Η περίοδος του κορονοϊού και τα μέτρα ασφαλείας που έχουμε υιοθετήσει έχουν αλλάξει τον τρόπο που ζούμε αλλά και τον τρόπο που μέχρι τώρα εργαζόμασταν. Οι συνθήκες γίνονται ακόμα πιο δυσχερείς σε χώρους οι οποίοι τελούν υπό καραντίνα. Ένας τέτοιος χώρος είναι και η ανοιχτή Δομή Φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών στη Μαλακάσα, ένας από τους χώρους όπου το SolidartyNow παρεμβαίνει και που αυτή την περίοδο, τελεί υπό υγειονομικό αποκλεισμό λόγω επιβεβαιωμένων κρουσμάτων.
Δυστυχώς, ένα από τα κρούσματα ήταν και ένας μονογονέας ο οποίος χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο αφήνοντας μόνα τους πίσω στη δομή, τα τρία ανήλικα παιδιά του. Από αυτό το σημείο άρχισε και η δική μας δράση καθώς υπήρχαν τρία παιδιά τα οποία τελούσαν και αυτά υπό καραντίνα, μακριά από τον πατέρα τους και χωρίς να μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί του, να μάθουν τί κάνει και πώς είναι.
Πρώτη μας κίνηση ήταν να ενημερωθούν όλοι οι αρμόδιοι φορείς όπως η Εισαγγελία ανηλίκων. Στη συνέχεια, η ειδικευμένη ομάδα μας στην παιδική προστασία και οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας του SolidarityNow στη Μαλακάσα, ξεκινήσαμε να έχουμε μια καθημερινή επικοινωνία με τα τρία αδελφάκια προσφέροντάς τους υποστήριξη με κάθε δυνατό τρόπο. Θέλαμε να διασφαλίσουμε πρώτα απ’ όλα ότι είναι καλά στην υγεία τους, σωματική και ψυχική, αλλά και να τα ενθαρρύνουμε να είναι αισιόδοξα για το μέλλον. Τα επισκεπτόμαστε τακτικά και διασφαλίζουμε ότι έχουν όλα τα είδη πρώτης ανάγκης που χρειάζονται.
Παράλληλα, είμαστε σε διαρκή επικοινωνία με το νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται ο πατέρας, και κάπως έτσι αποτελούμε για τα παιδιά τον μόνο τρόπο που έχουν για να μαθαίνουν νέα για την υγεία του.
Έτσι, σιγά σιγά, και μέσα από την καθημερινή επικοινωνία μας, χτίσαμε μια σχέση εμπιστοσύνης με τα παιδιά. Καταφέραμε να έχουν απευθείας επικοινωνία με τον μπαμπά τους και σταδιακά, βλέπουμε κι εμείς, πως τα παιδιά καθησυχάζονται γιατί νιώθουν πως υπάρχει ένα περιβάλλον στο οποίο μπορούν να στηριχθούν. Κι αυτό είναι κάτι που, κάτω από αυτές τις συνθήκες, παίρνει χρόνο και απαιτεί δύναμη και από εμάς τους ίδιους.
Και δεν θα ξεχάσω όταν ένα βράδυ χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ένας αριθμός από Γερμανία. Το σήκωσα και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν η μεγαλύτερη αδελφή των παιδιών, που ήθελε να με ευχαριστήσει για ό,τι κάνουμε για την οικογένειά της.
Μοιράζομαι αυτήν την ιστορία γιατί δίνει και σε εμένα μια απάντηση σε πολλά ερωτήματα που θέτω κατά καιρούς κι ο ίδιος στον εαυτό μου. Είναι αρκετό ό,τι κάνουμε; Μήπως είναι όλα αυτά μάταια μπροστά σε μία άκαμπτη πραγματικότητα; Μπορώ να αλλάξω εγώ κάτι;
Με αυτό το τηλεφώνημα κατάλαβα ότι η συγκεκριμένη προσπάθεια όχι μόνο έχει αλλάξει κάτι αλλά ότι και εγώ με κάποιον τρόπο βοηθάω τους ανθρώπους αυτούς να συνεχίσουν να ελπίζουν για μια καλύτερη ζωή. Και για εμένα αυτό είναι αρκετό να με κάνει να συνεχίζω με ακόμα μεγαλύτερη προσήλωση σε αυτό που κάνω.
Είμαι ο Κωνσταντίνος Παπαδάκης και είμαι Εκπαιδευτικός, Συντονιστής Ομάδας στην Ανοιχτή Δομή Φιλοξενίας Προσφύγων και Μεταναστών στη Μαλακάσα. Εργάζομαι στο πρόγραμμα «Κέντρα Υποστήριξης Παιδιού και Οικογένειας» του SolidarityNow, το οποίο υλοποιείται με την υποστήριξη της UNICEF, του ΔΟΜ και τη χρηματοδότηση της ΕΕ.