#ΟΙΔΙΚΟΙΜΑΣΗΡΩΕΣ: ΜΑΡΙΚΑ ΓΑΒΡΙΕΛΑΤΟΥ_Ο Νοκ-Νοκ, ο νέος Φίλος των Παιδιών


Πάντα θεωρούσα δύσκολη την αλλαγή, ιδιαίτερα αυτές τις απότομες μεταβολές που σε βρίσκουν απροετοίμαστο. Γι΄αυτό και όταν μας ανακοινώθηκε ότι προσωρινά αναστέλλονται τα μαθήματα στο πεδίο λόγω του κορωνοϊού, ένιωσα ότι στερούμαι το βασικό αντικείμενο της δουλειάς μου, την επαφή με τα παιδιά. Η παρουσία μας άλλωστε στη δομή ισοδυναμεί με χαρά, θετική ενέργεια και μία σταθερά στην καθημερινότητα των μαθητών μας μέσα από τις εκπαιδευτικές μας δράσεις.

Έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες, όμως, η ομάδα μας βρήκε τον τρόπο να κρατήσουμε την επαφή με τους μικρούς και μεγάλους μαθητές μας μέσω του… Νοκ-Νοκ! Ο νέος μας φίλος επαγγέλλεται ταχυδρόμος στην Κάτω Μηλιά και εμφανίστηκε για να συμπληρώσει το κενό στις καρδιές των παιδιών με το κλείσιμο των σχολείων. Ο Νοκ-Νοκ ετοίμαζε κάθε εβδομάδα δωράκια για κάθε μαθητή και μαθήτρια. Κάθε Παρασκευή νωρίς νωρίς το πρωί, όταν όλοι ακόμα κοιμόντουσαν, ο Νοκ-Νοκ περνούσε από τους οικίσκους των παιδιών κι άφηνε έξω από κάθε πόρτα ένα πακετάκι με υλικό για εκμάθηση ελληνικών, αγγλικών και μαθηματικών, δραστηριότητες αυτοαπασχόλησης, ζωγραφιές, παραμύθια και κόμιξ, τα οποία δεν ήταν αυτοτελή, αλλά η ιστορία σταματούσε στο καλύτερο σημείο, ώστε να ανυπομονούν τα παιδιά για τη συνέχεια. Ο ρόλος όμως του Νοκ-Νοκ δεν σταμάτησε. Μετά από μία εβδομάδα εμφανιζόταν ξανά. Αυτή τη φορά για να σιγουρευτεί ότι οι μικροί μαθητές είχαν ολοκληρώσει τις εργασίες τους και ήταν έτοιμοι να τις παραδώσουν στο νέο τους φίλο. Πώς; Μα στα κρυφά! Οι μαθητές έπρεπε να αφήνουν έξω από την πόρτα το υλικό τους κι ο Νοκ-Νοκ εμφανιζόταν μόνο όταν δεν έβλεπαν, έπαιρνε με ευχαρίστηση τις λυμένες ασκήσεις, άφηνε καινούργια δώρα στα παιδιά και εξαφανιζόταν τόσο ξαφνικά, όπως εμφανίστηκε.

Έχοντας αυτό το πλάνο ξεκινήσαμε να διαμορφώνουμε το απαραίτητο υλικό προσαρμόζοντάς το στο γνωστικό επίπεδο του κάθε μαθητή. Η χρονοβόρα αυτή διαδικασία, σε συνδυασμό με μία υποβόσκουσα ανησυχία ότι οι μαθητές μας δεν θα επιδείξουν τον αναμενόμενο ζήλο, είχε ως αποτέλεσμα η πρώτη εβδομάδα προετοιμασίας να μας αφήσει ανάμεικτα συναισθήματα. Μετά την πρώτη διανομή του υλικού όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Εμείς ετοιμάσαμε αυτή τη μικρή έκπληξη για τα παιδιά, αλλά εκείνα μας επιφύλασσαν μία ακόμη μεγαλύτερη με τον τρόπο που ανταποκρίθηκαν.

Πριν συνεχίσω, οφείλω να εξομολογηθώ ότι τα περισσότερα παιδιά κατάλαβαν αμέσως την πραγματική ταυτότητα του Νοκ-Νοκ κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ζήσουμε στιγμές που μας άφησαν πολλά χαμόγελα. Κάθε Παρασκευή πρωί, οι φίλοι του πρωινού ξυπνήματος μάς περίμεναν με ανυπομονησία για να παραδώσουν τις ασκήσεις τους και να παραλάβουν καινούργιες. Φώναζαν «χαρτιά, χαρτιά!» κι έτρεχαν αμέσως να συμπληρώσουν το καινούργιο υλικό, για να μας το επιστρέψουν την ίδια ακριβώς μέρα. Άλλες φορές περίμεναν υπομονετικά έξω από το γραφείο, άνοιγαν την πόρτα με δισταγμό ρωτώντας «Σήμερα δε θα πάρουμε χαρτιά;» και τα πρόσωπά τους φωτίζονταν όταν έβλεπαν το πλήθος των πακέτων των οποίων η διανομή εκκρεμούσε. Από την άλλη, τα παιδιά που είναι φίλοι με τον πρωινό ύπνο φρόντιζαν να μας στέλνουν ευχαριστήρια σημειώματα και ζωγραφιές κρυμμένα ανάμεσα στα χαρτιά των ασκήσεων που μας επέστρεφαν.

Μάλιστα, μία 13χρονη μαθήτρια έγραψε με πολύχρωμα γράμματα το ακόλουθο σημείωμα: «Χαιρετώ και εγώ εσένα, όμορφε άγγελε. Είμαι τόσο χαρούμενη που έλαβα το μήνυμά σου. Ήταν τέλειο. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που μας σκέφτεσαι! Περιμένω κι άλλο!».

Μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες του εγκλεισμού, τόσο για εμάς τους εκπαιδευτικούς, όσο και για τους μαθητές μας, ο Νοκ-Νοκ αποτέλεσε την πιο ευχάριστη νότα. Βλέποντας τα χαμόγελά τους κάθε φορά που παραλάμβαναν το υλικό, την ανυπομονησία τους, το πώς μαζεύονταν ανά ομάδες σε διάφορα σημεία της Δομής φιλοξενίας και συνεργάζονταν για να λύσουν από κοινού τις ασκήσεις τους, τα δειλά χτυπήματα στην πόρτα για να εκφράσουν τις απορίες τους και να τρέξουν ύστερα σπίτι να συμπληρώσουν τη σωστή απάντηση, μας γέμιζαν με τόση ευχαρίστηση.

Εκείνες τις στιγμές ξεχνούσα τον εγκλεισμό, την κοινωνική αποστασιοποίηση, διότι συνειδητοποιούσα ότι με κάτι τόσο απλό, όσο πέντε σελίδες με προσθέσεις, κρυπτόλεξα και ζωγραφιές απαλύναμε στο μέγιστο βαθμό την ανησυχία, και ίσως τους φόβους των παιδιών που δημιούργησαν οι ιδιαίτερες αυτές συνθήκες. Αυτός άλλωστε ήταν και ο στόχος μας: να περάσει αυτή η περίοδος όσο το δυνατόν πιο εύκολα γίνεται για τα παιδιά. Να μη χάσουν το ρυθμό της καθημερινότητάς τους, να μη στερηθούν την επαφή με την εκπαίδευση και να παραμείνουν ψυχικά υγιή.

Τα χαμόγελα των παιδιών δεν πρέπει να σβήνουν, αλλά να μοιράζουν μόνο φως. Στην ανοιχτή δομή της Κάτω Μηλιάς το είδα να συμβαίνει και την περίοδο της καραντίνας, κι αυτό χάρη στην αφοσιωμένη και μεθοδική δουλειά των συνεργατών μου.

 

Είμαι η Μαρίκα Γαβριελάτου και είμαι Συντονίστρια Εκπαίδευσης στην Ανοιχτή Δομή Φιλοξενίας Προσφύγων και Μεταναστών στην Κάτω Μηλιά. Εργάζομαι στο πρόγραμμα «Κέντρα Υποστήριξης Παιδιού και Οικογένειας» του SolidarityNow, το οποίο υλοποιείται με την υποστήριξη της UNICEF, του Διεθνή Οργανισμού Μετανάστευσης και τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.