Ίνοσεντ Νιέμπα, 32 χρονών, 6 μήνες στη Λέσβο

«Ξέρω ότι μια μέρα θα φύγω από αυτό το νησί»

Κατάγομαι από το Καμερούν και είμαι 32 χρονών. Στη Λέσβο βρίσκομαι εδώ και δύο μήνες. Έφυγα λόγω της πολιτικής αστάθειας που επικρατεί στη χώρα μου. Χτυπήθηκα βάναυσα από την αστυνομία, επειδή ανήκω στην Αγγλική πλευρά του Καμερούν, η οποία βρίσκεται σε διαμάχη με την Γαλλική πλευρά.

Είναι πολύ δύσκολο για όσους κατάγονται από την Αγγλική πλευρά να βρούνε δουλειά στη Γαλλική πλευρά της χώρας. Υπάρχει μεγάλη περιθωριοποίηση και γίνονται πολλές διακρίσεις σε βάρος μας. Τον Οκτώβριο του 2016 υψώσαμε το ανάστημά μας και διεκδικήσαμε την ανεξαρτησία μας, γιατί δεν αντέχαμε άλλο. Εμείς έχουμε τα πάντα, έχουμε πετρέλαιο, και πρώτες ύλες. Μας έκλεψαν το πετρέλαιο και ό,τι άλλο είχαμε. Μας εκμεταλλεύτηκαν και εμείς δεν έχουμε ούτε καν δρόμους. Ξεκινήσαμε μια διαμαρτυρία με σκοπό να ανοίξουμε διάλογο και να λυθούν τα προβλήματα. Η αστυνομία όμως άρχισε να πυροβολεί τους πολίτες που διαδήλωναν ειρηνικά.

Έφυγα επειδή κακοποιήθηκα, και επειδή δεν αισθανόμουν ασφαλής. Η αστυνομία με χτύπησε, μπορείτε να δείτε τα δάχτυλά μου που είναι σπασμένα. Έμεινα στο νοσοκομείο για δύο εβδομάδες. Δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω τη θεραπεία μου γιατί με πληροφόρησαν ότι η αστυνομία με έψαχνε, για αυτό τον λόγο και έφυγα.

Στο Καμερούν εργαζόμουν. Είχα ένα μικρό γραφείο· και ασχολούμουν με την κατασκευή κτιρίων, έχτιζα σπίτια. Στη Μόρια ήρθα στις 21 Νοεμβρίου. Από το Καμερούν πήγα στην Τουρκία. Εκεί έμεινα για δύο μήνες και πλήρωσα ένα διακινητή για να έρθω στην Ελλάδα.

Η ζωή στην Ελλάδα δεν είναι εύκολη. Δεν είμαστε ασφαλείς εδώ και το φαγητό που τρώμε δεν είναι καλό. Είναι πολύ δύσκολο να ζεις στη σκηνή. Κάνει κρύο και δεν έχουμε θέρμανση, δεν έχουμε τίποτα. Επίσης, συμβιώνουμε μαζί με ανθρώπους, οι οποίοι έχουν απρόβλεπτο χαρακτήρα. Η ζωή μας δεν είναι ασφαλής στον ελαιώνα της Μόρια.

Ζω σε μια σκηνή με εφτά ανθρώπους.

Ήρθα στην Ελλάδα επειδή ήθελα να είμαι ασφαλής. Κατά καιρούς ρωτώ τους ανθρώπους πώς θα μπορούσα να ζήσω εδώ, γιατί θα ήθελα πάρα πολύ να μείνω στην Ελλάδα. Αλλά οι Έλληνες λένε ότι δεν υπάρχουν δουλειές, υποφέρουν από την κρίση, και το να ζήσω εδώ και να μην έχω τίποτα θα ήταν τρομερό. Θέλω να κάνω οικογένεια, αλλά δε γίνεται να είσαι σε μια χώρα χωρίς να κάνεις τίποτα, ασχέτως με το αν νιώθεις ασφαλής.

Ξέρω ότι μια μέρα θα φύγω από αυτό το νησί. Είμαι αισιόδοξος ότι θα πάω στην Αθήνα».