«Τα όνειρά μου ήταν πολύ μεγαλύτερα από τη βία που βίωνα από τους γονείς μου»

Η Άννα είναι 20 χρονών, ζει στη Θεσσαλονίκη, έχει μια γάτα και σπουδάζει σχέδιο μόδας. Όνειρό της είναι ταξιδέψει στην Κούβα και στην Ολλανδία, και να μπορέσει του χρόνου να παρακολουθήσει μαθήματα μόδας μέσω της σχολής της στο Μιλάνο. Γνωρίζοντας την Άννα κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι αυτή η νέα γυναίκα υπήρξε θύμα ενδοοικογενειακής βίας, ότι έκανε 6 φορές απόπειρα αυτοκτονίας και έζησε σε ξενώνα κακοποιημένων γυναικών. «Η βία στο σπίτι μου ξεκίνησε από πολύ νωρίς, πριν κλείσω τα 10. Στην αρχή έβλεπα τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν αλκοολικός να χτυπάει τη μητέρα μου. Η μητέρα μου δε με ήθελε, δε με αντιμετώπισε ποτέ ως παιδί της. Ο πατέρας μου, μού ασκούσε σωματική βία και η μητέρα μου ψυχολογική», μας εκμυστηρεύεται η Άννα.

Δυο φορές ο πατέρας της αποπειράθηκε να τη σκοτώσει, τη μια την έλουσε με βενζίνη και την άλλη την είχε μαχαιρώσει. Η μητέρα της σε όλα αυτά υπήρξε ένας απλός θεατής. Κατάθλιψη, βουλιμία, μπούλινγκ στο σχολείο, απόπειρες αυτοκτονίας, αυτή ήταν η καθημερινότητα της έφηβης Άννας.  Η ψυχολόγος που την έβλεπε προσπάθησε να της χορηγήσει αντικαταθλιπτικά και αντιψυχωσικά φάρμακα. «Παντού έβρισκα τοίχους, δεν είχα έναν άνθρωπο να μιλήσω. Παρόλο που είχα βιώσει όλη αυτή την απόρριψη, έσφιξα τα δόντια μου για να βοηθήσω τον εαυτό μου», μας λέει. Στα 16 της, η Άννα κατήγγειλε τους γονείς της στο «Χαμόγελο του Παιδιού» και με την υποστήριξη μιας γυναίκας που έμενε στο διπλανό διαμέρισμα -η οποία κατήγγειλε τους γονείς στην αστυνομία-, κατάφερε και ξέφυγε από την κόλαση που βίωνε.

Ένα περιπολικό έξω από το σπίτι της, μια νύχτα σε ένα αστυνομικό τμήμα, ένα βράδυ σε ένα νοσοκομείο με μια αποκλειστική νοσοκόμα να την προσέχει για να μην κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, και ένας ξενώνας γυναικών στη Θεσσαλονίκη, όπου θα ζήσει μέχρι να ενηλικιωθεί. «Μέσα σε τρεις μέρες άλλαξε η ζωή μου. Ένιωσα να λυτρώνομαι, είχα φύγει από την κόλαση», μας αναφέρει. Αυτό που την κράτησε ζωντανή ήταν τα όνειρά της. «Σκεφτόμουν ότι δε θέλω να καταλήξω όπως οι γονείς μου. Θέλω να φύγω να σπουδάσω, να κάνω τη ζωή που θέλω, να γυρίσω όλον τον κόσμο, να έχω το δικό μου σπίτι, να πάρω 10 γάτες. Όλα αυτά ήταν πολύ μεγαλύτερα από τη βία που βίωνα από τους γονείς μου. Όλο αυτά με ώθησαν να τα αναζητήσω» μας λέει η Άννα.

Στο *Κέντρο Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης του SolidarityNow ήρθε αναζητώντας ψυχολογική βοήθεια, καθώς δεν αισθανόταν καλά. «Ποτέ μου δεν είχα καλή χημεία με κανέναν ψυχολόγο, με τη Βίκυ όμως υπάρχει χημεία, νιώθω ότι μπορώ να της ανοιχτώ», υποστηρίζει και συμπληρώνει «έχω λάβει μεγάλη υποστήριξη όχι μόνο από την ψυχολόγο, αλλά και από όλους όσοι εργάζονται στο Κέντρο, το λογιστή, την κοινωνική υπηρεσία. Πέρα από το πιο τυπικό κομμάτι σού λένε ‘ότι θα είμαστε εδώ σε ό,τι χρειαστείς’ πράγμα που για εμένα είναι σημαντικό να το ακούω».

Τώρα πια μπορεί και μιλάει ανοιχτά για όλα αυτά που πέρασε στο παρελθόν. Παλιότερα, η εξιστόρηση όλων αυτών των γεγονότων θα της προκαλούσε δυσάρεστα συναισθήματα. Σήμερα δε μας μιλάει ως θύμα, αλλά ως ο άνθρωπος που κατάφερε και επιβίωσε, έτσι μας λέει. Σαν την Άννα υπάρχουν εκατοντάδες άλλες γυναίκες, που σήμερα κάνουν τα πρώτα βήματα επιβίωσης. «Από τα 16 μου κατάλαβα πόση ψυχική δύναμη μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Πρέπει να φτάσεις σε ένα ακραίο σημείο για να το συνειδητοποιήσεις. Θέλω να πω στις γυναίκες, στα κορίτσια που βιώνουν ό,τι βίωσα και εγώ, ότι εκεί έξω πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα τους ακούσουν και θα τους βοηθήσουν».

* Το Κέντρο Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης λειτουργεί με τη χρηματοδοτική υποστήριξη του Open Society Foundation (OSF/OSIFE).