Το SolidarityNow με τη συνεργασία του βραβευμένου φωτορεπόρτερ Γιώργου Μουτάφη, φωτίζει και φέρνει στο προσκήνιο ανθρώπους που ο καθένας έχει να μας διηγηθεί τη δική του ιστορία μέσα στο σκηνικό της τρέχουσας προσφυγικής κρίσης. «Άκου την Ιστορία Μου| Listen to My Story» τιτλοφορείται αυτό το φωτογραφικό οδοιπορικό που εστιάζει το φακό του στους αθέατους πρωταγωνιστές του πρωτόγνωρου για τα Ευρωπαϊκά χρονικά, προσφυγικού/μεταναστευτικού φαινομένου.

---

«Οι βασικές ανάγκες των ανθρώπων είναι προτεραιότητα. Δυστυχώς στις μέρες μας οι ανισότητες αυξάνονται. Για να βοηθήσει κανείς την κατάσταση θέλει αφοσίωση και οργάνωση. Το να πας μια φορά ρούχα σε μία κατάληψη δεν είναι ασήμαντο, αλλά τη μεγάλη βοήθεια στην ουσία τη δίνουν άνθρωποι που ασχολούνται με αυτό, χωρίς δυστυχώς να πληρώνονται. Σε αυτούς δεν ανήκουν αυτοί που φιγουράρουν στα ΜΜΕ και σεεκδηλώσεις με βραβεία εθελοντών, αλλά είναι πιο κρυμμένοι άνθρωποι.

Δεν έχω να στείλω κάποιο μήνυμα αλληλεγγύης. Η αλληλεγγύη για μένα είναι πράξη. Και δεν πιστεύω ότι μπορώ να την περιγράψω με 5-10 λέξεις».

Θεανώ Μεταξά, ηθοποιός
©Giorgos Moutafis for SolidarityNow | Αθήνα, Ιανουάριος 2016

---

«Το περασμένο καλοκαίρι εργαζόμουν ως ξεναγός στη Σαντορίνη κι έβλεπα όλο αυτό που συνέβαινε από μακριά. Όταν τελείωσα τη δουλειά μου αποφάσισα να έρθω κι εγώ να βοηθήσω. Υποδεχόμαστε τους πρόσφυγες που φθάνουν από τα νησιά στο λιμάνι του Πειραιά, σχεδόν καθημερινά, και προσπαθούμε να τους στηρίξουμε δίνοντάς τους τρόφιμα, παπούτσια και ρούχα.
Είμαστε ένα μικρό κομμάτι μιας αλυσίδας και προσπαθούμε να κάνουμε το ταξίδι τους πιο εύκολο γιατί ξέρουμε ότι ο δρόμος τους είναι μακρύς.

Ο καθένας μας βοηθάει και προσφέρει όσο και ό,τι μπορεί. ‘Aλλος πιο πολύ και άλλος λιγότερο. Ακόμα κι ο λίγος χρόνος που αφιερώνει κάποιος για να έρθει να βοηθήσει όταν φτάσει το καράβι είναι σημαντικό. Όταν τα παιδιά μου δεν έχουν σχολείο κυρίως τα Σαββατοκύριακα- τα φέρνω μαζί μου για να βοηθήσουν. Είμαι πολύ περήφανη που όλο αυτό στηρίζεται στον εθελοντισμό. Πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι θα τα καταφέρουν. Αφού έφτασαν ως εδώ, θα ξαναβρούν το δρόμο τους. Είμαι αισιόδοξη.

Μια μέρα άκουσα την κόρη μου να λέει τη λέξη αλληλεγγύη και τη ρώτησα αν ξέρει τι σημαίνει αυτή η λέξη. Αμέσως μου απάντησε ότι αλληλεγγύη είναι αυτό που συμβαίνει καθημερινά στο λιμάνι του Πειραιά».

Γεωργία Δήμα, Ξεναγός
©Giorgos Moutafis for SolidarityNow | Πειραιάς, Ιανουάριος 2016

---

«Μόλις έφτασα στο λιμάνι του Πειραιά και είμαι πολύ χαρούμενη. Πιστεύω ότι δεν θα αντιμετωπίσω άλλες δυσκολίες. Κάνω αυτό το ταξίδι μόνη μαζί με το παιδί μου. Πηγαίνω στη Γερμανία να συναντήσω τον άντρα μου που έχει ήδη φτάσει εκεί, εδώ και μερικούς μήνες.

Φύγαμε από τη Δαμασκό γιατί δεν μπορούσαμε να ζήσουμε άλλο εκεί. Κινδυνεύαμε πραγματικά. Περιμένω πως και πως τη στιγμή που θα ξανασυναντήσω τον άντρα μου. Πιστεύω ότι η καρδιά μου θα σταματήσει να χτυπάει όταν τον δω. Ψάχνουμε να βρούμε έναν ασφαλή τόπο να ζήσουμε μια κανονική ζωή και να μεγαλώσουμε το παιδί μας. Δε ζητάω τίποτε περισσότερο».

Haya 23 χρονών, Συρία
©Giorgos Moutafis for SolidarityNow | Πειραιάς, Ιανουάριος 2016

---

«Το ψάρεμα είναι η ζωή μου. Νιώθω τη θάλασσα πότε να με καλεί και πότε να μην μ’ αφήνει να την πλησιάσω. Συχνά, πηγαίνοντας για ψάρεμα έχω δει ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια. Τους πλησιάζω και αφήνω το μυαλό μου να δράσει αυτόματα. Ξέρω ότι σε μερικά δευτερόλεπτα μπορεί να χαθεί ή να σωθεί μια ζωή.
Όταν κάποιος κινδυνεύει, μιλάει τη γλώσσα μας κι εγώ καταλαβαίνω τη δική του. Δεν υπάρχει χρόνοςγια χάσιμο. Η αλληλεγγύη είναι κάτι διαφορετικό για τον καθένα. Για μένα σημαίνει να πράττεις το αυτονόητο χωρίς κέρδος και στη θάλασσα είναι από τα πράγματα που επιβάλλεται να κάνεις χωρίς δεύτερη σκέψη.

Μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι όταν πήγα να βγάλω ένα κοριτσάκι από τη θάλασσα. Ήταν νεκρό και γυρισμένο μπρούμυτα. Την γύρισα για να την ανεβάσω στη βάρκα μου και είδα ότι τα μάτια της ήταν ορθάνοιχτα και με κοίταζε. Νόμιζα ότι θα μου μιλήσει. Δεν θα ξεχάσω πότε το πρόσωπο και τα μάτια αυτού του μωρού.
Κανένας μας δεν είχε στο νου του τα βραβεία. Εμείς έχουμε άγνοια από αυτά τα πράγματα. Μας τιμάει ως ψαράδες αλλά σας ρωτάω, θα αλλάξει κάτι; Ας μην υπήρχαν τέτοια βραβεία και να μην χρειαζόταν να φύγουν από τα σπίτια τους αυτοί οι άνθρωποι.

Νιώθω την ανάγκη να ζητήσω συγνώμη. Νιώθω συνένοχος. Συγνώμη που δεν μπορώ να κάνω περισσότερα για να σταματήσει αυτό που συμβαίνει στις θάλασσές μας».

Στρατής Βαλαμιός, Ψαράς, Σκάλα Συκαμινιάς, Λέσβος
Υποψήφιος για το Νόμπελ Ειρήνης
©Giorgos Moutafis for SolidarityNow | Λέσβος, Φεβρουάριος 2016

---

«Ήρθα με μια ξύλινη βάρκα στην Ελλάδα πριν 11 χρόνια. Βλέπαμε τα φώτα στο νησί και παρακαλούσαμε να φτάσουμε χωρίς να μας συμβεί κάτι κακό. Η βάρκα μας κόλλησε λίγα μέτρα πριν την ακτή και πηδήξαμε όλοι στη θάλασσα. Ήμασταν 25 άνθρωποι, γυναίκες και μωρά. Ήταν Μάρτης του 2005, νύχτα με πολύ κρύο. Θα τη θυμάμαι για πάντα αυτή τη νύχτα. Τα πόδια μου είχαν πρηστεί και κρυβόμουν για δυο μέρες στα βουνά για να μη με πιάσει η αστυνομία. Έψαχνα να βρω έναν τρόπο να φύγω για την Αθήνα. Τότε δεν υπήρχαν εθελοντές στις ακτές ούτε διασωστικά σκάφη όπως τώρα.

Ήρθα στη Χίο να δουλέψω. Eίμαι οικοδόμος σοβατζής και όταν δεν έχω μεροκάματο πηγαίνω στις ακτές να βοηθήσω. Προτιμώ να πάω για δυο ώρες στις ακτές παρά να κάτσω δύο ώρες στο καφενείο.
Επειδή μιλάω τη γλώσσα τους, ακούω τις ιστορίες τους και καταλαβαίνω τι σημαίνει όταν κάποιος δεν έχει χρήματα ούτε για το εισιτήριο του λεωφορείου. Τους βοηθάω όσο μπορώ. Μιλάω στον οδηγό και τους αφήνει να μπουν.

Θυμάμαι ένα πρωί που είχε φτάσει μια βάρκα στις ακτές και δεν ήμασταν πολλοί εθελοντές. Σταμάτησε ένα αυτοκίνητο και ένα νεαρό ζευγάρι ήρθε να βοηθήσει. Έδιναν κουβέρτες και μας βοήθησαν να αλλάξουμε τα βρεγμένα μωρά. Ειλικρινά δεν τους είχα ξαναδεί και ακόμα δεν ξέρω ποιοι ήταν. Απλά σταμάτησαν, βοήθησαν και μετά έφυγαν. Αυτό για μένα είναι η αλληλεγγύη».

Σάμι, Αιγύπτιος, Οικοδόμος και Εθελοντής στη Χίο
©Giorgos Moutafis for SolidarityNow | Χίος, Ιανουάριος 2016

---

«Στις Οινούσσες φθάνουν εκατοντάδες πρόσφυγες. Μαζί με τη Λουκία, την Ευτυχία, την Άννυ και τη Βασιλεία που είναι συγχωριανές και φίλες μας, δημιουργήσαμε αυθόρμητα ένα μικρό δίκτυο αλληλεγγύης. Δε σχεδιάσαμε κάτι. Απλά ακολουθήσαμε το ένστικτό μας.

Αυτοί οι μήνες έχουν αλλάξει τη ζωή μας. Έχουμε αλλάξει εμείς ως άνθρωποι, είμαστε χρήσιμες και κοιμόμαστε ήσυχες τα βράδια. Οι πρόσφυγες φθάνουν σε δύσβατες περιοχές, κυρίως νύχτα. Πολλές φορές τους ακούμε που φωνάζουν αλλά δεν μπορούμε να τους βρούμε κι έτσι στήνεται κυριολεκτικά μια επιχείρηση διάσωσης. Είναι βρεγμένοι, φοβισμένοι και αρκετοί είναι τραυματισμένοι αφού τα σημεία όπου φθάνουν είναι βραχώδη. Δεν ξέρουμε από πρώτες βοήθειες, δεν έχουμε εξοπλισμό, δε μιλάμε τη γλώσσα τους κι όμως, τα καταφέρνουμε.

Ένα πρωί ένας βοσκός μάς πήρε τηλέφωνο για να πάμε να τον βοηθήσουμε. Είχαν φθάσει πρόσφυγες σε μια δύσβατη περιοχή. Τους βρήκαμε και σχεδόν σκαρφαλώνοντας επιστρέψαμε στο δρόμο με ασφάλεια. Αυτή είναι η στιγμή που βλέπεις την καλοσύνη στα μάτια τους. Αρκετοί μας προσφέρουν μπισκότα που έχουν μαζί τους για να μας ευχαριστήσουν.

Μια φορά έκανε πάρα πολύ κρύο κι ένας Σύρος πρόσφυγας έβγαλε το μπουφάν του και το έδωσε στην Έλλη που είχε κυριολεκτικά ξεπαγιάσει. Δεν είναι η βοήθεια που τους προσφέρουμε. Το πιο σημαντικό για εμάς είναι ότι μαθαίνουμε από τη δική τους καλοσύνη».

Ελένη και Έλλη Λιγνού, Εθελόντριες από τις Οινούσσες
©Giorgos Moutafis for SolidarityNow | Οινούσσες Ιανουάριος 2016

---

«Αν δεις τον άλλον να πεινάει πρέπει να του δώσεις ένα πιάτο φαγητό. Είναι αυτονόητο. Είμαι όμως οργισμένος βλέποντας όλη αυτή την κατάσταση. Κυρίως για τους ηλικιωμένους, που περιμένουν υπομονετικά να έρθει η σειρά τους για να πάρουν ένα πιάτο φαΐ. Τους κοιτάζω και νομίζω ότι ίσως να είναι κάποιος δικός μου άνθρωπος. Κάποιος φίλος ή συγγενής. Σκέφτομαι ότι ίσως βρεθούμε κι εμείς κάποια στιγμή στη θέση τους.

Είμαι ο μάγειρας, μέλος της κοινωνικής κουζίνας που μαγειρεύουμε σχεδόν καθημερινά για τους πρόσφυγες που φτάνουν στο νησί. Το μαγείρεμα στηρίζεται στην προσφορά του κόσμου. Απλοί άνθρωποι, που έρχονται, δίνουν τρόφιμα και φεύγουν χωρίς να περιμένουν να ακούσουν ένα ευχαριστώ. Η αλληλεγγύη είναι το να δώσεις όταν μπορείς και να πάρεις όταν χρειαστείς.

Αν σταματήσει να μας δίνει τρόφιμα ο κόσμος τότε θα σταματήσει και το φαγητό. Συχνά η αποθήκη μας έχει φτάσει σε σημείο να μην έχει τίποτα για μαγείρεμα. Πάντα όμως την τελευταία στιγμή, λες και κάποιος έχει ένα μαγικό ραβδάκι… όλο και κάτι βρίσκεται για να ρίξουμε στο τσουκάλι.

Μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους να έρχονται για να πάρουν και δεύτερη μερίδα. Σημαίνει ότι το φαγητό τούς άρεσε. Όταν μαγειρεύεις με την καρδιά σου το φαγητό γίνεται πιο νόστιμο».

Νίκος Βογιατζής, 33 χρονών, Σουβλατζης, Χίος
©Giorgos Moutafis for SolidarityNow | Xίος Δεκέμβριος 2015

---

«Είμαι πραγματικά χαρούμενος που έφτασα στην Ελλάδα. Ήμασταν 45 άνθρωποι στη βάρκα και φοβόμουν πολύ γι’ αυτό το ταξίδι. Ευτυχώς ο καιρός ήταν καλός, ήμασταν σχεδόν 1,5 ώρα στη θάλασσα και φτάσαμε ασφαλείς. Μου έκανε εντύπωση το πώς μας υποδέχτηκαν στις ακτές οι εθελοντές. Εθελοντές απ’ όλο τον κόσμο. Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα ότι θα συναντήσω κάτι τέτοιο.

Μας έδωσαν στεγνά ρούχα και νερό και σε λίγο μας μετέφεραν στις τέντες για να ξεκουραστούμε λίγο πριν συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Έχω τελειώσει το σχολείο στο Αφγανιστάν αλλά είμαι τυχερός επειδή ξέρω να γράφω και να μιλάω αγγλικά. Πιστεύω ότι αυτό θα με βοηθήσει στην πορεία μου. Θέλω να σπουδάσω. Θέλω να πάω στη Νορβηγία, έχω συγγενείς που ζούνε εκεί εδώ και 20 χρόνια. Θα προσπαθήσω να φτάσω εκεί μέσω Βαλκανίων. Ξέρω ότι είναι δύσκολο ταξίδι αλλά θα τα καταφέρω. Είναι δύσκολο να σας το εξηγήσω. Δεν ψάχνω για μια καλύτερη ζωή, ψάχνω απλά για να ζήσω».

Mohamed Taqi 20 χρονών, από το Αφγανιστάν
©Giorgos Moutafis for SolidarityNow | Λέσβος

---

«Για μένα αξία έχει ο άνθρωπος. Δε με νοιάζει από πού έρχεται ή πού πηγαίνει. Εμείς έχουμε τα πάντα κι αυτοί δεν έχουν τίποτα. Γι’ αυτό αποφασίσαμε να τους βοηθήσουμε. Στο χωριό μας υποδεχόμαστε καθημερινά δεκάδες πρόσφυγες. Τα σπίτια μας είναι στην παραλία και οι άνθρωποι αυτοί φτάνουν κυριολεκτικά στις πόρτες των σπιτιών μας. Έτσι δημιουργήθηκε μια ομάδα εθελοντών που τους δίνει μια ζεστή σούπα, ένα τσάι, στεγνά ρούχα και παπούτσια. Αν φτάσουν νύχτα, κοιμούνται σε ένα χώρο που μας έχει παραχωρήσει η εκκλησία. Δενόμαστε με αυτούς τους ανθρώπους και αρκετοί μας υπόσχονται ότι θα έρθουν μία μέρα να μας ξανασυναντήσουν.

Οι άνθρωποι αυτοί πάνε κυριολεκτικά «στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα». Το έχουμε ακούσει αλλά δεν το έχουμε ζήσει. Κι εύχομαι να μη ζήσουμε ποτέ τέτοιες καταστάσεις. Αρκετοί με φωνάζουν μαμά. Ξέρεις τι αξία έχει να σε λέει ένας ξένος μαμά; Ίσως μεγαλύτερη αξία κι από το να σε λέει το ίδιο σου το παιδί».

Άννα Θωμά, 51 ετών, Ιδιοκτήτρια εστιατορίου, Χίος
©Giorgos Moutafis for SolidarityNow | Χίος, Δεκέμβριος 2015

---

«Είμαι εθελόντρια γιατί δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους βρεγμένους κι εγώ να κάθομαι με σταυρωμένα τα χέρια. Το σπίτι μας είναι πάνω στη θάλασσα και κάθε μέρα φτάνουν πρόσφυγες. Πρόσφατα έφτασε μια βάρκα με 45 άτομα και με πολλά μωρά. Μπήκα κι εγώ μέσα στη θάλασσα, έπιανα τα μωρά και τα έβαζα μέσα στο σπίτι μας. Είχαμε ανάψει τη σόμπα και τους δίναμε γάλα. Τους έβαλα καλτσάκια και τους έδωσα πάνες.
Τις προάλλες έβγαλα έναν αχινό από το πόδι ενός μεγάλου, είχαν φτάσει με τη βάρκα τους πίσω από το σπίτι μας στα βράχια και βγαίνοντας στην ακτή πάτησε τον αχινό. Δεν ξέρουν αυτοί οι άνθρωποι από θάλασσα.
Η δασκάλα μού λέει μπράβο που βοηθάω αλλά θα πρέπει να κοιτάζω και τα μαθήματά μου. Τ’ άλλα παιδιά στο σχολείο με κοροϊδεύουν. Μου λένε ότι θα κολλήσω αρρώστιες. Αυτό που με θυμώνει είναι που αρκετοί μεγάλοι έρχονται μόνο και μόνο για να κλέψουν τις μηχανές από τις βάρκες και αφήνουν τους ανθρώπους αβοήθητους.
Είμαστε όλοι κι όλοι πέντε άνθρωποι που βοηθάμε εδώ πέρα. Στο σχολείο κάνουμε ιστορία και θρησκευτικά και μας λένε να αγαπάμε και να βοηθάμε τον διπλανό μας. Εδώ όμως δεν έρχεται να βοηθήσει κανείς».

Ερμιόνη Κουίμανη, 8 χρονών, Μαθήτρια, Χίος
©Giorgos Moutafis for SolidarityNow | Χίος, Δεκέμβριος 2015

---

«Παίζοντας μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους προσπαθώ να νιώθω ζωντανή. Είναι μια πολύ συναισθηματική δουλειά και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να κάνεις αυτά τα παιδιά να γελάσουν ή να ξεχαστούν, έστω και για λίγο. Κανείς δεν είναι διαφορετικός από τον άλλον. Είμαστε όλοι ίδιοι. Μόνο που τώρα αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη ενώνει ανθρώπους και δίνει αγάπη. Η δουλειά αυτή μου δίνει δύναμη και πιστεύω ότι βάζω κι εγώ ένα λιθαράκι ώστε να καλυτερεύσει ο κόσμος που ζούμε.
Ο κόσμος ο δικός μας, ο κόσμος των κλόουν, έχει σκοπό να κάνει τους άλλους να γελάνε. Αυτά τα παιδιά πρέπει να ονειρευτούν. Αυτά τα παιδιά πρέπει να ξαναγελάσουν».

Elena Xibille, 30 χρονών, Κλόουν |Κλόουν Χωρίς Σύνορα
©Giorgos Moutafis for SolidarityNow | Ειδομένη, Δεκέμβριος 2015

---

«Όταν το λιμενικό με καλεί να πάω με το καΐκι μου να βοηθήσω ανθρώπους που βρίσκονται στη θάλασσα είναι για μένα μια πολύ δύσκολη στιγμή. Δεν ξέρω αν θα βρω ζωντανούς ή πνιγμένους. Ακόμα κι όταν βγαίνω για ψάρεμα, συχνά βρίσκομαι απέναντι σε απλωμένα χέρια μέσα στη θάλασσα που μου ζητάνε βοήθεια. Το στομάχι μου σφίγγεται καθώς δεν ξέρω ποιον να πρωτοανεβάσω στη βάρκα μου.

Βοηθάω γιατί θέλω να λέγομαι άνθρωπος. Δεν υπάρχει περιθώριο σκέψης όταν βλέπεις ανθρώπους που κινδυνεύουν. Και κυρίως τα παιδιά, αυτά τα αθώα πλάσματα. Όταν βγει κι ο τελευταίος από τη βάρκα στην ξηρά και πριν συνεχίσουν το ταξίδι τους, αρκετοί γυρνάνε για να μου σφίξουν το χέρι και να με ευχαριστήσουν. Μου δίνουν για λίγο τα παιδιά τους να τα κρατήσω στην αγκαλιά μου κι αυτά με κοιτάνε στα μάτια. Λες και ξέρουν ότι τα έσωσαν τα δικά μου χέρια.

Στέκομαι και τους κοιτάζω μέχρι να ανηφορίσουν το δρόμο. Τους βλέπω που ρίχνουν κλεφτές ματιές προς τα πίσω και με χαιρετάνε από μακριά. Ξέρω ότι έκανα το σωστό. Και πίστεψέ με, κι εσύ το ίδιο θα έκανες στη θέση μου».

Κώστας Πιντέρης, Ψαράς, Λέσβος
©Giorgos Moutafis for SolidarityNow | Λέσβος 2015

---

“Όπως έρχονται τώρα οι πρόσφυγες στη Λέσβο, έτσι ακριβώς ήρθε ο παππούς μου με τη γιαγιά μου το 1922. Ακριβώς το ίδιο ταξίδι, απλά τότε δεν υπήρχαν σωσίβια. Καθημερινά, από τις 7 το πρωί, είμαι στις ακτές και μαζεύω τις πλαστικές βάρκες και τα σωσίβια που αφήνουν πίσω τους οι πρόσφυγες. Είναι δύσκολη δουλειά, είναι πάρα πολύ δύσκολο να καθαρίσουν οι ακτές. Τη μια μέρα καθαρίζουμε και την επόμενη βρίσκουμε ακόμα περισσότερα καθώς οι άνθρωποι συνεχίζουν να φτάνουν στο νησί. Αυτό το βουνό που βλέπεις με τα σωσίβια το έφτιαξα εγώ. Κάθε μέρα μεταφέρω με το φορτηγό μου εκατοντάδες. Όπως πάει η κατάσταση, σύντομα το βουνό με τα σωσίβια θα είναι το ψηλότερο βουνό του νησιού. Δεν μπορώ να υπολογίσω πόσα είναι. Δεν μπορώ να σου πω σίγουρα αν είναι δεκάδες χιλιάδες ή μερικές εκατοντάδες χιλιάδες. Αυτό που θα σου πω με σιγουριά είναι ότι οι άνθρωποι που φορούσαν τα σωσίβια αυτά είναι οι τυχεροί. Είναι αυτοί που έφτασαν στις ακτές.Άλλοι δεν έφτασαν ποτέ”.

Στρατής Καραελευθερίου, 54 χρονών, Οδηγός, Υπάλληλος στον Τομέα Καθαριότητας των ακτών
©Giorgos Moutafis for SolidarityNow, Λέσβος | Νοέμβριος 2015

---

«Δουλεύω στον καταυλισμό της Ειδομένης, καθημερινά. Έχω δει χιλιάδες ανθρώπους να περνάνε από εδώ. Γνωρίζω ότι η χώρα τους έχει καταστραφεί και στεναχωριέμαι. Απλά τους κοιτάζω καθώς περνάνε τα σύνορα και στεναχωριέμαι. Κυρίως για τα παιδιά. Δυστυχώς, πέρα από τη δουλειά μου στον καταυλισμό δεν μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο γι’ αυτούς.

Tους βλέπω να φεύγουν βιαστικά για να περάσουν τα σύνορα. Είναι η ανάγκη και η λαχτάρα τους για να φτάσουν στον προορισμό τους και τους καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω ακριβώς πώς νιώθουν!
Έτσι ένιωθα κι εγώ όταν έψαχνα για ένα καλύτερο μέλλον και είχα φύγει μετανάστης στη Γερμανία. Είναι πολύ άσχημο συναίσθημα να φεύγεις από τον τόπο σου. Να αφήνεις πίσω τα πάντα. Φίλους, γονείς και σπίτι. Το πιο άσχημο είναι ότι δεν γνωρίζεις αν θα γυρίσεις ποτέ να τους ξαναδείς…».

Χρήστος Μπασιάκος, Υπάλληλος στον Τομέα Καθαριότητας στον καταυλισμό της Ειδομένης
©Giorgos Moutafis for SolidarityNow | Ειδομένη, Δεκέμβριος 2015

---

«Όταν πριν τρία χρόνια τους είδα να περπατάνε μέσα στη βροχή και τις λάσπες δεν μπορούσα να μείνω αμέτοχος. Μίλησα με φίλους, με ντόπιους και οργανωθήκαμε. Φτιάξαμε ένα τρίπτυχο με φωτογραφίες που δείχνουν Έλληνες, Γερμανούς και Σύρους πρόσφυγες σε διαφορετικές περιόδους με σκοπό να ευαισθητοποιήσουμε τους συμπολίτες μας. Η ανταπόκριση ήταν πολύ μεγάλη και πλέον έχουμε φτιάξει ένα δίκτυο εθελοντών και στηρίζουμε όσο μπορούμε.
Οι ανάγκες και οι δυσκολίες είναι παρά πολλές αλλά με την αλληλεγγύη του κόσμου βρίσκονται λύσεις και τα προβλήματα ξεπερνιούνται.