Της Γιούλης Επτακοίλη
Η Αντιγόνη Λυμπεράκη, Γενική Διευθύντρια του SolidarityNow, τοποθετείται σχετικά με το ελληνικό #metoo, σε ένα συνολικό άρθρο που φιλοξενεί τις απόψεις και των Φωτεινή Τσαλίκογλου και Λυδία Κονιόρδου.
«Kαταγγελία της κατάχρησης εξουσίας»
Δηλαδή πώς θα έπρεπε να είναι ένα #MeToo των ονείρων μας; Θα ήταν άξιον λόγου κίνημα μόνον εφόσον κακοί, ατάλαντοι, αμόρφωτοι, αντιπαθητικοί και εν γένει αφόρητοι τύποι θα ήταν κατηγορούμενοι; Θα βοηθούσε άραγε αν μόνο καλές, ταλαντούχες, μορφωμένες, συμπαθητικές και εν γένει ελκυστικές γυναίκες (και άνδρες) θα ήταν τα θύματα που καταγγέλλουν;
Αυτό όμως δεν θα ήταν κίνημα #MeToo, θα ήταν πασαρέλα προκαταλήψεων που εμπεδώνουν το status quo. Από τέτοιο δυστοπικό όνειρο #MeToo θα προέκυπτε το ανακριβές και δηλητηριώδες συμπέρασμα ότι μόνον οι κακοί (και λοιπές αντιπαθητικές δυνάμεις) κάνουν κακές πράξεις. Το θέμα που επιχειρεί να αναδείξει τούτο το παγκόσμιο κίνημα του 21ου αιώνα είναι διαφορετικό: στον πραγματικό κόσμο η σεξουαλική παρενόχληση, ο βιασμός και η βία συμβαίνουν παντού, σε όλους τους χώρους δουλειάς και σε όλες τις ηπείρους, από «κανονικούς» ανθρώπους που έχουν αρκετή εξουσία ώστε να μπορούν να το κάνουν – εις βάρος «κανονικών» ανθρώπων (κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, γυναικών) που το υφίστανται επειδή στερούνται δύναμης.
Το κίνημα ξεκίνησε όταν «ξεχωριστές» γυναίκες (και άνδρες), που έφτασαν με κόπο και βάσανα σε κάποιο ζηλευτό σημείο στην επαγγελματική τους ζωή, άρχισαν να μιλούν και να καταγγέλλουν πράξεις που υπέμειναν σιωπηρά και φοβισμένα στο παρελθόν. Φέρνοντας στο φως βουβά επεισόδια σεξουαλικής κακοποίησης από άνδρες που χρησιμοποίησαν καταχρηστικά τη θέση εξουσίας που απολάμβαναν, τράβηξαν την κουρτίνα και αποκάλυψαν ένα τεράστιο κολάζ προσωπικών ιστοριών με παρόμοιο καταθλιπτικό σενάριο: κατάχρηση εξουσίας από ιεραρχικά ανώτερους άνδρες επειδή μπορούσαν… Και από κακούς, και από καλούς και γενικώς.
Η ιδιαιτερότητα αυτής της κατάχρησης εξουσίας βρίσκεται στο ατομικό βίωμα και στον φόβο, αλλά και στην υπονόμευση της προσωπικότητας του θύματος, που οδηγεί στη σιωπή και στην ατομική αγωνία. Και η αξία του κινήματος #MeToo συνοψίζεται στο ότι δίνει, επιτέλους, φωνή στα ίδια τα θύματα και στήριξη μέσα από την αλληλοκατανόηση. Δίνει δύναμη μετατρέποντας το ατομικό δράμα σε εμφανές τμήμα μιας ευρύτερης πρακτικής: το προσωπικό γίνεται πολιτικό και, έτσι, δυνάμει απελευθερωτικό.
Oταν τραβιέται μια κουρτίνα και πέφτει φως στα καλά κρυμμένα μυστικά, ανοίγει μια ευκαιρία για να καταλάβουμε καλύτερα τον κόσμο και να τον αλλάξουμε. Αντί λοιπόν να χάνουμε χρόνο περιγράφοντας εκείνο το #MeToo που θα μας βόλευε, ας σκεφτούμε ότι το καλύτερο #MeToo είναι αυτό που ξεβολεύει. Ας βιαστούμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες που θα διευκολύνουν να σπάσει η σιωπή, ώστε οι ατομικές εμπειρίες να γίνουν κομμάτι της συλλογικής μας συνείδησης.
Βρείτε το άρθρο εδώ.