Η Μαριάμ είναι 27 χρονών και κατάγεται από το Αφγανιστάν, μαζί με την κόρη της, που είναι 9 χρονών, ζουν στην Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Η Μαριάμ υπήρξε θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Τα προβλήματα με το σύζυγό της ξεκίνησαν από την εποχή που οι δυο τους ζούσαν στο Αφγανιστάν. Επεδίωξε να χωρίσει, αλλά δεν τα κατάφερε. Συγγενείς του ζευγαριού μεσολάβησαν ώστε να παραμείνουν μαζί, δίνοντάς της την υπόσχεση ότι εκείνος «θα αλλάξει». Εκείνος όμως δεν άλλαξε ποτέ. Στο Αφγανιστάν η γυναίκα θεωρείται υποδεέστερη από τον άνδρα. Μάλιστα, σε περίπτωση διαζυγίου, η επιμέλεια του παιδιού δίνεται απευθείας στον πατέρα. Για να μη χάσει την κόρη της, η Μαριάμ προτίμησε να παραμείνει μαζί του.

Τα προβλήματα όμως μεγάλωσαν όταν η οικογένεια ήρθε στην Ελλάδα. Η επιθετική και βίαιη συμπεριφορά του συζύγου της είχε γίνει πια μέρος της καθημερινότητάς της. Μια μέρα εκείνος τη χτύπησε πολύ άσχημα, σε σημείο που έπρεπε να εισαχθεί στο νοσοκομείο. «Εγώ πια το είχα συνηθίσει όλο αυτό, μπορούσα να τα βγάλω πέρα μαζί του, η κόρη μου όμως φοβόταν. Εκεί ήταν που είπα ως εδώ», μας εξομολογείται. Με τη βοήθεια των δικηγόρων του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες, μεταφέρθηκε για κάποιο διάστημα μαζί με το παιδί της σε ξενώνα γυναικών και αργότερα ήρθε στη Θεσσαλονίκη. Στο Κέντρο Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης του SolidarityNow βρέθηκε αναζητώντας νομική και ψυχοκοινωνική υποστήριξη. Οι δικηγόροι της οργάνωσης έχουν αναλάβει τη νομική εκπροσώπησή για την επιμέλεια του παιδιού της.

Η μέρα της δίκης για την επιμέλεια της κόρης της πλησιάζει. Η Μαριάμ όμως δε νιώθει πλέον αυτό το φόβο που ένιωθε πριν. Στη χώρα της όπως μας λέει, πιστεύουν ότι οι γυναίκες δεν έχουν καμία δύναμη και ότι δεν μπορούν να μεγαλώσουν μόνες ένα παιδί. «Το μέλλον όμως έδειξε ότι μια γυναίκα μπορεί να κάνει τα πάντα μόνη, χωρίς την παρουσία ενός άνδρα δίπλα της», δηλώνει και συμπληρώνει «θέλω να γίνω σύμβολο για όλες τις γυναίκες στην πατρίδα μου». Αυτό που διεκδικεί από τη ζωή της είναι να πάρει στα χέρια της το διαζύγιο και να κερδίσει την επιμέλεια της κόρης της. «Δεν ψάχνω κάτι ιδιαίτερο μετά από αυτό, θέλω μια απλή ζωή, με μια δουλειά για να μπορώ να υποστηρίζω την κόρη μου», καταλήγει λέγοντας.

«Μια γυναίκα, θύμα ενδοοικογενειακής βίας εκτός από ψυχοκοινωνική έχει ανάγκη και από νομική υποστήριξη. Στόχος μας είναι να διευκολύνουμε την πρόσβαση αυτών των γυναικών στη δικαιοσύνη, ενισχύοντας με τον τρόπο αυτό τον αγώνα τους για χειραφέτηση», αναφέρει μεταξύ άλλων η Νομική Υπηρεσία του Κέντρου Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης.

* Το Κέντρο Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης λειτουργεί με τη χρηματοδοτική υποστήριξη του Open Society Foundation (OSF/OSIFE).