της Άννας Τριανταφυλλίδου,Μέλος ΔΣ του «αλληλεγγύη-SolidarityNow», Καθηγήτρια στο European University Institute

Η προσφυγική κρίση έχει περιέλθει σε μια νέα φάση τις τελευταίες ημέρες μετά τημονομερή απόφαση της Αυστρίας να συγκαλέσει συντονιστική συνάντηση με τις χώρες των Βαλκανίων και στην ουσία να κλείσει τα σύνορά της, προκαλώντας το σταδιακό κλείσιμο των ενδιάμεσων συνόρων στα Βαλκάνια έως τα ελληνικά σύνορα με την ΠΓΔΜ. Καθώς η Αυστρία έχει περιορίσει σημαντικά την είσοδο των ανθρώπων που ζητούν διεθνή προστασία σε μερικές δεκάδες ανά ημέρα, παραβιάζει όχι μόνο τους όρους της Σύμβασης της Γενεύης, αλλά παράλληλαυπονομεύει όλες τις προσπάθειες της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να βρουν μια κοινή ευρωπαϊκή λύση στην κρίση.

Το πιο προβληματικό ωστόσο σχετικά με την πρωτοβουλία της Αυστρίας δεν είναι το γεγονός ότι δεν ακολουθεί τη γραμμή της ΕΕ. Αυτό που είναι ανησυχητικό είναι η γενική πολιτική των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, που φαίνεται να πιστεύουν ότι εάν κρατήσουν τα μάτια τους ερμητικά κλειστά, το «πρόβλημα» – δηλαδή οι πρόσφυγες, θα εξαφανιστούν. Αυτή η άρνηση της πραγματικότητας θυμίζει τόσο έντονα τη στάση και την πολιτική των κυβερνήσεων της νότιας Ευρώπης στις αρχές της δεκαετίας του 1990 όταν οι πολίτες αυτών των ίδιων χωρών που σήμερα κλείνουν τα σύνορά τους (των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης) μετανάστευαν μαζικά, τόσο στη δυτική όσο και στη νότια Ευρώπη -ως επί το πλείστον χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα. Η Ιταλία, η Ελλάδα και η Ισπανία τότε είχαν θεωρήσει ότι εάν αρνούνταν την πραγματικότητα (το ότι δηλαδή η εισροή παράτυπων οικονομικών μεταναστών ήταν μέρος μιας πολύ ευρύτερης γεωπολιτικής αλλαγής η οποία δε μπορούσε να ανακοπεί και ότι οι μετανάστες ήταν εκεί για να μείνουν καθώς τα προβλήματά τους πίσω στις πατρίδες τους δε θα λύνονταν εν μία νυκτί), και εφάρμοζαν αυστηρότερους συνοριακούς ελέγχους διευκολύνοντας τις απελάσεις, το «πρόβλημα» θα εξαφανιζόταν.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ