Στο κινητό του μου δείχνει ένα βιντεάκι από την παλιά πρωταθλήτρια της Συρίας Γκάντα Σόουα, τη μοναδική κάτοχο ολυμπιακού μεταλλίου της χώρας του από τους Αγώνες της Ατλάντα το 1996. Φυσικά στόχος του 37χρονου Αμπντάλα δεν είναι να κατακτήσει κάποιο μετάλλιο όπως η συμπατριώτισσά του, αλλά να κάνει έναν ωραίο αγώνα στον 34o Μαραθώνιο της Αθήνας την Κυριακή, στο δημοφιλέστερο αγώνισμα πολιτισμού και άμιλλας. Μαζί με τον 14χρονο Αλι, τον 22χρονο Σαμίρ και τους υπόλοιπους Σύρους της ομάδας «Solidarity Now Refugee Team» θα αγωνιστούν στον δρόμο των 5 χιλιομέτρων με τους δύο προπονητές τους. «Κάθε Δευτέρα και Τετάρτη πηγαίνουμε για προπόνηση στο άλσος της Νέας Σμύρνης. Τις υπόλοιπες μέρες παίζουμε μπάσκετ ή ποδόσφαιρο για να μείνουνε σε φόρμα», μας λέει η καθηγήτρια ειδικής φυσικής αγωγής Ελένη Κοκκίνου από τη ΜΚΟ Solidarity Now η οποία υλοποιεί το πρόγραμμα των αθλητικών δραστηριοτήτων.
Σε ένα τέτοιο «φιλικό» συναντήσαμε χθες την ομάδα των προσφύγων να παίζουν ποδόσφαιρο με το 11ο Γυμνάσιο της Νίκαιας. Ο Αμπντάλα έπαιζε τερματοφύλακας – αν και μάλλον δεν είναι το φόρτε του αφού δέχτηκε αρκετά γκολ, όπως μας είπε αργότερα γελώντας. «Στη Συρία ήμουν ντιζάινερ. Σχεδίαζα χαλιά. Είμαι περίπου οχτώ μήνες στην Ελλάδα και ακόμη δεν ξέρω πού θα πάω μετά. Με τους υπόλοιπους της ομάδας μένουμε στο ίδιο ξενοδοχείο και γνωριστήκαμε καλύτερα με τις προπονήσεις», μας λέει σε σπαστά αγγλικά.
«Για μένα είναι συγκλονιστικό που έχουν τόση όρεξη για ζωή έπειτα από όλες τις δυσκολίες που περάσανε», λέει στην «Κ» ο δεύτερος προπονητής της ομάδας Απόστολος Κατζόγιας. Μας εξηγεί πόσο ωφέλιμες είναι οι αθλητικές δραστηριότητες για την ψυχολογία τους, την κοινωνική τους επαφή και βέβαια την απόδραση από μια ρουτίνα αναμονής μέχρι να αποφασίσουν οι Αρχές σε ποια χώρα θα μεταβούν στη συνέχεια. «Είναι η καλύτερη εκτόνωση. Θα συνεχίσουμε τις προπονήσεις και μετά τον αγώνα της Κυριακής. Ψάχνουμε χορηγούς για αθλητικά παπούτσια και ένα κλειστό γήπεδο για τον χειμώνα», τονίζει. Ανάμεσά τους έχει ξεχωρίσει ορισμένα ταλέντα και μας δείχνει τον Σαμίρ, που φαίνεται να έχει εμπειρία τουλάχιστον στο ποδόσφαιρο. «Μου αρέσουν τα σπορ, να βρίσκομαι με άλλους ανθρώπους και γνωρίζω για τη σημασία που έχει ο Μαραθώνιος για την Ελλάδα και την Ιστορία», μας λέει. Η ιστορία του δεν διαφέρει από των υπολοίπων. Ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι του από τη Συρία και μέσω Τουρκίας βρέθηκε στη Μυτιλήνη. Από εκεί κατάφερε να πάει μέχρι την Ειδομένη με σκοπό να φτάσει στη Γερμανία για να βρει τον αδερφό του. «Μπήκα στην ομάδα για να τρέξω και να ξεχάσω το παρελθόν. Η ζωή έτσι μοιάζει πιο κανονική», σημειώνει.
Ο αγώνας τελειώνει όπως ξεκίνησε, με γέλια και ευχές για να ξαναβρεθούν στο γήπεδο. Στην πραγματικότητα το πιο πιθανό είναι να μη συναντηθούν ποτέ ξανά, καθώς οι περισσότεροι θα φύγουν σε άλλες χώρες. Ενώθηκαν για τον Μαραθώνιο και θα τρέξουν ως ομάδα μέχρι το τέλος. Σε έναν κύκλο ένωσαν τα χέρια και φώναξαν «νίκη» στα αραβικά. Η ζωή έγινε για λίγο πιο κανονική.