«Ένα πιάτο φαΐ φθάνει για δύο, αλλά φθάνει και για πέντε…», Χαμάντ, Σύρος μετανάστης, φιλοξενεί τη Ναρίν και τα τρία της παιδιά

Η Ναρίν και ο Χαμάντ είναι ομοεθνείς.

Και οι δυο έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στη Συρία. Για τον καθένα, η ζωή στη χώρα τους εξελίχθηκε διαφορετικά –ο Χαμάντ ενηλικιώθηκε και δούλεψε για πολλά χρόνια στη χώρα του, ενώ σχεδόν ταυτόχρονα, σε κάποιο άλλο γεωγραφικό σημείο της Συρίας, η Κουρδικής καταγωγής Ναρίν παντρεύτηκε και απέκτησε με το σύζυγό της τρία παιδιά.

Και οι δυο διηγούνται μια ζωή που κύλησε αρμονικά για αρκετά χρόνια, με αγάπη, εργασία, φίλους, μια ζωή πλούσια αλλά και με τα καθημερινά της προβλήματα. Τέτοια προβλήματα έφεραν το 2003 τον Χαμάντ στην Ελλάδα, για την αναζήτηση καλύτερης εργασιακής τύχης. Δεν πέρασαν πολλά χρόνια για να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο και η Ναρίν. Όχι όμως επειδή το επέλεξε, αλλά επειδή αναγκάστηκε. Ο πόλεμος άλλαξε την καθημερινότητα για εκείνη και την οικογένειά της. Και έφτασε να απειλεί την ίδια τους τη ζωή.

Η Ναρίν με τον σύζυγό της και τα τρία παιδιά έφυγαν από την εμπόλεμη Συρία για το μεγάλο ταξίδι προς την Ευρώπη. Περπάτησαν πολλές ώρες, άλλες τόσες ταξίδεψαν με λεωφορείο και κατέληξαν στην Αττάλεια της Τουρκίας. Από εκεί δεν μπόρεσαν να φύγουν όλοι μαζί για την Ελλάδα. Τα χρήματα της οικογένειας έφταναν για να φύγουν η Ναρίν και τα παιδιά, όπως και έγινε. Ο πατέρας έμεινε στην Τουρκία να δουλέψει, ώστε να αποκτήσει τα χρήματα που θα του επιτρέψουν να ακολουθήσει τη Ναρίν και τα παιδιά του στην Ευρώπη.

Με μια βάρκα προορισμένη κανονικά για 20 επιβάτες, η Ναρίν, τα παιδιά και άλλοι 60 πρόσφυγες έφτασαν μια νύχτα στη Λέσβο. Επόμενοι σταθμοί, Θεσσαλονίκη και Ειδομένη, όπου εκεί η Ναρίν βρήκε τα σύνορα κλειστά.

Η επιστροφή στην Αθήνα ήταν αναπόφευκτη. Όπως και η παραμονή στην πλατεία Βικτωρίας στο κέντρο της πόλης «χωρίς όμως πια καμιά ελπίδα», όπως διηγείται η Ναρίν, για το άμεσο μέλλον. Η Ναρίν, περιγράφει τις άθλιες συνθήκες που αντιμετώπισαν. Συνθήκες που δεν περιλαμβάνουν τίποτα από όλα αυτά που θεωρούνται δεδομένα για κάθε άνθρωπο: στέγη, τροφή, νερό. Αξιοπρέπεια.

Ο Χαμάντ δεν ξέχασε ποτέ ότι κι εκείνος είχε βρεθεί στη θέση της Ναρίν και όλων όσων φεύγουν για να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον. Γι’ αυτό και επισκεπτόταν τους πρόσφυγες στην πλατεία Βικτωρίας, προσπαθώντας να τους βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορούσε.

Εκεί γνωρίστηκαν. Ο Χαμάντ, χωρίς δεύτερη σκέψη “έσωσε” τη Ναρίν και τα παιδιά της, όπως περιγράφει η ίδια και άνοιξε το σπίτι του για να τους φιλοξενήσει.

Κι όπως λέει ο Χαμάντ «ένα πιάτο φαΐ φθάνει για δύο, αλλά φθάνει και για πέντε…» κάνοντας πράξη την αλληλεγγύη, ανοίγοντας το σπίτι του και την καρδιά του για τη Ναρίν και τα παιδιά της.

Γνωρίστε τους μέσα από το video project #WeAreFamily εδώ

*Η συγκατοίκηση αυτή υποστηρίζεται από το Home for Hope, το Πρόγραμμα Στέγασης & Φιλοξενίας Προσφύγων που υλοποιεί το SolidarityNow με την υποστήριξη της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και τη χρηματοδότηση της ΕΕ.