“Είμαστε ένα πλέον, δηλαδή τα παιδιά του Καρίμ είναι παιδιά δικά μας», Μαρία Πατσικού, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, μητέρα τριών παιδιών.
Μια 7μελής οικογένεια, με άλλη θρησκεία, με άλλη μητρική γλώσσα, γεμάτη όμως αγάπη, κατανόηση και αποδοχή.
Η Μαρία, ο Βασίλης, ο Karim, η Hanan, η 6χρονη Jana, ο 4χρονος Ahmad και η μικρή Lana, μόλις δύο χρονών, είναι εδώ και τέσσερις μήνες μια νεοσύστατη οικογένεια, διαφορετική, μα και ταυτόχρονα τόσο ίδια με τις άλλες. Άλλωστε, η οικογένεια δεν συνίσταται μόνο μεταξύ ατόμων που έχουν το ίδιο αίμα, αλλά μεταξύ ατόμων που έχουν ως κινητήριο δύναμη την αγάπη, την αποδοχή και το σεβασμό για το συνάνθρωπο.
Με αυτές τις δυνάμεις ως εφαλτήριο, ο Βασίλης και η Μαρία Πατσικού, συνταξιούχοι εκπαιδευτικοί, αποφάσισαν να ανοίξουν το σπίτι τους στην οικογένεια του Καρίμ από τη Συρία. Όπως διηγείται η Μαρία, «η απόφαση αυτή δεν ήταν της στιγμής…», αλλά απόρροια σκέψης και εμπειριών που είχε αποκτήσει ως ενεργό μέλος της Πανπειραϊκής Πρωτοβουλίας, που πάρθηκε από κατοίκους του Πειραιά για την υποστήριξη των προσφύγων όταν εκείνοι χρειάστηκε να μείνουν πολλές ημέρες στο λιμάνι. «Είδα το δράμα των ανθρώπων αυτών από πολύ κοντά και πήρα την απόφαση να φιλοξενήσω μια οικογένεια στο σπίτι μου».
Την απόφαση να δεχτεί τη φιλοξενία της Μαρίας πήρε και ο Karim, μετά από σκέψη. Γιατί δεν φοβάται μόνο ο ένας. Οι σκέψεις και οι φόβοι του αφορούσαν στο «πώς θα συνεννοηθούμε αφού μιλάμε άλλη γλώσσα, πώς θα είναι να φιλοξενηθούμε από ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε…», αλλά όπως χαμογελαστά δηλώνει σήμερα «…τώρα είμαστε τόσο καλά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που έκαναν η Μαρία και ο Βασίλης για εμάς».
«Με ξανάνιωσαν, με έκαναν να νιώσω πάλι μάνα. Γιατί τα παιδιά είναι μικρά και είναι συνέχεια στην αγκαλιά μου…», λέει η συνταξιούχος εκπαιδευτικός. Η Μαρία αποκτώντας «καινούργια παιδιά», θεώρησε υποχρέωσή της να γράψει την 6χρονη Jana στο σχολείο. Σήμερα η Jana έχει ήδη μάθει να μιλάει ελληνικά και να συνεννοείται με τη Μαρία και τον Βασίλη! Σύμφωνα με τη Μαρία, η παιδεία δεν έχει γλώσσα και είναι αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα. Είναι μάλιστα δικαίωμα όλων των παιδιών του κόσμου – των παιδιών που «ανήκουν στον κόσμο, όχι σε μας».
Η Μαρία, ο Βασίλης, ο Karim, η Hanan και τα παιδιά, τρώνε μαζί, κάνουν βόλτες, κουβεντιάζουν, έχοντας αναπτύξει τη δική τους γλώσσα κατανόησης και χαίρονται τη ζωηράδα των παιδιών που κάθε μέρα εφευρίσκουν καινούργια παιχνίδια για να παίξουν με όλους -από τη Μαρία μέχρι την υπέροχη γιαγιά Αλεξάνδρα.
Σήμερα, σκέφτονται όλοι, την ημέρα που θα ξεκινήσει το επόμενο ταξίδι, αυτό της μετεγκατάστασης της οικογένειας του Karim στη Ρουμανία. Εκεί θ’ αρχίσουν πάλι τη ζωή τους, με σκοπό ένα ασφαλέστερο παρόν και μέλλον μακριά από τον πόλεμο. Στη νέα τους χώρα, σκέφτονται ήδη τη στιγμή που θα ανοίξουν το δικό τους πλέον σπίτι για να υποδεχθούν τη Μαρία και το Βασίλη -που δηλώνουν βέβαιοι ότι θα τους επισκεφτούν! Μέχρι τότε όμως, υπάρχει αυτό το σπίτι στον Πειραιά, ένα σπίτι γεμάτο ζεστασιά, που μεταδίδεται σε όποιον επισκεφτεί αυτή τη διαφορετική οικογένεια.
Γνωρίστε τους μέσα από το video project #WeAreFamily εδώ.
*Η συγκατοίκηση αυτή υποστηρίζεται από το Home for Hope, το Πρόγραμμα Στέγασης & Φιλοξενίας Προσφύγων που υλοποιεί το SolidarityNow με την υποστήριξη της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και τη χρηματοδότηση της ΕΕ.