της Σοφίας Ιωάννου,
Επικεφαλής Επικοινωνίας & Ανεύρεσης Πόρων, SolidarityNow
Ήταν λίγο μετά τις 10.00 το βράδυ (ώρα Γαλλίας) κι οι πρώτες σειρήνες άρχιζαν να σχίζουν την ησυχία του προαστίου της Μονμάρτης. Αυτό το βίαιο σκηνικό ήχων κορυφωνόταν όσο κυλούσε η ώρα. Μπήκα στο διαδίκτυο για να διαβάσω τις πρώτες ειδήσεις που έφταναν αποσπασματικές και με ρυθμό καταιγιστικό -χαρακτηριστικό του ξαφνιάσματος αλλά και του πανικού που επικρατούσε στο Παρίσι εκείνες τις στιγμές. Επιθέσεις, τρομοκρατικές, σε διαφορετικά μέτωπα της πόλης σκόρπιζαν το θάνατο και βύθιζαν τη χώρα σε καθεστώς φόβου και ανασφάλειας. Και ταυτόχρονα, σχεδόν αθέατα και αναίτια, το δράμα κάποιων άλλων ανθρώπων, αυτό των προσφύγων, «πλεκόταν» με αόρατα νήματα με την τρομοκρατία που έμπαιναν στο στόχαστρο κάποιων φοβικών κρατών μετατρέποντάς τους από θύματα σε θύτες.
Είχα προσγειωθεί στο Παρίσι μόλις εκείνο το πρωινό. Και ήμουν από τις τυχερές που εκείνο το βράδυ της 13ης Νοεμβρίου αποφάσισε να μείνει μέσα και να μην κάνει βόλτα στους στολισμένους χριστουγεννιάτικα δρόμους του Παρισιού. Η είδηση ωστόσο των 136 θανάτων και των 352 τραυματιών, όλων αθώων ανθρώπων, με συγκλόνισε βαθιά. Η επόμενη μέρα ξημέρωσε σε ένα Παρίσι ερημωμένο, με δρόμους άδειους. Τρομοκρατημένο από τους τρομοκράτες. Το ISIS που ανέλαβε την ευθύνη των αιματηρών επιθέσεων είχε πετύχει ακριβώς το στόχο του. Να εκφοβίσει και να δηλώσει την κυριαρχία του στην καρδιά της Ενωμένης Ευρώπης. Βέβαια, το Παρίσι είχε ακόμα νωπές τις μνήμες από τις διαδοχικές επιθέσεις που ξεκίνησαν στη περιοδικό Charlie Hebdo, τον Ιανουάριο του 2015. Τώρα όμως θρηνούσε τα περισσότερα θύματα που γνώρισε, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο όπως δημοσιεύθηκε στη Huffington Post Greece εδώ.