«Δεν ξέρω αν είμαι ο καλύτερος μαθητής, αλλά προσπαθώ πολύ. Θέλω να βρω και δουλειά και να σπουδάσω. Κι αν πάρω καλούς βαθμούς θέλω να περάσω ιατρική»

 «Όταν πήγαινα σχολείο στο Αφγανιστάν, δε μου άρεσαν καθόλου τα μαθηματικά, έτσι αντί να παρακολουθήσω την παράδοση ζωγράφιζα σπίτια και πουλιά», λέει ο Μαχράμ στα ελληνικά όση ώρα μάς σχεδιάζει ένα πουλί πάνω σε μια λευκή κόλλα χαρτί.  Ο Μαχράμ είναι 19 χρονών και πηγαίνει Α’ Λυκείου σε νυχτερινό σχολείο στη Θεσσαλονίκη, ενώ ταυτόχρονα παρακολουθεί μαθήματα ελληνικών στο Κέντρο Υποστήριξης Προσφύγων του SolidarityNow στη Θεσσαλονίκη.

Ο Μαχράμ ζει στην Ελλάδα τα δυο τελευταία χρόνια. Μεγάλωσε με τους παππούδες του. Έχασε τη μητέρα του σε μικρή ηλικία και μέχρι σήμερα δε γνωρίζει αν ο πατέρας του είναι νεκρός ή ζωντανός. «Στην ηλικία των 10 πήγαινα σχολείο και ταυτόχρονα δούλευα. Ήταν πολύ δύσκολα για εμένα τότε», μας λέει. Ο Μαχράμ δούλευε ως αγρότης προκειμένου να μπορέσει να συντηρήσει τον εαυτό του. Πολλές φορές λόγω της δουλειάς δεν μπορούσε να πάει στα μαθήματά του. Η δασκάλα του όμως προσπαθούσε με κάθε τρόπο να τον βοηθήσει για να μπορέσει να συνεχίσει την εκπαίδευσή του. Τα πράγματα όμως πήραν διαφορετική τροπή όταν οι Ταλιμπάν επεδίωξαν να τον στρατολογήσουν λέγοντάς του, ότι και να σκοτωθεί δε θα υπάρχει κάποιο πρόβλημα, γιατί είναι ορφανός και δε θα τον θρηνήσει κανείς. Ο Μαχράμ για να σωθεί, αποφάσισε να εγκαταλείψει το Αφγανιστάν.

Αφγανιστάν, Ιράν, Τουρκία, Λέσβος, Αθήνα, Γιάννενα, ξανά Αθήνα, Ειδομένη και μετά Θεσσαλονίκη. Αυτή την πορεία ακολούθησε προς την ελευθερία. Στη Λέσβο έμαθε αγγλικά και ελληνικά, μάλιστα βοηθούσε τους ομοεθνείς του κάνοντας μεταφράσεις. Φτάνοντας στην Αθήνα τοποθετήθηκε σε ξενώνα ανηλίκων, αλλά βασικός του στόχος ήταν να φύγει από την Ελλάδα και να πάει σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα. «Όπως οι άλλοι, έτσι και εγώ ήθελα να φύγω από εδώ. Μας έλεγαν ότι αν πάμε σε κάποια άλλη χώρα τα πράγματα θα είναι καλύτερα», μας εξομολογείται ο φίλος μας. Πράγματι προσπάθησε να φύγει, αλλά χωρίς επιτυχία. Δεν τον σταμάτησε κανείς παρά ένα θέμα υγείας. Αναγκάστηκε να νοσηλευτεί στο νοσοκομείο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Την πρώτη φορά έμεινε 20 μέρες και μετά για τρεις μήνες. «Αισθανόμουν πολύ μόνος τότε. Οι γιατροί όμως ήταν πολύ καλοί μαζί μου και με βοήθησαν να ξεπεράσω το θέμα της υγείας που αντιμετώπιζα. Αυτό που με ενδιέφερε μόνο ήταν να πάω σχολείο», μας εξηγεί.

Πέρασαν δυο χρόνια μέχρι να πάει σχολείο. «Από τη στιγμή που ήρθα στην Ελλάδα μέχρι και σήμερα, τον περισσότερο καιρό ήμουν μέσα στο νοσοκομείο», μας λέει με παράπονο. Τα πράγματα όμως για τον Μαχράμ άλλαξαν προς το καλύτερο. Πρώτα ξεκίνησε μαθήματα ελληνικών στο Κέντρο Υποστήριξης Προσφύγων με τον Κώστα και με την Χριστίνα, ενώ παράλληλα γράφτηκε σε νυχτερινό σχολείο. «Μου αρέσει πολύ το σχολείο μου. Αισθάνομαι Έλληνας», μας λέει με χαρά. Ο Μαχράμ μάς μιλάει για το σχολείο του, τη δασκάλα του, τους συμμαθητές τους, αλλά και τους Έλληνες φίλους του, τον Ανδρέα, τη Μαρία και τα άλλα παιδιά που κάνουν παρέα στα διαλείμματα. Όντας ο μοναδικός ξένος στην τάξη του, έχει καταφέρει να κερδίσει τη συμπάθεια και την αγάπη των γύρω του. Τα αγαπημένα του μαθήματα είναι τα μαθηματικά, τα αγγλικά και οι υπολογιστές και σε αυτό έχουν παίξει ρόλο οι δάσκαλοί του στο Κέντρο Υποστήριξης Προσφύγων -η Έλσα και ο Μοχάμεντ.

Ο Μαχράμ έχει πάρει άσυλο στην Ελλάδα, τώρα το μοναδικό του όνειρο είναι τελειώσει το σχολείο του και να σπουδάσει «Δεν ξέρω αν είμαι ο καλύτερος μαθητής, αλλά προσπαθώ πολύ. Θέλω να βρω και δουλειά και θέλω να σπουδάσω. Κι αν πάρω καλούς βαθμούς θέλω να περάσω ιατρική!».

* Το Κέντρο Υποστήριξης Προσφύγων υποστηρίζεται από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) και τη UNICEF και χρηματοδοτείται από την ECHO -European Commission – Civil Protection & Humanitarian Aid Operations.