Γκολ Αχμαντ, «ο Παππούς»

 από την Τζούλια Τέρνερ, ασκούμενη στο SolidarityNow

 Αναφέρεται ως «ο Παππούς». Ο Γκολ Άχμαντ είναι ο μόνος ηλικιωμένος στη δομή φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών της Ελευσίνας, όπου και διαμένει με το γιο και τα τρία εγγόνια του. Συνήθως βρίσκεται καθισμένος σε ένα παγκάκι στην ταράτσα, έξω από το κύριο κτήριο, πάντα χαμογελαστός και έτοιμος να πει «καλημέρα» σε αυτούς που περνούν μπροστά του. Τον ρωτώ γιατί του αρέσει να κάθεται έξω και μου λέει ότι είναι «για το φρέσκο αέρα… για μένα είναι καλύτερα να κάθομαι σε ανοιχτό χώρο και να αναπνέω φρέσκο αέρα».

Ο Γκολ Άχμαντ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καμπούλ. Αυτό που θυμάται καλύτερα είναι το σχολείο -εκείνος και τα αδέλφια του ξυπνούσαν το πρωί, έπλεναν τα χέρια τους και μετά πήγαιναν στο σχολείο. Το απόγευμα, πίσω στο σπίτι – έτρωγαν, δούλευαν για μερικές ώρες, και μετά ύπνος. Τον ρωτάω τί έκανε όταν δεν ήτανε στο σχολείο. «Πάντα ήμουνα στο σχολείο! Οι γονείς μου δεν με άφηναν να μην πηγαίνω σχολείο!». Ο Γκολ Άχμαντ έμενε στο κέντρο ως ενήλικας. Είχε ένα μικρό δωμάτιο στο σπίτι του με τοίχους από λάσπη. «Ήταν ένα πολύ ωραίο δωμάτιο. Κρέμασα φωτογραφίες από τις αποφοιτήσεις μου από το σχολείο, φωτογραφίες της γυναίκας μου και υπήρχαν και πολλά βιβλία που διάβαζα». Στη ζωή του, έχει δει την πόλη του να αλλάζει αρκετά. «Έχει αλλάξει πολύ από όταν ήμουν παιδί. Τώρα μπορείς να δεις όλα αυτά τα ψηλά κτίρια. Στην Καμπούλ τώρα υπάρχουν πολλά καινούργια αυτοκίνητα και τα πάντα έχουν αλλάξει. Και φυσικά υπάρχει ο πόλεμος, με τις βόμβες που καταστρέφουν τα πάντα».

Ο Γκολ Άχμαντ δούλεψε για 40 χρόνια σε δύο Υπουργεία στην Καμπούλ, το Υπουργείο των Κοινωνικών Λειτουργιών και το Υπουργείο Εργασίας. Ξεκίνησε ταπεινά, αλλά κατάφερε να εξελιχθεί και να γίνει Γενικός Διευθυντής. «Υπήρχαν διάφορα βήματα για να γίνεις διευθυντής. Ξεκίνησα από το πιο χαμηλό επίπεδο και τα κατάφερα. Όταν τελείωσα, δεν υπήρχε υψηλότερη θέση από τη δική μου». Του λέω ότι του άξιζε αφού έκανε όλα αυτά που έπρεπε και μου ευχήθηκε το ίδιο!

Παρά τη μάχη που δίνει με τον καρκίνο του προστάτη, αλλά και με ζητήματα που αντιμετωπίζει με τη μνήμη του, ο Γκολ Άχμαντ συνεχίζει να είναι πνευματώδης, κάτι που είναι προφανές όταν δεις τα λαμπερά του μάτια και την επιμονή του να τα καταφέρνει παρά τις δύσκολες συνθήκες. Η ενέργειά του δεν πέρασε απαρατήρητη από τους εργοδότες του στο Αφγανιστάν: «Δούλευα για σαράντα χρόνια, και μετά από αυτό μου είπαν ‘εντάξει, μπορείς τώρα να πάρεις σύνταξη’, αλλά ο Υπουργός είπε ‘όχι, τον χρειαζόμαστε!’ και μου ανανέωσαν το συμβόλαιο για άλλα δύο χρόνια, και στο τέλος, για άλλα δύο ακόμη».

Τα μάτια του Γκολ λάμπουν όταν η συζήτηση φτάνει στα εγγόνια του- τον Ραμίν, τον Ρουμπινέχ και τον Ανλιάχ. «Έχουν πολύ καλούς τρόπους και δουλεύουν πολύ σκληρά. Γι’ αυτό τους αγαπώ τόσο πολύ».

Λόγω της κατάστασης της υγείας του, αλλά και επειδή έχει χάσει τη γυναίκα του, ο Γκολ Άχμαντ εξαρτάται πολύ από το γιο και τα εγγόνια του: «Μου φέρνουν ό,τι χρειάζομαι, φαγητό, τα φάρμακά μου, μέχρι και το τσάι όποτε το επιθυμώ». Γελάει όταν του λέω ότι είναι πολύ τυχερός που έχει υπηρεσία παράδοσης για το τσάι του! Επιπλέον, ο Γκολ Άχμαντ ενθαρρύνει πολύ τα εγγόνια του στο θέμα της εργασίας. Τον ρωτάω τί νομίζει πως θα κάνουνε όταν μεγαλώσουν και μου λέει: «Εξαρτάται από το τί θέλουν να κάνουν, η επιλογή είναι δικιά τους. Αλλά έχουν πολύ ταλέντο. Ένας εγγονός μου σπουδάζει στην Αυστρία να γίνει μηχανικός». Ο Γκολ Άχμαντ είναι σίγουρος ότι ό,τι αποφασίσουνε να κάνουν, θα το κάνουν καλά -φαίνεται να έχει μεταδώσει το ισχυρό αίσθημα που έχει ο ίδιος σχετικά με την ηθική της εργασίας στα εγγόνια του.

Η κουβέντα με τον παππού της δομής φιλοξενίας σού προκαλεί σκέψεις σχετικά με τη δύναμη και την αξία της οικογένειας και τη σημασία της ύπαρξής της σε τέτοιες δύσκολες στιγμές. «Τώρα, είμαι εδώ μόνος μου, επειδή έχασα τη γυναίκα μου… Αν δεν ήταν εδώ και τα εγγόνια μου, δεν θα μπορούσα να επιζήσω. Αυτοί με προσέχουν».

*To πρόγραμμα BlueDot υποστηρίζεται από την UNICEF και χρηματοδοτείται από τo European Commission – Civil Protection & Humanitarian Aid Operations – ECHO