Η προσπάθειά τους να βρουν το δικό τους σπίτι ήταν αρκετά δύσκολη, ρατσισμός, υψηλά ενοίκια ήταν ανασταλτικοί παράγοντες
Με υπουργική απόφαση, άνθρωποι που έχουν αναγνωριστεί ως πρόσφυγες στη χώρα μας και διέμεναν σε δομές στέγασης -διαμερίσματα, ξενώνες, ανοιχτές δομές– έπρεπε να αποχωρήσουν μέχρι το τέλος Μαΐου. Το ίδιο ήταν υποχρεωμένοι να πράξουν και όσοι στεγάζονται σε διαμερίσματα που μισθώνονται από το SolidarityNow, στο πλαίσιο του προγράμματος *ESTIA. Οι άνθρωποι αυτοί έπρεπε να βρουν κατοικίες σε μια αγορά η οποία προτιμάει να μετατρέπει τα διαμερίσματα σε οικίες βραχύβιας διαβίωσης (airbnb), νοικιάζει δύσκολα διαμερίσματα σε ξένους (πρόσφυγες και μετανάστες) και ταυτόχρονα, απαιτεί την προκαταβολή εγγυήσεων ενοικίων και λογαριασμών ΔΕΚΟ.
Στο SolidarityNow μέχρι σήμερα, 20 άνθρωποι έχουν βγει από τα διαμερίσματα, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Πρόσφυγα στις 20 Ιουνίου, επιλέξαμε να μιλήσουμε με μια οικογένεια που κατάφερε να βρει δουλειά και το δικό της διαμέρισμα, σε καιρούς δύσκολους για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημόσια υγεία.
Η Μ. είναι 26 χρονών και κατάγεται από το Καμερούν. Γνώρισε τον άνδρα της, ο οποίος κατάγεται από την Ακτή του Ελεφαντοστού, στην Τουρκία όπου και παντρεύτηκαν. Το 2017 έφτασαν μαζί στη Μυτιλήνη και μετά πήγαν στην Αθήνα. Η Μ. όντας σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, φιλοξενήθηκε σε ξενώνα γυναικών μένοντας για μεγάλο χρονικό διάστημα μακριά από το σύντροφό της, ο οποίος μην έχοντας χαρτιά αναζήτησε καταφύγιο σε καταλήψεις στην Αθήνα. Το ζευγάρι επανενώθηκε και μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου διέμεινε σε διαμέρισμα του προγράμματος στέγασης της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Η Μ. κατάφερε και πήρε άσυλο, ενώ ο άνδρας ταλαιπωρήθηκε πολύ. Οι δικηγόροι όμως του **NRC, οι οποίοι τότε ήταν διαχειριστές του προγράμματος, κατάφεραν και έβγαλαν χαρτιά και για το σύζυγό της.
Όταν η διαχείριση του προγράμματος πέρασε στα χέρια του SolidarityNow, η Ηρώ Κωτσοπούλου, Κοινωνική Λειτουργός, ανέλαβε να υποστηρίζει την οικογένεια. «Για μεγάλο διάστημα ο άνδρας δεν είχε νόμιμα έγγραφα και δεν μπορούσε να εργαστεί, με αποτέλεσμα η γυναίκα να πρέπει να ψάξει για δουλειά. Εκεί ξεκινάει μια πολύ αξιοθαύμαστη προσπάθεια από τη μεριά της», μας λέει η Ηρώ. Η Μ. αποφασισμένη να στηρίξει την οικογένειά της κατάφερε και βρήκε δουλειά σε εργοστάσιο. Όλο αυτό το διάστημα ο σύζυγός της είχε αναλάβει τη φροντίδα του μικρού τους παιδιού. Αισθανόταν αδρανής και στεναχωριόταν που η γυναίκα του είχε αναλάβει ένα τόσο δύσκολο ρόλο. «Ήταν μια οικογένεια που δε βασιζόταν στο μηνιαίο επίδομα της Ύπατης. Μου έλεγαν ότι έχουν όνειρα και ότι θέλουν το δικό τους σπίτι», συμπληρώνει η Ηρώ. Η Μ. από την πρώτη συνεδρία της με την κοινωνική λειτουργό, είχε εκφράσει την ανάγκη της να αποκτήσει το δικό της σπίτι και να το διακοσμήσει όπως το θέλει εκείνη, και όχι όπως παρέχεται από μια οργάνωση.
Ο άνδρας έβγαλε τα νομιμοποιητικά έγγραφα που χρειαζόταν, ως μέλος προσφυγικής οικογένειας και βρήκε δουλειά στο ίδιο εργοστάσιο με τη σύζυγό του. Οι δυο τους ζήτησαν να δουλεύουν διαφορετικές βάρδιες προκειμένου να φροντίζουν το παιδί τους. Μην έχοντας χρόνο όμως μαζί ως οικογένεια, έγινε προσπάθεια από την Κοινωνική Λειτουργό να γραφτεί το παιδί σε παιδικό σταθμό της περιοχής, αλλά δεν υπήρχαν θέσεις. Έτσι λοιπόν, επέλεξαν να βοηθήσουν οικονομικά μια γυναίκα από την κοινότητά τους για να κρατάει το παιδί τους. Λίγο πριν την ανακοίνωση για την έξοδο όσων διέμεναν στα προγράμματα στέγασης, το ζευγάρι εν μέσω καραντίνας και πανδημίας, κατάφερε και βρήκε το δικό του διαμέρισμα. Η προσπάθεια τους ήταν αρκετά δύσκολη, ρατσισμός, υψηλά ενοίκια ήταν ανασταλτικοί παράγοντες. Η απογοήτευσή τους ήταν μεγάλη, όπως και το άγχος τους, αλλά παρά την τόση μαυρίλα εκείνοι τα κατάφεραν και πια έχουν το δικό τους σπίτι, με τα δικά τους έπιπλα, διακοσμημένο όπως το είχαν ονειρευτεί. «Αυτό ήθελαν από την πρώτη στιγμή. Ελπίζω να συνεχίσουν έτσι», σημειώνει η Ηρώ και συμπληρώνει «θαυμάζω αυτή τη γυναίκα, και όλες τις άλλες που καταφέρνουν παρά τις δυσκολίες να στέκονται στα πόδια τους».
* Tο Πρόγραμμα ESTIA (στήριξη έκτακτης ανάγκης για την ένταξη και τη στέγαση) υλοποιείται από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) και χρηματοδοτείται από το Ταμείο Ασύλου, Μετανάστευσης και Ένταξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης
** Το Νορβηγικό Συμβούλιο Προσφύγων (NRC) είναι ένας ανεξάρτητος ανθρωπιστικός οργανισμός που βοηθά τους ανθρώπους που αναγκάζονται να φύγουν.