Είναι πάντα ελπιδοφόρο να μιλάς σε νέους ανθρώπους που παρότι δεν τους έχουν έρθει «όλα δεξιά» όπως λέμε στην Ελλάδα, για την ακρίβεια μάλλον το αντίθετο, εκείνοι είναι ενεργά παρόντες στη ζωή τους και δεν αφήνουν μόνο στις συνθήκες να καθορίσουν το παρόν και το μέλλον τους.

Η 15χρονη Mohadesa από το Αφγανιστάν είναι ένας τέτοιος νέος άνθρωπος, που ζει στην ανοιχτή δομή φιλοξενίας προσφύγων και αιτούντων άσυλο της Ριτσώνας με την οικογένειά της, αφού πρώτα είχε μείνει ένα διάστημα στις δομές της Σάμου και της Λέσβου. Η άφιξή της στη Ριτσώνα της έδωσε χαρά. Ήταν χαρούμενη που ένιωσε ότι βρήκε πάλι ένα σπίτι, αλλά από την άλλη δεν είχε τί να κάνει στην αρχή. Μόνο κοιμόταν. Σιγά-σιγά όμως η Ριτσώνα έγινε πραγματικό σπίτι, μια γειτονιά, ένα κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο η Mohadesa έκανε φίλες, άρχισε να γνωρίζεται με τους ανθρώπους των οργανώσεων που δραστηριοποιούνται εκεί, συμμετείχε σε διάφορες συλλογικές δράσεις και έτσι άρχισαν τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα.

«Η φιλία είναι πολύ σημαντική», λέει η Mohadesa και αυτός ήταν ο λόγος που στενοχωρήθηκε πολύ όταν οι πρώτες φίλες που έκανε στη Ριτσώνα έφυγαν για τη Γερμανία. Τότε, όπως περιγράφει, «έμεινα μόνη μου και στράφηκα προς τον εαυτό μου. Έψαξα να βρω χαρά και τότε υποστηρίχθηκα από τους ανθρώπους του Διεθνή Οργανισμού Μετανάστευσης οι οποίοι μου πρόσφεραν τα υλικά που χρειαζόμουν για να ξεκινήσω πάλι να κάνω αυτό που μου δίνει χαρά. Να ζωγραφίζω.»

Η πηγή της χαράς είχε βρεθεί και η Mohadesa συνέχισε να κάνει βήματα προς την ευδαιμονία.  Νέες φίλες, νέα ερεθίσματα, νέοι στόχοι. Σήμερα, μοιράζεται τις ίδιες καλλιτεχνικές και όχι μόνο ανησυχίες με τη Sezara και τη Muzhda. Τα τρία κορίτσια πάνε στο ίδιο λύκειο, παρακολουθούν μαθήματα ελληνικών, αγγλικών και μαθηματικών στο «Κέντρο Εκπαίδευσης και Δημιουργικών Δραστηριοτήτων»* του SolidarityNow στη Ριτσώνα, είναι ζωγράφοι και κυρίως είναι πολύ καλές φίλες!

Έτσι, η πολυπράγμων Mohadesa έφτιαξε μια υπερδραστήρια καθημερινότητα. Ξυπνάει νωρίς, πηγαίνει στο σχολείο, μετά μελετάει, συναντά τις φίλες της με τις οποίες κάνουν και διαλογισμό, φυσικά ζωγραφίζει και στον υπόλοιπο ελεύθερο της χρόνο διαβάζει λογοτεχνία, ακούει podcast, και εδώ και λίγο καιρό προσέθεσε στις δραστηριότητές της τη συγγραφή ενός βιβλίου.

Το βιβλίο της δεν έχει ακόμα τίτλο και προς το παρόν το έχει βαφτίσει «Ένα κορίτσι από το Αφγανιστάν». Γιατί όπως εξηγεί, η ιστορία ενός κοριτσιού από το Αφγανιστάν είναι ίδια με των περισσότερων κοριτσιών, «σαν η μοίρα μας να είναι κοινή αν δεν φύγουμε από εκεί». Εκεί, που όπως μας λέει με παράπονο αλλά και με τη βεβαιότητα ότι έχει διαφύγει τον κίνδυνο, «μπορεί να είσαι 12 χρονών κορίτσι και να παίζεις με μια κούκλα και ένας επισκέπτης στο σπίτι σου να σου πει επιτέλους έκανες μωρό, είχες αργήσει!»

Όλα αυτά όμως τώρα πια είναι μακριά και το όνειρο είναι μπροστά. Η Mohadesa είναι ευτυχισμένη που μπορεί και ζωγραφίζει ό,τι της αρέσει, ό,τι την εκφράζει και ξέρει ότι έχει ταλέντο. Το ταλέντο της το εκτιμά και το κοινό που επισκέπτεται τις διάφορες εκθέσεις και φεστιβάλ που έχει λάβει μέρος η Mohadesa με τους πίνακές της. Αυτό την κάνει ευτυχισμένη: «Έχω ένα καλό προαίσθημα. Βλέπω ότι μεγάλωσα. Πριν δύο χρόνια, ήμουν όπως οι περισσότεροι που επαινούν την τέχνη. Ήξερα μόνο λίγα πράγματα για τη ζωγραφική. Αλλά τώρα είμαι εγώ εκείνος ο άνθρωπος που οι άλλοι επαινούν την τέχνη του».

Θέλει βέβαια να κάνει και να γίνει πολλά και ακόμα «αλλάζω συνέχεια γνώμη, θέλω να γίνω μοντέλο (και κοκκινίζει) θέλω να γίνω συγγραφέας, θέλω να γίνω και πάρα πολύ καλή ζωγράφος». Ό,τι και να διαλέξει πάντως θέλει να το κάνει καλά ώστε να αποκτήσει φωνή και να μιλά για το Αφγανιστάν, για τη στέρηση των δικαιωμάτων των γυναικών εκεί, για το δίκαιο, για την ισότητα. Κλείσαμε τη συζήτησή μας με τη Mohadesa με τη βεβαιότητα ότι θα πετύχει σε οτιδήποτε επιλέξει να κάνει και με την υπόσχεση ότι θα τη συναντήσουμε σε μια έκθεση ζωγραφικής να θαυμάσουμε από κοντά τα έργα της!

*Το πρόγραμμα «Όλα τα παιδιά στην Εκπαίδευση» υλοποιείται από το SolidarityNow με στήριξη και χρηματοδότηση της UNICEF Greece.