Ο αρνητικός αντίκτυπος της παρούσας κρίσης συνεχίζει να καταμετριέται καθημερινά σε ανθρώπινες ζωές και να μεταφράζεται σε παύση, μοναξιά, ανθρώπους δίχως κάποιο δίκτυο κοινωνικής ή οικονομικής προστασίας. Ο φόβος μας καταβάλει και επισκιάζει συνήθως καθετί θετικό. Μας γίνεται ξεκάθαρο καθημερινά, τι μας χωρίζει: 2 μέτρα απόσταση, μια μάσκα και ένα ζευγάρι γάντια. Αναρωτηθήκαμε όμως τί μας έχει ενώσει αυτήν την περίοδο;
Οι άνθρωποι που μένουν στις δομές φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών σε διάφορα σημεία σε όλη την Ελλάδα, μας έδειξαν από πρώτο χέρι, και ήδη από την αρχή αυτής της κρίσης, τί μπορεί να μας ενώσει αυτή την κρίσιμη περίοδο, όπου η πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες είναι συχνά αδύνατη και οι μηχανισμοί προστασίας δεν μπορούν να ανταποκριθούν όπως πριν.
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες στιγμές όπου οι άνθρωποι εκμηδένισαν τις αποστάσεις που δημιούργησε η κοινωνική απομόνωση και δημιούργησαν γέφυρες αλληλεγγύης, κόντρα στις συνθήκες των ημερών. Η κοινότητα των προσφύγων σε μια από τις Δομές Φιλοξενίας στην Βόρεια Ελλάδα ανταποκρίθηκε άμεσα στηρίζοντας τρία μικρά παιδιά, τα οποία έμειναν μόνα τους, όταν η μητέρα τους χρειάστηκε να μεταφερθεί επειγόντως στο νοσοκομείο. Γυναίκες της κοινότητας μαγείρευαν για τα παιδιά και τους πρόσφεραν φαγητό ενώ άλλοι ανέλαβαν να τα προσέχουν σε βάρδιες, για να βεβαιωθούν ότι είναι ασφαλή. Φρόντισαν τα παιδιά αυτά σαν να ήταν μέλη της δικής τους οικογένειας.
Την ίδια στιγμή, μέλη μια άλλης κοινότητας προσφύγων, στο Βαγιοχώρι ανέλαβαν να κάνουν «τα ψώνια της εβδομάδας» για ηλικιωμένους αλλά και για ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες. Έτσι, περπατούσαν ολόκληρα χιλιόμετρα κουβαλώντας διπλό βάρος, με το αίσθημα της προσωπικής ικανοποίησης που σου χαρίζει η αλληλεγγύη. Η κοινότητα των προσφύγων στις Σέρρες συμπλήρωσε δεκάδες έντυπα «μετακίνησης» για συνανθρώπους τους που δεν γνώριζαν να γράφουν, δίνοντας τους έτσι μια μικρή αίσθηση ελευθερίας που δικαιούνται.
Μέσα από όλα αυτά, κατανοήσαμε τη σημασία μιας ενωμένης, συνεργατικής και ανθεκτικής κοινότητας που τροφοδοτείται και αναπτύσσεται μέσα από την ουσιαστική αλληλεγγύη. Στοιχεία που συντρόφεψαν αυτούς τους ανθρώπους στο μακρινό ταξίδι που έκαναν από τη χώρα καταγωγής τους, μέχρι την Ελλάδα. Το μέρος στο οποίο αρκετοί από εκείνους θέλουν να δημιουργήσουν ένα σπιτικό, μια αγαπημένη, καθημερινή ρουτίνα, έστω και εν μέσω μια άλλης κρίσης.
Στο SolidarityNow είμαστε εδώ για να στηρίξουμε τους ανθρώπους σε κάθε νέο ξεκίνημα της ζωής τους. Στόχος μας δεν είναι μόνο να παρέχουμε υπηρεσίες σε ευάλωτα άτομα, αλλά μέσα από την ενημέρωση και την ενδυνάμωση, όραμά μας είναι να συμβάλλουμε στην προσπάθεια των ανθρώπων να αναγνωρίσουν οι ίδιοι τα εφόδια που κουβαλούν και με αισιοδοξία να ξεπεράσουν τα εμπόδια που προκύπτουν στην πορεία.
Είμαι η Μαρίνα-Ησαΐα Μαυρίδου, Υπεύθυνη Παιδικής Προστασίας για τη Βόρεια Ελλάδα στο πρόγραμμα «Κέντρα Υποστήριξης Παιδιού και Οικογένειας» του SolidarityNow, το οποίο υλοποιείται με την υποστήριξη της UNICEF, του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης και τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.