του Ανδρέα Βασιλείου, ιδιοκτήτη ξενοδοχείου στις Ροβιές Ευβοίας που φιλοξενεί πρόσφυγες στο πλαίσιο του προγράμματος του SolidarityNow “Home for Hope”
Οι Ροβιές είναι το χωριό μου, ένα μικρό παραθεριστικό θέρετρο στην ανατολική Εύβοια και εγώ, ο ιδιοκτήτης ενός μικρού ξενοδοχείου, που εδώ και αρκετό καιρό έχει μετατραπεί σε σπίτι για οικογένειες προσφύγων από τη Συρία. Έχω μιλήσει πολλές φορές για τους λόγους που με ώθησαν σε αυτή την απόφαση, έχοντας από την αρχή αυτής της ανθρωπιστικής κρίσης υπάρξει ένας από τους πολλούς εθελοντές που ταξιδέψαμε μέχρι την Ειδομένη και τα Διαβατά για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που έφταναν στη χώρα μας, αναγκασμένοι να εγκαταλείψουν την εμπόλεμη δική τους.
Ο καιρός κυλά διαφορετικά αλλά τόσο όμορφα σε αυτή την όμορφη περιοχή του χάρτη της Ελλάδας, ενώ η αλλαγή στη νοοτροπία των συντοπιτών μου συμβαίνει καθημερινά μπροστά στα μάτια μου και εκφράζεται από τον καθένα με διαφορετικό τρόπο. Ένοιωσα την ανάγκη να καταγράψω αυτή την αλλαγή, γιατί εκτιμώ πολύ το θάρρος των ανθρώπων να παραδέχονται ένα λάθος τους και το βρίσκω ελπιδοφόρο να τους βλέπω, αλλά και να συμβάλλω, στο να αλλάζουν προς το καλύτερο!
Αυτές τις μέρες, δύο επαγγελματίες του χωριού, μου μίλησαν για τους πρόσφυγες και το πόσο καλά έχουν ενταχθεί στην κοινωνία μας, λέγοντας ότι οι αρχικοί φόβοι τους αποδείχθηκαν αβάσιμοι. Πράγματι. Με την από κοινού μας προσπάθεια, της τοπικής κοινωνίας, της δικής μου και της οργάνωσης που μας υποστηρίζει του SolidarityNow, η κοινωνική ενσωμάτωση των προσφύγων δεν φαντάζει πια τόσο ακατόρθωτη.
Η ελπίδα είναι εδώ, αφού οι άνθρωποι αλλάζουν και μαθαίνουν, αν τους δοθεί ο χρόνος να προσαρμοστούν και αυτοί σε μια αναπάντεχη αλλαγή, όπως θα σας περιγράψω παρακάτω με μικρά παραδείγματα:
– Ο ξάδερφος μου, με τον οποίο δεν μιλάμε για διάφορους λόγους, ανάμεσα στους οποίους είναι και το ότι μερικές φορές ο λόγος του συμπίπτει με αυτόν των ακραίων δεξιών θέσεων, με χαροποίησε με μια μικρή αλλά χαρακτηριστική χειρονομία του˙ μια μέρα, πάρκαρε το αμάξι του λίγο μακρύτερα από το ξενοδοχείο και πέρασε κρυφά μέσα από το φράχτη με μια σακούλα γεμάτη ρούχα που είχε φέρει για τα παιδιά.
– Ο απόγονος του αξιωματικού του Εθνικού Στρατού με τη γυναίκα του, είναι από τους πρώτους που στηρίζουν την προσπάθειά μας και μέχρι σήμερα έχουν φέρει ολόκληρη κολεξιόν για ενήλικες και παιδιά – κι έχουν και εξαιρετικό γούστο οι άτιμοι!
– Η πάντα χαλαρή και χαμογελαστή κυρία, άστραψε και βρόντηξε όταν άκουσε συγχωριανούς με προσφυγική καταγωγή από τη Μικρά Ασία, να μιλάνε αρνητικά για τους πρόσφυγες στη συγκέντρωση που έγινε εδώ, πριν από ένα περίπου χρόνο.
– Στην ίδια συνάντηση, η “δε-μιλώ-ποτέ-για-πολιτική” συμπαθέστατη φίλη, δάκρυσε λέγοντας ότι αυτές τις κατηγορίες και τους ισχυρισμούς, τους εξακόντιζαν κάποιοι και όταν ο δικός της γιός έφευγε μετανάστης στη Γερμανία.
– Η ηλικιωμένη γυναίκα, που την πρώτη μέρα που έφθασαν στο ξενοδοχείο οι πρόσφυγες, όταν ακόμα πολλοί ζούσαν με το φόβο, χαμογέλασε σε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που στάθηκε έξω από την αυλή της για να χαζέψει το κέντημα που ετοίμαζε. Τους προσκάλεσε σπίτι της, τους κέρασε καφέ και γλυκό και, δίχως ούτε μια κοινή λέξη για να συνεννοηθούν, πέρασαν το απόγευμα μαζί, με τις γιαγιάδες να “κουβεντιάζουν” για τα κεντήματά τους.
– Ο δεξιών φρονημάτων επιχειρηματίας -με τον οποίο έχουμε διαφωνήσει έντονα στο παρελθόν- όταν άλλοι κάτοικοι του ζήτησαν να κινητοποιηθεί κι εκείνος για να μην έρθουν στο χωριό μας οι πρόσφυγες, απάντησε ότι αυτός πηγαίνει κάθε χρόνο στη Μικρά Ασία από όπου κατάγεται η οικογένειά του και αν έκανε κάτι τέτοιο θα θεωρούσε ότι προσβάλλει τη μνήμη των προγόνων του.
Φυσικά υπάρχουν και περιστατικά λιγότερο ενθαρρυντικά. Υπάρχουν άλλοι συντοπίτες μας, λιγότεροι όμως, που δε θέλουν ή δεν μπορούν να παραδεχθούν πόσο άδικες ήταν οι προκαταλήψεις τους.
Προτιμώ να ασχολούμαι με τους πολύ περισσότερους, που είτε εξ αρχής, είτε ξεπερνώντας την αρχική άγνοια ή το φόβο, άνοιξαν την αγκαλιά τους και φροντίζουν με κάθε τρόπο να το δείχνουν. Κάποιες φορές τελικά ναι, το καλό νικάει!