμέσως με την προσωπικότητά του. Αν και μικρός στην ηλικία, είναι αρκετά προσγειωμένος. Μερικές φορές οι συνθήκες ζωής σε μεγαλώνουν απότομα. Από μικρή ηλικία μαζί την οικογένειά του βρέθηκαν στο δρόμο, μεταφορικά και κυριολεκτικά. «Έμαθα πολλά από αυτό το ταξίδι. Ήταν δύσκολο ταξίδι. Δεν τα έχω ξεχάσει, τα θυμάμαι όλα», μας εξομολογείται. Από πού αντλεί άραγε αυτή του την αισιοδοξία; «Έτσι έμαθα από τον πατέρα μου. Μου έμαθε να μην τα παρατάω ποτέ!», μας λέει.

Για αυτό θέλει να στείλει ένα μήνυμα στα παιδιά που θα διαβάσουν την ιστορία του. «Πρέπει να κάνουν προσπάθεια να μάθουν ελληνικά. Μερικά παιδιά δε μιλάνε γιατί νιώθουν ντροπή ή φοβούνται ότι θα τους παρεξηγήσουν. Εγώ όμως δε φοβάμαι. Μου αρέσει να μιλάω ελληνικά με Έλληνες γιατί μαθαίνω πολλά πράγματα».


*Το Κέντρο Υποστήριξης Προσφύγων λειτουργεί υποστηρίζεται από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) και τη UNICEF και χρηματοδοτείται από την ECHO -European Commission – Civil Protection & Humanitarian Aid Operations.