Φαρίμπα, στην κορυφή των βουνών

από την Τζούλια Τέρνερ, ασκούμενη στο SolidarityNow

«Καμιά φορά, βγαίνω έξω μόνη μου στο δάσος και αρχίζω να τραγουδάω δυνατά». Συζητώ τη δύναμη της μουσικής και του τραγουδιού με τη Φαρίμπα, μια γυναίκα, Κουρδικής καταγωγής, από το Ιράν. Μου μιλάει γρήγορα και ειλικρινά, με μια ευχάριστα βραχνή φωνή. Με έντονα χαρακτηριστικά και κοντά, κοκκινωπά μαλλιά, μου φαίνεται πολύ κομψή έτσι όπως τη βλέπω να κάθεται απέναντί μου στο μικρό φορτηγό. Ήρθαμε στο φορτηγό για να μπορέσει η Φαρίμπα να τραγουδήσει το «Σολτάνε Κάλμπα (Soltane Ghalbha)», ένα ρομαντικό τραγούδι από την ομώνυμη και διάσημη Ιρανική ταινία του 1968. Νιώθει ότι στον καταυλισμό δεν αρέσει στους άλλους να τραγουδά, γι’ αυτό έχουμε δημιουργήσει το δικό μας στούντιο μουσικής έξω στο πάρκινγκ.

Η Φαρίμπα τραγουδάει με σταθερή και δυνατή φωνή. Όσο τραγουδάει χωρίς συνοδεία, η εκπληκτική παράστασή της μας μεταφέρει εκτός του φορτηγού – πάνω από τους λόφους που αγκαλιάζουν το λιμάνι και πέρα σε ένα νέο τοπίο. Συζητάμε τη σπουδαιότητα του τραγουδιού ως μέσου διαφυγής από την πραγματικότητα. Μου ομολογεί ότι αν δεν τραγουδήσει για δυο μέρες, αρχίζει να αισθάνεται δυσάρεστα. «Νιώθω μια ηρεμία όταν τραγουδάω, γιατί ότι έχω φυλαγμένο βαθιά μέσα μου, μπορώ έτσι να το εκφράσω».

Η Φαρίμπα κατανοεί ότι είναι πολύ σημαντικό να μπορεί κάποιος να ξεφεύγει από την καθημερινότητά του και να αδειάζει το μυαλό του από τις «συναισθηματικές αποσκευές» που τον βαραίνουν. Εκτός από την αγάπη της για το τραγούδι, η Φαρίμπα είναι και δεινή ορειβάτισσα. Έχει σκαρφαλώσει σε μερικά από τα πιο δύσβατα βουνά του Ιράν, αλλά και των γειτονικών χωρών. Μαζί με μια ομάδα ορειβατών, η Φαρίμπα έχει ανέβει στο Σάμπαλαν (Sabalan), στην Ντένα (Dena) των βουνών Ζάγκρος στο Ιράν, και το πιο εντυπωσιακό, στο Mount Damavand, ένα δυνητικά ενεργό ηφαίστειο, το οποίο είναι η υψηλότερη κορυφή στο Ιράν και τη Μέση Ανατολή και το υψηλότερο ηφαίστειο στην Ασία. «Για αυτόν το λόγο, καταλαβαίνουμε αυτούς που λένε τους ορειβάτες ‘τρελούς’». Η Φαρίμπα άρχισε να ασχολείται σοβαρά με την ορειβασία στα 35 της χρόνια, αλλά πια το θεωρεί αναπόφευκτο. Ο αδελφός της ήταν ξεναγός και ο πατέρας της ήταν και εκείνος ορειβάτης. Η Φαρίμπα πιστεύει ότι η μέχρι σήμερα ενέργεια και δύναμη του 95χρονου πατέρα της οφείλεται στην ορειβασία. «Η ορειβασία σού δίνει όχι μόνο σωματική αλλά και ψυχική ενέργεια». Αυτό είναι και το αποτέλεσμα της εξάσκησης του σώματος αλλά και του μυαλού, που γίνεται όταν συγκεντρώνεσαι: «δε σκέφτεσαι τίποτα, πάρα μόνο το στόχο σου – να φτάσεις την κορυφή του βουνού».

Φυσικά, ανταμείβεσαι για αυτό το κατόρθωμα με τη θέα. «Υπάρχει ένα μέρος, στα δάση του Κουρδιστάν που όταν το επισκέπτεσαι, νομίζεις ότι έχεις πάει στον παράδεισο. Καμιά φορά σκεφτόμουνα ‘Αν δεν είναι εδώ ο παράδεισος, τότε πού είναι;’». Ωστόσο, η Φαρίμπα μού λέει ότι η αίσθηση που προκαλείται όταν συνδυάζεις τέτοια εκπληκτική θέα με το αίσθημα της κατάκτησης, δεν μπορεί να εκφραστεί με λέξεις. «Μέχρι να πας εσύ ο ίδιος σε αυτό το μέρος, δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις αυτό που σου λέω. Δεν μπορώ να βάλω σε λέξεις αυτό που νιώθω».