Αρθρο που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή
«Θλιβερή» χαρακτηρίζει την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης από την Ε.Ε. η καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης και Φιλοσοφίας του Yale, Σέιλα Μπενχαμπίμπ, που θα βρεθεί την Τρίτη στην Αθήνα για να συμμετάσχει σε εκδήλωση για τη μετανάστευση που διοργανώνει το Harvard Business School Club of Greece και το δίκτυο Solidarity Now.
Η Μπενχαμπίμπ στηλιτεύει τον «στενόμυαλο εγωισμό» που επέδειξαν χώρες όπως η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Σλοβακία και η Αυστρία και χαρακτηρίζει «ανθρώπινο αίσχος» τον καταυλισμό στο Καλαί.
Οπως αναφέρει, «η στρατηγική του Βίκτορ Ορμπαν είναι σαφής εδώ και κάποια χρόνια: να πλησιάσει όσο περισσότερο μπορεί σε μονοκομματικό προεδρικό καθεστώς συνεχίζοντας παράλληλα να λαμβάνει κοινοτικούς πόρους. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί δημοκράτες όπως ο Ντέιβιντ Κάμερον και ο Φρανσουά Ολάντ δεν σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα των αιτούντων άσυλο στις χώρες τους».
Η Τουρκοαμερικανίδα ακαδημαϊκός ισχυρίζεται ότι, με την πολιτική των ανοιχτών συνόρων απέναντι στους Σύρους πρόσφυγες, η Γερμανία έχει ήδη «παραιτηθεί» από τους «παραλογισμούς» του κανονισμού του Δουβλίνου. Με αυτό ως δεδομένο, διερωτάται: «Γιατί συνεχίζει να επιβαρύνει την Ελλάδα; Γιατί δεν μεταφέρει αεροπορικώς τους πρόσφυγες σε γερμανικό έδαφος για να επεξεργαστεί εκεί τις αιτήσεις τους για άσυλο, αντί να τους αφήνει να υπόκεινται στα δακρυγόνα και τα σκυλιά της αστυνομίας της ΠΓΔΜ;».
Για τη στάση της γενέτειράς της, η Μπενχαμπίμπ παρατηρεί: «Η Τουρκία είναι η μεγαλύτερη χώρα υποδοχής προσφύγων στον κόσμο, με 3,2 εκατομμύρια πρόσφυγες – όχι μόνο Σύρους, αλλά και σχεδόν 1 εκατομμύριο Ιρανούς, Ιρακινούς και Αφγανούς. Η τουρκική πολιτική είναι από τις πιο γενναιόδωρες διεθνώς».
Η Μπενχαμπίμπ πάντως είναι κάθε άλλο παρά θετικά διακείμενη προς τον Ερντογάν. Ηδη το 2013 έγραφε (στους New York Times) ότι η ελευθερία του Τύπου, της πολιτικής και της καλλιτεχνικής έκφρασης ήταν δραματικά περιορισμένη. «Δυστυχώς η κατάσταση σήμερα είναι πολύ, πολύ χειρότερη», λέει στην «Κ». Παρότι το AKP «πέτυχε πολλά στα 12 χρόνια του στην εξουσία», η Τουρκία σήμερα «κινείται ταχέως προς την υιοθέτηση ενός αυταρχικού προεδρικού συστήματος». Η ακαδημαϊκός του Yale θεωρεί σημεία καμπής το αποτυχημένο «πραξικόπημα» εναντίον του Ερντογάν από το κίνημα Γκιουλέν και την άνοδο του κουρδικού HDP. Για να εξηγήσει τον αυταρχισμό του Τούρκου πρόεδρου, επικαλείται τον Μακιαβέλι: «Ο πληγωμένος και ευάλωτος πρίγκιπας είναι πιο βίαιος από αυτόν που είναι ισχυρός και με αυτοπεποίθηση».
Και οι Ηνωμένες Πολιτείες όμως –τηρουμένων των αναλογιών– βρίσκονται σε αναβρασμό κατά την τρέχουσα προεκλογική περίοδο. Η Μπενχαμπίμπ αποδίδει την άνοδο του Ντόναλντ Τραμπ στην προλεταριοποίηση της αμερικανικής μεσαίας τάξης, παρομοιάζοντας τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο ευθέως με τον Μουσολίνι και τον Φράνκο. «Οπως όλοι οι δεξιοί δημαγωγοί στην Ιστορία, ο Τραμπ προωθεί την οργή και την απέχθεια προς τους αδύναμους και τον θαυμασμό προς τους πλούσιους και τους ισχυρούς», παρατηρεί, τονίζοντας όμως ότι «η ίδια προεκλογική περίοδος που γέννησε τον Τραμπ παρήγαγε επίσης τον πρώτο ανοιχτά σοσιαλδημοκράτη υποψήφιο στις ΗΠΑ – τον Μπέρνι Σάντερς. Πολλοί λευκοί της εργατικής τάξης δεν σαγηνεύτηκαν από τον Τραμπ και ψηφίζουν τον Μπέρνι».