από την Τζούλια Τέρνερ, ασκούμενη στο SolidarityNow

«Θέλαμε να αποφύγουμε τη μοναξιά. Και ξέρεις να απασχοληθούμε». Ο Σουχαήλ εξηγεί πώς δημιουργήθηκε ο Σύλλογος Ελεύ. Πριν έξι μήνες, ο Σουχαήλ και μερικοί φίλοι του πλησίασαν το Θοδωρή και την Ελένη, δύο μέλη της ομάδας* του SolidarityNow για το δημιουργικό παιχνίδι και τις δραστηριότητες με τα παιδιά. Αίτημά τους να δημιουργηθεί μια λέσχη για τους έφηβους του καταυλισμού, ώστε να βρουν τρόπους να διασκεδάσουν και να γίνουν φίλοι μεταξύ τους. Όλα άρχισαν με ένα λευκό φύλλο χαρτί, στο οποίο έγραψαν όλοι τί θα ήθελαν να κάνουν και τί μπορούσαν να προσφέρουν και να διδάξουν τους άλλους. Από αυτό ξεκίνησαν να χτίζουν τη λέσχη και να οργανώνουν διάφορες  δραστηριότητες – «κάθε μέρα είχαμε άλλο πρόγραμμα… παίζαμε ποδόσφαιρο, βόλεϊ, επιτραπέζια…». Τώρα τα 15 μέλη του «Συλλόγου Ελεύ» συγκεντρώνονται καθημερινά, αφού ο Σύλλογος αποτελεί πια κεντρικό κομμάτι της ζωής τους μέσα στη δομή φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών της Ελευσίνας.

Η συνέντευξη είναι διασκεδαστική και χαώδης, όπως τυπικά αναμένεται να είναι με μια παρέα εφήβων, με κυρίαρχα το γέλιο, τα πειράγματα, τα κινητά τηλέφωνα που χτυπούσαν, τις εκτός θέματος αστείες κουβέντες και ιστορίες, ενώ φυσικά δεν έλειπαν οι συζητήσεις για τα κορίτσια. Ωστόσο, κάτι που μου κάνει εντύπωση είναι το πόσο ειλικρινή είναι αυτά τα αγόρια και πρόθυμα να μιλήσουν για θέματα όπως τα συναισθήματα και οι φόβοι τους. Αρχικά, όταν ρωτάω τα αγόρια ποιες είναι οι αγαπημένες τους δραστηριότητες, ακούω πολλές φωνές να μου λένε για παιχνίδια και αθλήματα- «όταν τελειώνουμε την εργασία για το σπίτι και παίζουμε βόλεϊ», λέει ο Ντανιάλ. «Εμένα μου αρέσουν τα επιτραπέζια παιχνίδια Jungle Speed και Dobble», λέει ο Ζομπαίρ. «Εμένα μου αρέσει όταν ο δάσκαλος με βοηθάει με τα, ξέρεις, με τα κορίτσια…», λέει ο Ραμίν. Ακόμη και αν στα παραπάνω δεν συμφωνούν, όταν ο Σάδεκ αναφέρεται στον κοινωνικό παράγοντα, λέγοντας «μου αρέσει ότι μαζευόμαστε και απλά παίζουμε μαζί», όλοι συμφωνούν. «Μου αρέσει ότι είμαστε μαζί και μπορούμε να συζητήσουμε τα πάντα», λέει ο Ζομπαίρ, «και αν έχουμε κάποιο θέμα, μπορούμε να το συζητήσουμε μεταξύ μας», προσθέτει ο Σουνχαήλ. Ο Θοδωρής υπενθυμίζει ότι στην αρχή, αποφάσισαν ότι οι ίδιοι θα ήταν οι λύσεις των προβλημάτων τους – «Ναι, το θυμάμαι αυτό», λέει ο Σουνχαήλ. «Εμείς θα είμαστε οι λύσεις».

Πώς όμως θα περιέγραφαν τα ίδια τα αγόρια το Σύλλογό τους; Ποιες λέξεις ή ποια συναισθήματα τους γεννώνται όταν σκέφτονται τον Σύλλογο Ελεύ; «Όταν ακούω τις λέξεις ‘Σύλλογος Ελεύ’ χαίρομαι!», «φαντάζομαι τον εαυτό μου να παίζω», «ότι είμαι πολύ τυχερός», «εκεί θα λύσω προβλήματα!». Ρωτάω τα αγόρια- τα μέλη της λέσχης- ποιες είναι οι επαγγελματικές πορείες που θα ήθελαν να ακολουθήσουν. Ο Σαρόκ θέλει να πάει «στη Μαδρίτη να παίξω ποδόσφαιρο με το Ρονάλντο» και δεν είναι ο μόνος που θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής. Υπάρχουν φυσικά και οι πιο… καλλιτέχνες, όπως ένας αστρονόμος και ένας τραγουδιστής, αλλά και οι των θετικών επιστημών – «Θέλω να σπουδάσω ιατρική στη Γερμανία», «να γίνω μηχανολόγος» «καθηγητής στο ΜΙΤ, στους υπολογιστές». Γίνονται πιο περιπετειώδεις όταν συζητάμε τις μελλοντικές τους ζωές πέρα από το επάγγελμά τους- «θέλω να φτιάξω ένα υποβρύχιο και να κάνω έρευνα στη θάλασσα», «εγώ θέλω να χτίσω ένα τεράστιο αεροπλάνο!», «εγώ θέλω να κάνω το  γύρο του κόσμου… σε 80 μέρες!», «θέλω να βοηθήσω τους φτωχούς… να κάνω τη Γη καλύτερη», προσθέτει ο Ζομπαίρ, «θέλω να αγαπώ κάποιον», λέει ο Γιούνες.

Άλλα αυτός ο Σύλλογος προσφέρει κάτι παραπάνω από ψυχαγωγικές δραστηριότητες στα μέλη της. Ενισχύει την αυτοπεποίθησή τους, αφού για αυτό εργάζονται η Ελένη και ο Θοδωρής, ενώ βοηθά στην ανάπτυξη ισχυρών δεσμών μεταξύ τους. «Ξέρεις, σε αυτή την παρέα, έχουμε πολύ καλούς φίλους… και δεν είναι σα να γνωριζόμαστε από το σχολείο ή κάτι. Μένουμε μαζί. Είναι τόσο διαφορετικό. Είναι σαν να είναι αδέρφια μου». Η σημασία αυτών των δεσμών για τα αγόρια φαίνεται ακόμη περισσότερο όταν περιγράφουν όλοι την πρώτη τους μέρα στο σχολείο, κάτι που συμφωνούν ομόφωνα πως ήταν ένα σημαντικό κομμάτι της εμπειρίας τους εδώ. «Βγήκα από το αυτοκίνητο, είδα τα κορίτσια, και έτρεξα πίσω! Όλοι μας γυρίσαμε και φωνάζαμε ‘πάμε πίσω!’ και μετά είπε ο Ντανιάλ ‘εντάξει παιδιά, πάμε’ και αφού φτάσαμε στην είσοδο, έπρεπε να μπούμε».

Το μέλλον του Συλλόγου δεν είναι βέβαιο, αφού πολλά από τα μέλη της παρέας θα μετεγκατασταθούν σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, σύμφωνα με το αντίστοιχο πρόγραμμα. Παρόλα αυτά, η διάρκειά του στο χρόνο διασφαλίζεται από τις φιλίες που βοήθησε να δημιουργηθούν. «Δεν θέλω να χρειαστεί να πω αντίο σε αυτούς τους φίλους», λέει ο Ντανιάλ. Ο Ραμίν γνέφει καταφατικά, «δεν θέλω να πω αντίο στους φίλους μου».

*To πρόγραμμα BlueDot υποστηρίζεται από την UNICEF και χρηματοδοτείται από τo European Commission – Civil Protection & Humanitarian Aid Operations – ECHO