Η υπεραιωνόβια Λαϊλά και η αγαπημένη της εγγονή
Καθόταν οκλαδόν για περίπου μια ώρα. Ξαφνικά σηκώθηκε μόνη της και έφτασε στη μεριά μου. Μου έσφιξε το χέρι και μιλώντας μια γλώσσα άγνωστη σε εμάς μου έδειχνε την εξώπορτα. Δεν κατάλαβα πώς φτάσαμε τελικά στην πόρτα, δεν κατάλαβα πώς αυτή η γυναίκα με παρέσυρε με το αργό της βήμα και γιατί. Η απορία μου λύθηκε – ο εγγονός και προσωπικός της διερμηνέας, μας είπε ότι «σου λέει, άντε πάμε, πάμε στη Γερμανία, πάμε στη Νασρίν!» Μια σκηνή που μας άφησε σιωπηλούς.
Γιαγιά και εγγονή: η πρώτη είναι 110 και η δεύτερη 26.
Τις δυο αυτές γυναίκες τις χωρίζουν περισσότερα από 80 χρόνια, αλλά τις ενώνει μια ιδιαίτερα μεγάλη αγάπη. Είναι και αυτή μια ιστορία αγάπης – μια ιστορία που προσπαθεί να ξεπεράσει πολλά εμπόδια – τη φτώχεια, τον πόλεμο, τα κλειστά σύνορα, τη γραφειοκρατία.
Σήμερα όμως χρειάζεται να δώσει και έναν ακόμη αγώνα – αυτόν τον αέναο του ανθρώπου με το χρόνο. Το χρόνο που δεν είναι με το μέρος τους, ειδικά με το μέρος της γιαγιάς Λαϊλά που δείχνει να ζει μόνο για να συναντήσει ξανά την πιο αγαπημένη της εγγονή, τη Νασρίν. Η Νασρίν, που ζει στη Γερμανία με το σύζυγο και τα παιδιά της περιμένει κι αυτή με ανυπομονησία την ημέρα της συνάντησής της με τη γιαγιά Λαϊλά. Αυτή η συνάντηση θα σημαίνει ότι θα έχουν ενωθεί μερικά από τα μέλη μιας πολύ μεγάλης οικογένειας.
Μια ιστορία 110 χρόνων, δεν χωρά σε ένα σύντομο κείμενο, ενώ ξεχωριστή την κάνει ότι είναι ακόμη σε εξέλιξη βαδίζοντας προς τον 111ο της χρόνο!
Η Κουρδικής καταγωγής Λαϊλά γεννήθηκε το 1907 στο Κομπάνι της Συρίας. Σε αυτήν την πολύπαθη περιοχή μεγάλωσε, παντρεύτηκε, έγινε μητέρα, γιαγιά και προγιαγιά. Τα τελευταία πολλά χρόνια ζούσε στο ίδιο σπίτι με ένα από τα επτά παιδιά της, τον γιο της Άχμαντ, τη γυναίκα του, τον εγγονό της Χαλίλ και τα δυο δισέγγονά της, τους Αζάρ και Άρι. Και οι επτά έφυγαν μαζί από το Κομπάνι για να γλυτώσουν από τον πόλεμο, αφού έμειναν άστεγοι μετά το βομβαρδισμό του σπιτιού τους.
Διηγούνται ένα ατελείωτο ταξίδι. Στις δύσκολες στιγμές, τη γιαγιά Λαϊλά μετέφερε στην αγκαλιά του ο εγγονός της, Χαλίλ. Ο Χαλίλ είναι και ο μόνος από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας που μιλά την κουρδική διάλεκτο που μιλά και η γιαγιά του. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους μέχρι και σήμερα είναι αυτός που προσπαθεί να εξηγήσει στη Λαϊλά που βρίσκονται, γιατί, πού θα πάνε και τις προσπάθειες που κάνουν να φτάσουν στη Γερμανία. Οι εξηγήσεις στη Λαϊλά δεν δίνονται εύκολα. Η Λαϊλά δεν γνωρίζει πού βρίσκεται, σε ποιο σημείο του κόσμου είναι η Ελλάδα , αλλά κυρίως πού είναι η Γερμανία – ο πολυπόθητος προορισμός. Ξέρει μόνο αυτό που νιώθει και αυτό που νιώθει την κρατά στη ζωή.
Σήμερα, ζουν όλοι μαζί σε ένα από τα σπίτια του SolidarityNow στο κέντρο της Αθήνας, στο πλαίσιο του προγράμματος *ESTIA, αφού όμως χρειάστηκε να περάσουν μέρες στην Τουρκία και κάποιους μήνες στον καταυλισμό της Μόρια στη Λέσβο. Δε θέλουν να τις θυμούνται αυτές τις μέρες – μέρες κατά τις οποίες η Λαϊλά κοιμήθηκε στο κρύο και τη βροχή, πάνω σε χάρτινες κούτες.
Όλοι μαζί ανυπομονούν για την έγκριση του αιτήματός τους να μετεγκατασταθούν στη Γερμανία. Στο μεταξύ, με την υποστήριξη της οργάνωσης, μαθαίνουν ελληνικά και τα παιδιά πάνε στο σχολείο και σε παιδικό σταθμό. Συνομιλούν καθημερινά στο τηλέφωνο με τη Νασρίν, αξιοποιώντας στο μέγιστο τις δυνατότητες που τους προσφέρει η τεχνολογία. Η Λαϊλά βλέπει τη Νασρίν και κάθε επικοινωνία κλείνει με συγκινημένα όλα τα μέλη της οικογένειας. Στην οργάνωση, η γιαγιά Λαϊλά έχει γίνει γιαγιά όλων μας και με κάθε δυνατό τρόπο προσπαθούμε να επισπεύσουμε την οικογενειακή της επανένωση.
Για να προλάβει.
*ESTIA – Πρόγραμμα Έκτακτης Ανάγκης Υποστήριξης για την Ένταξη και τη Στέγαση, το οποίο υλοποιείται από την Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. για τους Πρόσφυγες και χρηματοδοτείται από την Υπηρεσία Ανθρωπιστικής Βοήθειας και Πολιτικής Προστασίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ECHO).