«Βρίσκω τον εαυτό μου με το γράψιμο. Όταν γράφω, νιώθω, ότι μπορώ να πω κάποια πράγματα που στην πραγματική ζωή δε θα μπορούσα” 

«Όνειρό μου είναι να ζήσω στην Ελλάδα και να ασχοληθώ επαγγελματικά με το γράψιμο, ως θεατρικός συγγραφέας», μας λέει με σιγουριά η Ζαϊνάμπ Αννάν κρατώντας ένα μπλε τετράδιο, στο οποίο γράφει τα κείμενά της. «Έχω γράψει και ένα ποίημα για τη μητέρα μου», σπεύδει να συμπληρώσει.

Η Ζαϊνάμπ είναι 17 χρονών και κατάγεται από το Λίβανο. Είναι ένα εξαιρετικά ταλαντούχο πλάσμα που αγαπά τη λογοτεχνία, την ποίηση, το γράψιμο και ό,τι έχει σχέση με τις καλές τέχνες. Στην Ελλάδα ζει τα τελευταία δύο χρόνια μαζί με τη μητέρα της και το μικρό της αδερφό. Πηγαίνει Γ’ Γυμνασίου και τα αγαπημένα της μαθήματα είναι τα Μαθηματικά, τα Αγγλικά και τα Γαλλικά. Τα απογεύματα, μετά το σχολείο πηγαίνει στο Blue Refugee Center του SolidarityNow στη Θεσσαλονίκη, όπου παρακολουθεί μαθήματα ξένων γλωσσών. Τη Ζαϊνάμπ τη διακρίνει μια ωριμότητα που σπάνια συναντάς σε παιδιά της ηλικίας της. Της αρέσει η όπερα και η κλασσική μουσική και προτιμάει να διαβάσει ένα βιβλίο, ή να ζωγραφίσει μάνγκα (ιαπωνικά καρτούν), από το να πάει για καφέ με τους φίλους της. Μέσα σε αυτό το διάστημα που ζει στη Θεσσαλονίκη, έχει αποκτήσει μια πολύ καλή φίλη. «Το όνομα της φίλης μου είναι Χρυσάνθη. Έκανα ένα μήνα να μάθω το όνομά της! Στο σχολείο είμαστε μαζί. Εκείνη μου έμαθε τα περισσότερα Ελληνικά που γνωρίζω», μας λέει.

Σημαντικό ρόλο στην απόφασή της να γίνει θεατρική συγγραφέας συνέβαλε το γεγονός ότι στην ηλικία των 13 χρονών διάβασε το μυθιστόρημα «Οι Άθλιοι» του Βίκτωρα Ουγκώ, το οποίο είναι και το αγαπημένο της βιβλίο. «Έχω δυο αγαπημένους συγγραφείς. Η μία  είναι η Astrid Lindgren, γνωστή συγγραφέας παιδικών βιβλίων από τη Σουηδία και ο δεύτερος είναι ο Βίκτωρ Ουγκώ» τονίζει. «Βρίσκω τον εαυτό μου με το γράψιμο. Όταν γράφω, νιώθω, ότι μπορώ να πω κάποια πράγματα που στην πραγματική ζωή δε θα μπορούσα. Έχω γράψει για πολλά θέματα, όπως για το περιβάλλον, τα δικαιώματα της γυναίκας, για τις σχέσεις των εφήβων με τους γονείς τους, για τα κοινωνικά δίκτυα και τις διαφημίσεις», σπεύδει να συμπληρώσει. Όταν τελειώνει ένα κείμενό της, κάποιες φορές το διαβάζει στη μητέρα της, σε κάποιον φίλο ή το κρατάει για τον εαυτό της. Γενικότερα όμως, όπως η ίδια μας λέει, προτιμάει να μην ξαναδιαβάζει τα κείμενά της.

Οι εργαζόμενοι του Blue Refugee Center διέκριναν από νωρίς την έφεσή της στο γράψιμο και θέλησαν να την ενθαρρύνουν δίνοντάς της την ευκαιρία να αναπτύξει αυτή της τη δεξιότητα. «Είμαι πολύ χαρούμενη τώρα που μιλάω μαζί σας», μας λέει ντροπαλά. Τη ρωτάμε πότε ήταν η τελευταία φορά που έκλαψε. «Πάει καιρός. Έχω ξεχάσει. Από τότε που ήμουν στο Λίβανο δεν έχω κλάψει ξανά. Δεν κλαίω τώρα, νιώθω πιο δυνατή», επισημαίνει. Ο Λίβανος είναι μακριά από την Ελλάδα, ωστόσο η Ζαϊνάμπ δεν ξεχνάει όσα τη δένουν με τη μητέρα-πατρίδα της. Ένα από αυτά ακούει στο όνομα Georges Khabbaz και είναι Λιβανέζος ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης, κωμικός, μουσικός, παραγωγός, θεατρικός συγγραφέας και καθηγητής Θεάτρου. «Ο Khabbaz μού αρέσει γιατί αποτυπώνει τη χαρά και τον πόνο των ανθρώπων πάνω στη σκηνή του θεάτρου. Θα ήθελα κάποτε να έρθει να δει το δικό μου θεατρικό έργο», καταλήγει.

Η Ζαϊνάμπ στη γιορτή της μητέρας έγραψε ένα ποίημα για τη δική της μητέρα. Ο τίτλος του ποιήματος είναι «Αγάπη και Τρυφερότητα» και το μοιράζεται μαζί μας.

«Αγάπη και τρυφερότητα»

Ρωτάω το χρόνο για εσένα.

Μου αποκρίνεται με μια λέξη.

Η λέξη αυτή σε εκφράζει,

για καθετί που έκανες,

για την πίστη σου στο ότι εγώ είμαι καλύτερη

για την υπομονή σου στις μέρες που δεν είχα συνείδηση.

……..

Ό,τι έχω κάνει ή θα κάνω

δε συγκρίνεται με τη θυσία που μου πρόσφερες

δε συγκρίνεται με την αφοσίωση, την τρυφερότητα και την προσφορά.

Τα λόγια μου δε με εκφράζουν όπως θα το ήθελα,

αλλά αυτά είναι όλα όσα μπορώ να προσφέρω σε εσένα.