της Έλλης Ξένου,
Διευθύντρια Προγραμμάτων, “αλληλεγγύη-SolidarityNow”
Σύνορα Ελλάδας – Σκοπίων, Ειδομένη. Παλιές εικόνες έρχονται στο μυαλό μου, φορτηγά με υγειονομικό υλικό να διασχίζουν τα σύνορα, στρατός, αστυνομία και ΜΚΟ: το σκηνικό μιας άλλης, παλαιότερης κρίσης, ο πόλεμος στο Κόσοβο και την πρώην Γιουγκοσλαβία…
Ανακτώ την εικόνα από μια εσωτερική ανάγκη να βάλω μια τάξη στις σκέψεις μου, να συνθέσω «μια ιστορικότητα των κρίσεων» όταν ξανα-ακούω και βλέπω εικόνες της περιοχής το καλοκαίρι που μας πέρασε.
Ξαναθυμάμαι το σκηνικό, όταν αυτό αντικαθίσταται από ένα νέο: χιλιάδες κόσμου, παιδιά, γυναίκες και χάος, σπρωξίματα και βία, τραυματισμοί , φωνές και άνθρωποι που κλαίνε όταν η FYROM κλείνει προσωρινά την έξοδο για την Ευρώπη, στην αρχή αυτού του καλοκαιρού. Μια έξοδο που βρίσκεται σε εξέλιξη για εκατομμύρια Άραβες, Ασιάτες και Αφρικανούς. Το φαινόμενο που η Ύπατη Αρμοστεία (YA) του ΟΗΕ ονομάζει “the big march”, “τη μεγάλη πορεία” δηλαδή κυμάτων πληθυσμών που διαφεύγουν από έναν ταραχώδη, ανασφαλή, και αρκούντος παράλογο κόσμο προς την πολιτισμένη και ορθολογική Δύση.
Το να σχολιάσω κατά πόσο η Δύση ανταποκρίνεται στους παραπάνω χαρακτηρισμούς, το βρίσκω περιττό. Άπειρες λέξεις, άρθρα και εμπεριστατωμένες τοποθετήσεις έχουν ήδη γραφεί σχετικά. Ακόμη περσσότερο, τα σχόλια περιττεύουν όταν κάποιος κρίνεται –μοιραία- εκ του αποτελέσματος.
Ένας πρόχειρος καταυλισμός στήθηκε μέσα στο καλοκαίρι στην Ειδομένη με τη συμβολή του κράτους, της ΥΑ, των τοπικών φορέων, των ΜΚΟ. Ένα transit camp που επέτρεψε την ομαλή και αξιοπρεπή διέλευση χιλιάδων ανθρώπων στην FYROM και τις χώρες προορισμού τους. Ένα αναμφισβήτητο “success story” για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης από πλευράς Ελλάδας και FYROM: ένας μικρός θρίαμβος της διασυνοριακής συνεργασίας κάτω από συνθήκες έκτακτης ανάγκης και μια καλή οργάνωση από πλευράς εθελοντών, ΜΚΟ και διεθνών οργανισμών που συνεργάστηκαν στο πεδίο, κατάφερε να αποφύγει τη δημιουργία στενωπών και να διευκολύνει τα δύο κράτη στο έργο τους παρέχοντας βασική στήριξη και υπηρεσίες στους «πληθυσμούς σε κίνηση» (people on the move). Η Ειδομένη στέκεται αξιοπρεπώς το καλοκαίρι και γίνεται ένα μοντέλο αντιμετώπισης ανθρωπιστικής κρίσης, δυστυχώς προσωρινό.
Ευάλωτη σε εξωγενείς παράγοντες, στο χρόνο και τη διεθνή πολιτική, η οργανωμένη ήδη αντιμετώπιση ανθρωπιστικής κρίσης, το σύστημα που λειτούργησε μέχρι στιγμής στην Ειδομένη -όπως πολλά παρόμοια σε άλλες διεθνείς κρίσεις- αποδεικνύεται αδύναμο να αντιμετωπίσει αυξημένες ροές, αυξημένη διάρκεια παραμονής που σημαίνει αυξημένες και πιο σύνθετες ανάγκες, εγκλωβισμένους πληθυσμούς και ό,τι άλλο επιφέρει επιτόπου ένα νέο κλείσιμο των συνόρων ειδικά δε, εάν αυτό φαντάζει πιο μόνιμο με την έγερση ενός νέου φράκτη και ακόμη ειδικότερα τώρα, με την έλευση του χειμώνα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο όπως δημοσιεύθηκε στην Huffington Post, Greece εδώ.