από το Κέντρο Αλληλεγγύης Αθήνας του SolidarityNow

«Είμαι μεγάλος πια και ίσως για ορισμένους θα έπρεπε να έχω ήδη συμφιλιωθεί με μερικές αλήθειες και γεγονότα. Αλλά η πραγματικότητα για μένα είναι άλλη. Η πάλη μέσα μου έγινε πια δυσβάσταχτη και αποφάσισα ότι δεν μπορώ άλλο να είμαι άγνωστος στους δικούς μου ανθρώπους. Μια φίλη μου πρότεινε να απευθυνθώ στο Κέντρο Αλληλεγγύης του SolidarityNow στην Αθήνα. Νόμιζα ότι απευθύνεται μόνο σε ξένους. Αλλά  απευθύνεται σε όλους και η αλήθεια είναι αυτό το ένιωσα από την πρώτη στιγμή που γνωρίστηκα με τη μετέπειτα ψυχολόγο μου.»

Στα 45 του, ο Γιάννης συστήνεται ως «αρκετά μεγάλος», «γκέι», «καλός γιος», «εργαζόμενος σε δυσπραγία». Ποτέ δεν είμαστε όμως «αρκετά μεγάλοι», «αρκετά μικροί» ή οτιδήποτε άλλο προκειμένου να ζητήσουμε βοήθεια από τους κατάλληλους ανθρώπους.

Και η βοήθεια που έλαβε ο Γιάννης έφερε άμεσα αποτελέσματα.

«Αποκαλύφθηκα στον αδερφό μου. Του είπα ότι είμαι γκέι. Κι όταν επέστρεψα σπίτι μου αισθανόμουν τόσο μα τόσο ελαφρύτερος. Ήταν παράξενο συναίσθημα γιατί δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ αυτό το ξαλάφρωμα, λες κι αισθανόμουν άσχημα που αισθανόμουν ωραία, δεν ξέρω πώς να σας το πω. Γρήγορα βέβαια αυτό αντικαταστάθηκε από ένα συναίσθημα που θα το περιέγραφα σαν να πατάω πιο γερά στα πόδια μου.

Μεγάλωσα στην Αθήνα. Ένα καλό παιδί, από ένα καλό σπίτι που τίποτα δεν του έλειπε, χωρίς να είναι πλούσιο και χωρίς ποτέ να έχει λείψει η αγάπη. Είχα μια πολύ αγαπητική σχέση και με τον πατέρα και με τη μητέρα μου. Κανείς τους πια δεν είναι εδώ.

Καλή σχέση είχα πάντα και με τα ετεροθαλή μου αδέρφια, τον αδερφό και την αδερφή μου, αφού η μητέρα μας πάντα φρόντιζε και για αυτό. Και γενικά η μητέρα μου φρόντιζε πάντοτε για όλα.

Καθώς μεγάλωνα ποτέ δεν μου απαγορεύτηκε κάτι. Ποτέ δεν στερήθηκα επίσης, άργησα όμως πολύ να καταλάβω ότι πολλά πράγματα στο μεγάλωμά μου, ανώδυνα, αδιόρατα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, με καθόρισαν ως προς τις πεποιθήσεις, τις απόψεις και τη στάση μου. Ήρθε η ώρα να τα καταλάβω όλα ένα-ένα καθώς περνούσαν τα χρόνια, μετά τη συνειδητοποίηση και τη παραδοχή ότι είμαι γκέι.

Είμαι ευχάριστος άνθρωπος, οι φίλοι μου με αποκαλούν ‘ψυχή της παρέας’. Όμως μερικές φορές μου λένε ότι τόση ενέργεια και χαρά ίσως κρύβουν κάτι εντελώς αντίθετο, μια μελαγχολία. Τελικά νομίζω πως έχουν δίκιο και ξέρω πλέον ότι μεγάλο μέρος της έχει άμεση σχέση με την ανάγκη μου για αποδοχή από τους άλλους του ότι είμαι γκέι. Γιατί παρότι πολλοί δικοί μου άνθρωποι γνωρίζουν ποιος ακριβώς είμαι, πέρασα τα περισσότερα χρόνια της μέχρι τώρα ζωής μου να το κρύβω από όλους τους υπόλοιπους, ακόμα (ή και ειδικά!) και από το οικογενειακό μου περιβάλλον.

Νόμιζα ότι δεν είναι απαραίτητο. Συντάχθηκα με τη στάση συντρόφων μου που κρύβονταν σε υπερβολικό βαθμό. Και κάποιος φορές μου ‘κολλούσαν’ κι εμένα μια ντροπή που δεν είχα από μόνος μου, αλλά μάλλον βαθιά μέσα μου αποδεχόμουν σαν φυσιολογική.

Δεν κατάφερα ποτέ να πω στη μητέρα μου ότι είμαι γκέι. Αντίθετα, κατάφερα να φορτώσω τον εαυτό μου ενοχές ότι επειδή δεν ζω όπως θα ήθελε, μπορεί να συνέβαλλα στην αρρώστια και τελικά στον θάνατό της.

Όλα αυτά βάραιναν μέσα μου. Και κυρίως πια βάρυνε περισσότερο μια ακόμη ενοχή και ντροπή – αυτή που μου έλεγε ότι τώρα ζεις πιο ελεύθερα μετά τον θάνατο της μητέρας σου. Μου ήταν αδύνατον να το δεχθώ. Σαν να αρνιόμουν τη λατρεία που της έχω.

Τώρα πια τα πράγματα ξεκαθαρίζουν σιγά σιγά.

Η ζωή μου έχει προχωρήσει. Ζω στο ίδιο σπίτι με τον σύντροφό μου, μιλώ με μεγαλύτερη άνεση για το ποιος είμαι, συνοδεύομαι κι εγώ σε όλες τις φιλικές εκδηλώσεις. Και μου αρέσει.

Βλέπω την ψυχολόγο μου συχνά και μερικές φορές χαίρομαι σαν παιδάκι που πάει να της πει τα κατορθώματά του. – Σήμερα μίλησα στον αδερφό μου! Εισπράττω και ένα μπράβο, μια αποδοχή», κλείνει ο Γιάννης χαμογελώντας.

Ακόμα και η οικονομική του δυσπραγία αντιμετωπίζεται διαφορετικά πια από τον Γιάννη. Νιώθει πιο αισιόδοξος, πιο ισχυρός πώς μπορεί να αντιμετωπίσει αυτά που έρχονται: «Δουλεύω ασταμάτητα από τα 19. Πάντα θα βρίσκω δουλειές, το ξέρω, γιατί ποτέ δεν περίμενα τα πράγματα να έρχονται χωρίς προσπάθεια.

Και τελικά διαπιστώνω ότι όταν εγώ άρχισα να μιλάω για εμένα και να λέω την αλήθεια μου, να μιλώ για τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου με βεβαιότητα, ζήτησα και πήρα. Ζήτησα αποδοχή και αγάπη και την έλαβα. Κανείς δεν με απέρριψε επειδή έμαθε την αλήθεια για μένα.

Ίσως ακόμα-ακόμα εγώ να με απέρριπτα πρώτα – και αυτό ήταν ορατό. Τώρα είμαι ορατός εγώ, εγώ ως αυτός ο πολυδιάστατος άνθρωπος που πραγματικά είμαι, γιατί κανείς δεν είναι μόνο γκέι, μόνο το ένα ή μόνο το άλλο (γελάει). Είμαστε 150.000 διαφορετικά πράγματα που κάνουν κάποιους να μας αγαπούν.

«Ξέρεις», μας λέει, «θα ήθελα να το γράψεις αυτό, έτσι να το πω για όλους μας… ότι λίγο ίσως χρειάζεται να μεγαλώσουμε την αγκαλιά μας, να χωρά όλους και κυρίως όλους αυτούς που νιώθουν διαφορετικοί και για κάποιο λόγο αισθάνονται άσχημα για αυτό.»

*Από τον Αύγουστο 2022, το Κέντρο Αλληλεγγύης Αθήνας χρηματοδοτείται από τα EEA Grants με διαχειριστή της δωρεάς τους ΣΟΛ Crowe και HumanRights360.

**Από 1/7/2021 έως 30/6/2023, το Kahane Foundation χρηματοδοτεί την Ψυχοκοινωνική υπηρεσία του Κέντρου Αλληλεγγύης Αθήνας.

***Το Κέντρο Αλληλεγγύης Αθήνας υποστηρίζεται επίσης από τον Δήμο Αθηναίων.