Λέσβος, τέλη Ιανουαρίου. Το αυτοκίνητο γλιστράει πάνω στο οδόστρωμα καθώς ανεβαίνουμε στη Μόρια. Βρέχει και κάνει πολύ κρύο. Όλοι είναι κρυμμένοι στις σκηνές τους. Όσο ανεβαίνεις πάνω στον ελαιώνα -στο χώρο έξω από τη Μόρια- αλλάζει και η ανθρωπογεωγραφία του τοπίου. Πρώτα συναντάς τους «μόνους άνδρες» και ύστερα τις οικογένειες. Έχει γεμίσει ο χώρος σκηνές. Το Δεκέμβριο δεν ήταν έτσι.

Λάσπες και σκουπίδια παντού. Μπαίνουμε σε μια μεγάλη σκηνή, που έχει το μέγεθος ενός μικρού γηπέδου μπάσκετ. Κουκέτες στη σειρά, η μια κολλημένη στην άλλη, το μόνο που τις διαχωρίζει είναι μια γκρίζα μάλλινη κουβέρτα. Καμία ιδιωτικότητα. Άνδρες από το Κονγκό, το Καμερούν, τη Νιγηρία και τρεις άνδρες από τη Σρι Λάνκα που ανήκουν στην εθνοτική ομάδα των Ταμίλ, όλοι συγκάτοικοι στην τρέλα. Παίζουν με τα κινητά τους, αλλάζουν ρούχα, κοιμούνται, γελάνε, κάποιοι φωνάζουν δυνατά άγνωστες λέξεις, άλλοι χάνουν το κουράγιο τους. «Είμαι εδώ 2 χρόνια, είμαι εδώ 19 μήνες, είμαι εδώ 8 μήνες…», «θα τρελαθώ», «παίρνω υπνωτικά για να κοιμηθώ», «αγαπάω την Άσμα, που είναι στη Γερμανία και με περιμένει να πάω εκεί».

Το SolidarityNow βρέθηκε ξανά στη Λέσβο για να καταγράψει από κοντά τις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων. Εκεί είχε τη δυνατότητα να συνομιλήσει με ανθρώπους που παραμένουν γεωγραφικά περιορισμένοι στο νησί για μήνες, για χρόνια. Οι μαρτυρίες τους αποτυπώνουν τη ζωή τους στο νησί. Ενδεικτικός τίτλος σε αυτό το φωτογραφικό μαρτυρολόγιο: #Stranded. Οι Εγκλωβισμένοι.

Με τη ματιά του φωτοειδησεογράφου Γιώργου Μουτάφη παρουσιάζονται τα νυχτερινά πορτραίτα διαφορετικών ανθρώπων που διηγούνται διαφορετικές ιστορίες. Μέσα από το σκοτάδι της Μόριας, μέσα από το σκοτάδι της ανθρωπότητας. Με έναν κοινό παρονομαστή: όλοι τους θέλουν να σωθούν.

Δικό μας σταθερό αίτημα στο SolidarityNow είναι ότι η πολιτική του γεωγραφικού περιορισμού στα νησιά πρέπει επιτέλους να σταματήσει! Το ελληνικό κράτος οφείλει να μεταφέρει, με τις διαδικασίες που προβλέπονται από τους διεθνείς και ευρωπαϊκούς κανόνες προστασίας, τους αιτούντες άσυλο από τα υπερπληθυσμένα νησιά στην ηπειρωτική Ελλάδα όσο το δυνατόν συντομότερα και να τους προσφέρει ασφαλή στέγαση και πρόσβαση σε υπηρεσίες, επεκτείνοντας τα αντίστοιχα προγράμματα όπου και εφόσον χρειάζεται.

Πλέον γνωρίζουμε ότι η Συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης-Τουρκίας δε θα σταματήσει τις αφίξεις. Για το λόγο αυτό, τόσο το ελληνικό κράτος όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να προχωρήσουν πέρα από τα βραχυπρόθεσμα μέτρα προστασίας, που μόνο προσωρινές λύσεις μπορούν να προσφέρουν, στο σχεδιασμό και στην εφαρμογή ενός συστήματος παροχής ουσιαστικής προστασίας στους αιτούντες άσυλο που φτάνουν στα σύνορά της.