Ο 21χρονος Rajab, ζει σε ένα μονόκλινο δωμάτιο στο δεύτερο όροφο της δομής φιλοξενίας του SolidarityNow στο κέντρο της Αθήνας. Στα διπλανά δωμάτια μένουν οι φίλοι του, ο Hashem και ο Νούρι. Τα χέρια του έχουν σκληρύνει και πρηστεί στην προσπάθεια να στηρίζεται στα δεκανίκια του. “Τα χαρτιά λένε ότι είμαι Σύρος, αλλά εγώ γεννήθηκα στο Ιράκ“. Η μισή οικογένειά του ζει στο Ιράκ και η άλλη μισή στη Συρία.

Όταν ήταν εννέα χρονών, έχασε και τα δύο πόδια του.

Βρισκόταν πάνω σε ένα τρακτέρ που το οδηγούσε ο ξάδελφός του, μαζί με τη θεία του, τη γυναίκα του ξαδέλφου του και την αδελφή του ξαδέλφου του. Καθόταν σχεδόν πάνω σε ένα από τα λάστιχα του τρακτέρ.

Από ένα Αμερικάνινο τανκ τους πυροβόλησαν τέσσερις φορές.

«Τρεις πυροβολισμοί έφτασαν πολύ κοντά μας. Εκκωφαντικοί ήχοι. Δεν άκουσα τον τέταρτο πυροβολισμό. Σηκώθηκε πολλή σκόνη. Καυτή βενζίνη έκαψε το πηγούνι μου. Δεν ξέρω τί συνέβη. Δεν σκεφτόμουν – μόνο φόβο αισθανόμουν».

Το τρακτέρ καταστράφηκε. Ο ξάδελφος του Rajab σκοτώθηκε. Το ίδιο και η θεία του. Η γυναίκα του ξαδέλφου του έχασε το ένα πόδι της από το γόνατο και κάτω, ενώ το ίδιο συνέβη και στην αδελφή του και στα δυο πόδια.

«Ήρθαν άνθρωποι να μαζέψουν τα πτώματα και νόμιζαν ότι είμαι νεκρός. Με άφησαν με τους νεκρούς. Κατάφερα όμως να γνεύσω με το χέρι μου και έτσι με πήραν από εκεί».

Η επέμβαση διήρκεσε δύο ώρες. «Ξύπνησα πριν από τη χειρουργική επέμβαση και είδα τα πόδια μου. Όταν ξύπνησα πάλι, είχαν φύγει. Πού είναι τα πόδια μου;», φώναξα.

 «Κλαίω ακόμη για αυτή τη στιγμή».

Έμεινε στο νοσοκομείο για 27 ημέρες και στη συνέχεια πήγε στο σπίτι του για τρεις μήνες. «Κανείς δεν με βοήθησε, ούτε γιατροί, ούτε οι Αμερικάνοι, κανείς». Τρία χρόνια αργότερα, τέσσερις Αμερικανοί στρατιώτες επισκέφθηκαν το σπίτι του Rajab με έναν μεταφραστή για να πουν, «Λυπούμαστε». Κάθισαν στον κήπο και μίλησαν μόνο με τον πατέρα του. Ο Rajab δεν τους είδε ποτέ ξανά.

Μετά το ατύχημα, πήγε στη Συρία για να αντιμετωπίσει τον πόνο στα πόδια του. Έμεινε στη Συρία για δύο μήνες και από εκεί οι άνθρωποι από τον Ερυθρό Σταυρό τον μετέφεραν στη Ρώμη για να υποβληθεί σε προσθετική άκρων. «Τα πόδια που μου έβαλαν ήταν τόσο άνετα, θα μπορούσα να κοιμηθώ σε αυτά!“, λέει ο Rajab. Έζησε στη Ρώμη για τέσσερις μήνες με το θείο του. Μετά, πάλι στη Συρία για έναν χρόνο και πίσω στο Ιράκ. “Κάθε δύο μήνες, η κυβέρνηση μου δίνει 1100 δολάρια. Μερικές φορές τα χρήματα είναι αρκετά, μερικές φορές όχι“.

Δυστυχώς, τα πρόσθετα μέλη δεν μπορούσαν να αναπτυχθούν μαζί με τον Rajab, που όντας νέος ακόμη το σώμα του διαμορφωνόταν. Έτσι σταδιακά και επίπονα ο οργανισμός του τα απέβαλλε: «Τα πόδια μου άρχισαν να με πληγώνουν. Ήταν πάρα πολύ μικρά πια. Το δέρμα μου κολλούσε πάνω τους και αιμορραγούσα». Τώρα πια έχει πρόσθετα άκρα που του έβαλαν στο Ιράκ. Αυτά τα πόδια είναι πλαστικά με πυρήνες σιδήρου. Το γόνατο του αριστερού ποδιού είναι σπασμένο και δεν λυγίζει. Και δεν υπάρχει προστατευτικό υλικό μεταξύ του πλαστικού και του δέρματός του κι έτσι η προσθετική σκάβει σαν μαχαίρι.

Λόγω του πολέμου, ο Rajab δεν μπορεί να πάει πίσω στον Ερυθρό Σταυρό. Προσπάθησε να πάει στην Ιταλία από τη Συρία, αλλά το ταξίδι ήταν πάρα πολύ ακριβό κι έτσι επέλεξε να έρθει στην Ελλάδα. Ταξίδεψε από τη Βαγδάτη στο Κουρδιστάν, αφού έζησε εκεί για ενάμιση χρόνο, και έφτασε στην Τουρκία. Στις 30 Ιουνίου 2016, έφτασε με βάρκα στη Λέρο. Πέρασε σχεδόν τέσσερις μήνες στον καταυλισμό στο νησί κάτω από πολύ άσχημες συνθήκες, μαζί με άλλους 600 ανθρώπους. Ο γιατρός στον καταυλισμό είπε ότι δεν χρειάζεται χειρουργική επέμβαση και δεν του έδωσε παυσίπονα.

Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες τον έφερε σε επαφή με το SolidarityNow και από τον Σεπτέμβριο του 2016, φιλοξενείται σε μια από τις δομές στέγασης της οργάνωσης στην Αθήνα. Μια ομάδα γιατρών, που επισκέφθηκαν τη δομή φιλοξενίας πριν λίγες ημέρες, του έδειξαν ένα βίντεο στο οποίο ένα αγόρι με πρόσθετα μέλη περπατάει. Οι γιατροί θέλουν να βάλουν στον Rajab ένα νέο ζευγάρι ποδιών. Του είπαν ότι θα κάνει μια απλή χειρουργική επέμβαση εδώ στην Ελλάδα, και στη συνέχεια θα μπορούσε να πάει σε μια άλλη χώρα να κάνει την επόμενη κύρια επέμβαση. «Θέλω να πάω στην Αμερική για να φτιάξω τα πόδια μου, επειδή το φάρμακο εκεί είναι καλό», λέει ο Rajab. «Οι Αμερικανοί μου έκοψαν τα πόδια και γι’αυτό θέλω να μου φτιάξουν νέα».

Ο Rajab ακόμη θέλει να πάει στην Ιταλία, αλλά λόγω της συμφωνίας μεταξύ Ευρώπης και Τουρκίας, αυτό είναι πολύ δύσκολο γι’αυτόν. Πριν λίγες ημέρες, είχε την πρώτη του συνέντευξη προκειμένου να ξεκινήσει η διαδικασία παροχής ασύλου. Για όλα αυτά θα χρειαστεί να περιμένει το λιγότερο πέντε μήνες στην Ελλάδα. «Θα μείνω εδώ για πέντε μήνες να περιμένω μέχρι να μπορέσω να φύγω – δεν έχω άλλη επιλογή».

«Δύο ημέρες πριν φύγω από τη Συρία, γνώρισα τη Gazia και είπα στον πατέρα μου, αυτή είναι η αγάπη μου. Φρόντισέ τη».

Αφού φτιάξει τα πόδια του, θέλει να πάει πίσω στο Ιράκ. «Όταν πάω πίσω στο Ιράκ, θα παντρευτώ, θα αγοράσω ένα σπίτι, θα δημιουργήσω οικογένεια». Έχει σχέση με τη Gazia δυο χρόνια. Η οικογένειά της συμφώνησε να γίνει ο γάμος τους, αλλά δεν μπορεί να παντρευτεί αν δεν φτιάξει τα πόδια του.

*To Πρόγραμμα Φιλοξενίας & Στέγασης υλοποιείται από το SolidarityNow με την υποστήριξη της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και τη χρηματοδότηση της ΕΕ.