Η Λ. περπατάει με δυσκολία. Ακουμπάει το χέρι της στον τοίχο για να μπορέσει να στηριχτεί και να συνεχίσει. Πριν λίγο καιρό δε μπορούσε καν να σταθεί στα πόδια της. Της δίνω το χέρι μου για να τη βοηθήσω. Η Λ. κατάγεται από το Πακιστάν και είναι 38 χρονών και τους τελευταίους μήνες φιλοξενείται στον ξενώνα που έχει δημιουργηθεί από το SolidarityNow στο κέντρο της Θεσσαλονίκης για ευάλωτες περιπτώσεις.

Η Λ. είχε τη δύναμη και το κουράγιο να ταξιδέψει μόνη της μέχρι την Ελλάδα. Τη ρωτάω για τη ζωή της στο Πακιστάν, αλλά δε θέλει να μιλήσει για το παρελθόν της. Έτσι η συζήτησή μας επικεντρώνεται στην πρόσφατη περιπέτεια που είχε με την υγεία της.

Η Λ. υπέφερε από ανεξήγητες και ξαφνικές κρίσεις. Για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν ήξερε τι της συνέβαινε, καθώς έχανε τις αισθήσεις της και την επαφή της με το περιβάλλον. «Πίστευα ότι με είχε κυριέψει κάποιο πνεύμα» μας εξηγεί. Από τον χώρο Φιλοξενίας Προσφύγων στη Νέα Καβάλα όπου διέμενε, μεταφέρθηκε εσπευσμένα στον ξενώνα του SolidarityNow και μετά στο Νοσοκομείο Παπανικολάου, όπου υπεβλήθη σε εγχείρηση αφαίρεσης όγκου στο κεφάλι. Η εγχείρηση ήταν επιτυχής, ωστόσο έπρεπε άμεσα να νοσηλευτεί σε ένα κέντρο αποκατάστασης για να ανακτήσει τις κινητικές της δεξιότητες. Και εκεί είναι που αρχίζει ένας μεγάλος αγώνας. «Δε ξέραμε αν μπορούσαμε να προχωρήσουμε τη διαδικασία, και το σημαντικότερο δε ξέραμε ποιος θα πληρώσει για τη νοσηλεία της. Στην αρχή ήμουν αρκετά απαισιόδοξη», λέει η Μαρία Γεωργοπούλου, Κοινωνική Λειτουργός στο πρόγραμμα Στέγασης και Φιλοξενίας του SolidarityNow στη Θεσσαλονίκη.

Παρά τις πολλές δυσκολίες και την πίεση χρόνου, αλλά με την επιμονή της Μαρίας, η Λ. εισήχθη με έξοδα του SolidarityNow για 15 μέρες στο κέντρο αποκατάστασης «Αρμονία». Εκεί, μέσω φυσικοθεραπειών ανέκτησε σταδιακά τις κινητικές λειτουργίες της. Ήταν πολλές οι διαδικασίες που έπρεπε να ακολουθηθούν για τη βελτίωση της υγείας της. Η Μαρία, πέρα από τις συνοδείες στο νοσοκομείο, είχε αναλάβει να κάνει και τις αντιπηκτικές ενέσεις της ασθενούς καθώς και άλλα, μιας και  η Λ. δε μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί. Η γυναίκα στην αρχή αισθανόταν σα χαμένη. Δεν είναι και εύκολο πράγμα για μια γυναίκα μόνη, η οποία δε μιλάει την ελληνική γλώσσα, να υποβάλλεται σε μια τόσο σοβαρή εγχείρηση. Όταν ήρθε στον ξενώνα του SolidarityNow η ψυχολογία της άρχισε να αλλάζει προς το καλύτερο. «Έχουν περάσει σχεδόν 3 μήνες, αλλά ακόμα χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια από μέρους μου και από μέρους της για να λυθούν τα βασικά ζητήματα. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που πρέπει να γίνουν, και δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για εφησυχασμό», τονίζει η Μαρία.

Η Λ. είναι μια δυνατή και θαρραλέα γυναίκα. «Ο θεός δίνει ζωή και την παίρνει. Όλο αυτό ήταν μια δοκιμασία για εμένα. Από τον θάνατο επανήλθα στη ζωή. Αισθάνομαι ευγνώμων στο Θεό, αλλά και στο SolidarityNow και στη Μαρία!» μας λέει. Η πορεία της υγείας της είναι πολύ ενθαρρυντική. Τη ρωτάμε πώς φαντάζεται τη ζωή της στο άμεσο μέλλον. «Αυτή τη στιγμή φιλοξενούμαι στον ξενώνα μέχρι να γίνω καλά, αλλά είμαι πολύ αγχωμένη για το τί θα συμβεί μετά. Πού θα πάω, τι θα κάνω; Αυτό που θέλω, είναι να επανέλθω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στην αρχική μου κατάσταση, να μάθω τη γλώσσα, να βρω μια δουλειά και να αρχίσω μια κανονική ζωή στην Ελλάδα» μας λέει. Τη ρωτάμε αν θέλει να φτιάξει ξανά τη ζωή της και μας απαντάει ότι «Το μοναδικό πράγμα που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή είναι να πατήσω ξανά στα πόδια μου».

[Το πρόγραμμα Στέγασης και Φιλοξενίας του SolidarityNow, είναι μέρος του ESTIA, πρόγραμμα έκτακτης ανάγκης υποστήριξης για την ένταξη και τη στέγαση, το οποίο υλοποιείται από την Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. για τους πρόσφυγες και χρηματοδοτείται από την Υπηρεσία Ανθρωπιστικής Βοήθειας και Πολιτικής Προστασίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ECHO)].