Τις πρώτες μέρες της ανακοίνωσης των μέτρων, βρισκόμουν στην Αθήνα για ένα σεμινάριο. Ήταν η τελευταία φορά που βρέθηκα σε άλλη πόλη. Από τότε όλα άλλαξαν. Νομίζω το πιο τρομακτικό ήταν η εικόνα των ανθρώπων με τις μάσκες και τα γάντια στο δρόμο. Σα σκηνή βγαλμένη από ταινία. Το πιο τρομακτικό όμως είναι ότι το συνηθίσαμε.
Η καραντίνα δεν με πείραξε. Όσοι από εμάς είναι γονείς, πάντα υπάρχει μια περίοδος καραντίνας μέσα στο χρόνο, όταν τα παιδιά αρρωσταίνουν. Με πείραξε που για δυο μήνες περίπου δεν έχω δει τη μητέρα μου.
Μετά έπρεπε να σκεφτώ και τη δουλειά, τί θα γινόταν στη δουλειά; Ξαφνικά οι ομαδικές δραστηριότητες σταμάτησαν, οι αποστάσεις μεγάλωσαν, οι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια τους. Ορισμένα πράγματα για μας που δουλεύουμε στο πεδίο, ήταν πάντα αυτονόητα. Τα αντισηπτικά, οι ιοί, οι πάσης φύσεως αρρώστιες. Οι περιορισμοί του κόσμου ως προς την πρόσβαση σε υπηρεσίες, σε νοσοκομεία, σε δουλειές, υπάρχουν πάντα στις δομές φιλοξενίας προσφύγων. Μόνο που τώρα, έχουμε όλοι το ίδιο πρόβλημα. Αυτό που με θύμωσε είναι τα λόγια του κόσμου εκτός πεδίου, που νομίζουν ότι όσοι βρίσκονται στις δομές φιλοξενίας έχουν τον ιό.
Ο χώρος που δούλευα στη Θήβα μεταμορφώθηκε σε χώρο απομόνωσης ανθρώπων που πιθανά έχουν προσβληθεί από τον ιό. Αυτό με πόνεσε πολύ, το ξεπέρασα όμως. Πλέον όλοι δουλεύουμε σε όλα τα μέτωπα εξυπηρετώντας άμεσες ανάγκες. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, όλο αυτόν τον καιρό, ήρθαμε πιο κοντά με ανθρώπους, ακόμα και από απόσταση, αναπτύξαμε σχέσεις εμπιστοσύνης, τους βοηθήσαμε και τους ανακουφίσαμε.
Από τα πιο δύσκολα περιστατικά, που ήταν και είναι πολλά, ξεχωρίζω την περίπτωση μιας οικογένειας με τέσσερα παιδιά, που έφτασε στη δομή φιλοξενίας στη Θήβα λίγο πριν ανακοινωθούν τα περιοριστικά μέτρα. Είχαν έρθει από ένα νησί του Βορείου Αιγαίου, χωρίς ρούχα κα τρόφιμα και είχαν τοποθετηθεί σε μια σκηνή. Η μητέρα ήταν πολύ άρρωστη και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου παρέμεινε έναν ολόκληρο μήνα. Ο πατέρας, επισκεπτόταν καθημερινά την ομάδα του SolidarityNow, ήταν απελπισμένος και έπρεπε να φροντίσει μόνος ολόκληρη την οικογένεια και το δυο μηνών παιδί τους. Η ομάδα μας στάθηκε από την αρχή στο πλευρό του, με συνεχή στήριξη, συμβουλευτική στο πώς να φροντίσει τα παιδιά του. Στηρίξαμε όπως μπορούσαμε: με τρόφιμα, με τις απαραίτητες μετακινήσεις για φάρμακα. Και ξαφνικά, μια μέρα η γυναίκα του επέστρεψε και η οικογένεια ενώθηκε ξανά.
Όλοι οι άνθρωποι του πεδίου έχουν ζήσει ανάλογες στιγμές και τελικά αυτό είναι που μένει και που μετράει. Τίποτα δε συγκρίνεται με τα βλέμματα των ανθρώπων που είναι εκεί, που σε περιμένουν, που παλεύετε μαζί για να βρεθούν λύσεις.
Ο κορωνοϊός όμως είχε, ας πούμε, και μερικά καλά. Αποκτήσαμε νέες τεχνολογικές δεξιότητες, χρήσιμες και για την-μετά-τον-κορωνοϊό εποχή. Πήραμε μερικά κιλά, αλλά δώσαμε πολλή αγάπη. Γίναμε καλύτεροι μάγειρες, τα μωρά μας είπαν πιο γρήγορα νέες λέξεις, φορέσαμε μάσκες, αλλά βγάλαμε τις «μάσκες» της καθημερινότητας και γίναμε όλοι πιο ευάλωτοι, όλοι ωφελούμενοι, αλλά και όλοι πιο δυνατοί.
Είμαι η Κατερίνα Σταμέλου, είμαι Ψυχολόγος και υπεύθυνη για τον Ασφαλή Χώρο για τις Γυναίκες, στην Ανοιχτή Δομή Φιλοξενίας Προσφύγων και Μεταναστών στη Θήβα. Εργάζομαι στο πρόγραμμα «Κέντρα Υποστήριξης Παιδιού και Οικογένειας» του SolidarityNow, το οποίο υλοποιείται με την υποστήριξη της UNICEF, του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης και τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.